Paroles et traduction Michał Bajor - Starzy Ludzie

Starzy Ludzie

Nie mówią prawie nic, bezradnie patrzą w krąg
Wyblakłym wzrokiem swym
Choć mogą forsę mieć, to przecież biedni są
Bo marzeń braknie im
W ich domach zapach ziół i zapach dawnych słów
Wśród smutnych ścian się zbiegł
W Paryżu żyje się jak na prowincji, gdy ktoś przeżył życia wiek
A gdy wpadają w śmiech, głos pęka im
Gdy o swych świetnych piszczą dniach
A gdy wpadają w płacz, ich zmarszczek gęsta sieć
Perliście lśni we łzach
A jeśli trochę drżą, drżą słysząc zegar, co w salonie mierzy czas
I gada noce, dnie swe "tak" i swoje "nie", i gada "czekam was"

Nie mają złudzeń już, ich książki dawno śpią, pianino w kącie śpi
I kot już dawno zdechł, niedzielne winko zaś już
Nie rozgrzewa krwi
Tak skurczył się ich świat, że nie ruszają się za wiele zwłaszcza, że
Przy oknie zaśnie się, w fotelu zaśnie się, spać mogą byle gdzie
Jeśli wychodzą, to wychodzą wbici w czerń i człapią resztką sił
Pochować kogoś, kto był jeszcze starszy i kto jeszcze brzydszy był
I opłakując go zapomnieć chwilę chcą o tamtych myślach złych
Że zegar noce, dnie swe "tak" i swoje "nie" gadając - czeka ich

Nie umierają, nie, lecz zapadają w sen, któremu końca brak
Wczepieni w dłonie swe, tak bojąc rozstać się - rozstają się i tak
Kto z dwojga został sam, wciąż dotyk będzie czuł stygnących
Drogich rąk
Kto z dwojga został sam, bez trudu znajdzie swój
Ziemskiego piekła krąg
Zobaczyć można ich jak z trudem niosą w deszcz
Parasol swój i wstyd
Że mówią cicho zbyt, że chodzą wolno zbyt, że żyją długo zbyt
A jeśli czegoś chcą, chcą komuś chociaż raz powierzyć myśli swe
Że zegar gada wciąż swe "tak" i swoje "nie" i gada "czekam cię"
Że zegar raz po raz swe "tak" i swoje "nie" gadając - czeka nas.

Elderly People

They hardly say anything, peering around in helplessness
With the faded look in their eyes
They may have wealth, but they are still poor
Because they lack dreams
The smell of herbs and the scent of long-forgotten words
Assembled amid the sad walls
Life in Paris feels like being in the provinces, when you have lived a whole century
And when they burst out laughing, their voice cracks
As they tittle-tattle about their glorious days
And when they burst out crying, their dense network of wrinkles
Glows like pearls in their tears
And if they tremble slightly, trembling when they hear the clock measuring time in the living room
Yawning nights and days, its "yes" and "no," and saying "I am waiting for you"

They no longer have any illusions, their books have long since fallen asleep, the piano dozes in the corner
And the cat died long ago, while the Sunday wine
No longer warms the blood
Their world has narrowed so much that they hardly move at all, especially since
You can fall asleep by the window, fall asleep in the armchair, and sleep anywhere
If they go out, they go out dressed in black and shuffling with the rest of their strength
To bury someone who was even older and even uglier
And while mourning him, they want to forget for a while those evil thoughts
That the clock, chattering its "yes" and "no" day and night, is waiting for them

They do not die, no, but fall into a sleep that knows no end
Clinging to each other's hands, so afraid of parting ways - and they do part ways
Whoever is left alone will still feel the touch
Of the chilling
Dear hands
Whoever is left alone will easily find their own
Circle of earthly hell
You can see them struggling to carry in the rain
Their umbrella and their shame
That they speak too softly, that they walk too slowly, that they live too long
And if they need anything, they want to confide their thoughts to someone, at least once
That the clock still chatters its "yes" and "no" and says "I am waiting for you"