Paroles et traduction Jacek Kaczmarski - Zwatpienie

Zwatpienie

Co nas obchodzić mogłoby w tym kraju
Gdzie przyjaciele z dala się obchodzą
Czy się wrogowie starzy dogadają
Kogo pogodzą a komu dogodzą
Na co się jeszcze obrażać w ojczyźnie
Przeobrażonych i poobrażanych
Gdzie, jeśli ktoś cię przez przypadek liźnie
To, by otworzyć - nie zaleczyć - rany
Czego na Boga pragnąć móc nad Wisłą
Co nie jest jeszcze marzeniem spragnionych?
Fatamorgana - nazywa się "przyszłość"
Źródła w oazach - strute, lub strzeżone
Kogo wśród swoich bliźnich nienawidzić
Uszlachetniając podłość przez nienawiść
Gdy się nienawiść brzydzi tym, co widzi
I w bezsilności - nudzi, a nie dławi
Na co się skarżyć wśród prawnuków Skargi
Dla których słowa, nie myśl - to rozmowa?
O chórze marzą roztrzepane wargi
Internowane w gadających głowach
Kogo potępiać i czym, jeśli stempel
Zastąpił tępe ostrze potępienia
I - bezszelestnie, żeby iść z postępem
Trzeba udzielać hurtem rozgrzeszenia?
Komu dać miłość w cieniu Jasnej Góry
Gdzie wszyscy tak ukochani boleśnie
Że blizny wiary są bliznami skóry
Próbując żywym przyswoić nieszczęście
Co zdradzić jeszcze w państwie Targowicy
Gdy komuniści też krzyczą o zdradzie
I próżne plany państwowej mennicy
Żeby srebrniki były wciąż na składzie
Jak wierzyć szczerze w narodu świątyni
Gdy na sztandarach - aksjomaty wiary
Powyszywane są nićmi złotymi
A dusza warczy, gdy widzi sztandary
Kogo wynosić pod niebo Lechitów
Gdzie tylu było dziwnie wyniesionych
I braknie brązu dla nowych pomników
Wśród tylu starych - jeszcze nie strąconych
Jak żyć w tylekroć zdobytym Muzeum
Gdzie nieżyjący życia się trzymają
Wbrew rozsądkowi śpiewając "Te Deum"
By ich coś wreszcie obeszło w tym kraju

Сомнение

Что нам за дело до этой страны,
Где друзья друг о друге не вспоминают,
Договорятся ли старые враги,
Кого помирят, а кому угождают.
На что ещё обижаться на родине,
Изменённой и оскорблённой,
Где, если кто-то тебя случайно заденет,
То, чтобы вскрыть, а не залечить раны.
Чего ради Бога желать над Вислой,
Чего ещё не желали страждущие?
Мираж — называется "будущее",
Источники в оазисах — отравлены или охраняются.
Кого среди ближних своих ненавидеть,
Облагораживая подлость ненавистью,
Когда ненависть гнушается тем, что видит,
И в бессилии — томится, а не душит.
На что жаловаться среди правнуков Скарги,
Для которых слова, а не мысли — это разговор?
О хоре мечтают растерянные губы,
Заточенные в говорящих головах.
Кого осуждать и чем, если клеймо
Заменило тупое лезвие осуждения,
И — беззвучно, чтобы идти в ногу с прогрессом,
Нужно даровать оптом отпущение грехов?
Кому дарить любовь в тени Ясной Горы,
Где все так болезненно любимы,
Что раны веры — это раны кожи,
Пытаясь живым присвоить несчастье.
Что ещё предать в государстве Тарговицы,
Когда коммунисты тоже кричат о предательстве,
И тщетны планы государственного монетного двора,
Чтобы сребреники были всегда на складе.
Как искренне верить в храм народа,
Когда на знаменах — аксиомы веры
Вышиты золотыми нитями,
А душа рычит, когда видит знамена.
Кого возносить под небо лехитов,
Где столько было странно вознесённых,
И не хватит бронзы для новых памятников
Среди стольких старых — ещё не сброшенных.
Как жить в столь много раз завоёванном Музее,
Где неживые цепляются за жизнь,
Вопреки здравому смыслу, распевая "Te Deum",
Чтобы их что-то наконец взволновало в этой стране.