Paroles et traduction Jacek Kaczmarski - Wyschnięte Strumienie

Wyschnięte Strumienie

W zardzewiałej ziemi - chwasty i kamienie,
W zardzewiałej ziemi - wyschnięte strumienie.
Zmarszczki dróg na próżno żłobionych przez wieki,
Linie papilarne niespełnionej rzeki.
W zardzewiałej ziemi - kości, sierść i zęby -
Proch, co skrywa diament wypchnięty z jej głębin.
A nad nią błękitne po chmurach wspomnienie -
Rozedrgana spiekota, ulewne płomienie.
Po tej zardzewiałej ziemi ludzie pokrzywdzeni
Zabłąkani w koleinach wyschniętych strumieni
Wydłubują strzępy sierści, kości i diamenty
Majacząc na słońcu, śniąc chłodne odmęty.
Majaczące plemię spragnione krynicy
Zbrojne w kości przodków - tłucze się i krzyczy.
Wściekła kłótnia wstrząsa niebiosa hałasem:
Czy Bóg - czy rozsądek ma być ich kompasem?
Przez siebie uwielbieni i znienawidzeni
Depczą mylne szlaki wyschniętych strumieni
Z tą prawdą tak niemiłą i świętym i łotrom:
Bóg sprawił, że wciąż idą...
Rozsądek - że dotrą!

Пересохшие ручьи

В земле, что ржавчиной покрыта – сорняки да камни,
В земле, что ржавчиной покрыта – ручьи пересохли, сами.
Морщины дорог, что веками напрасно рыли,
Словно отпечатки пальцев реки, что не жили.
В земле, что ржавчиной покрыта – кости, шерсть и зубы -
Прахом скрыт алмаз, из её глубин извергнутый.
А над ней, по облакам, голубое воспоминание -
Дрожащий зной, ливневые пламенья.
По этой, ржавчиной покрытой земле, люди обиженные,
Блуждают в колеях пересохших, давно забытых.
Выковыривают клочки шерсти, кости и алмазы,
Бредя на солнце, грезя о прохладных омутах, рассказы.
Бредящее племя, жаждущее криницы,
Вооруженное костями предков – мечется и кричит, как птица.
Злая ссора небо сотрясает громом и криком:
Бог или разум должен быть их маяком?
Самими собой обожаемые и ненавидимые,
Топчут ложные тропы ручьев высохших, неживые.
С этой правдой, столь неприятной и святому, и негодяю:
Бог распорядился, чтоб шли они, родная...
Разум – чтоб дошли!