Paroles et traduction Mirosław Czyżykiewicz - Myszka Miki

Myszka Miki

Budzę się szarym świtem i chwytam się za serce
Czy coś tam jeszcze bije, czyżbym miał jeszcze szczęście?
A może jest już po mnie, bo mam buty woskowane
Ku śmierci kołowrotek, bezsensowny ten sam ranek

Nie ma z kim, nie ma o czym, nie ma co i nie ma jak
Nie ma gdzie i nie ma po co, każdy jest z sobą sam
Wychudły Don Kichot siodła swą Rozynantę
A ślepy Bóg za sterem znów prowadzi nasza łajbę

Telefon niech milczy nagranych uczuć dramat
Złe wieści jak bezpieka także przychodzą z rana
Już na wpół czujny, na wpół złapany w nocy wnyki
Mógłbym się zaśmiać, lecz mam uśmiech Myszki Miki
Ranki bym zniszczył

W radiu gra Chick Corea, prezenter dobry człowiek
Zaprawdę jest wesoło niczym w rodzinnym grobie
Uśmiecham się jak mumia, mam wory pod oczami
Różowy świt mnie nudzi, a dzień nowy już nie mami

Coś pleciesz o tym, co byś znów ze mną robić chciała
Pomału stygnie pościel, dołki po rozgrzanych ciałach
Wszystko oblekła szarość, jak tu orzec czyjąś winę
Drwal machnął swą siekierą, łączącą przeciął linę

Dwa łóżka jak dwa kraje dzielą pograniczne słupy
Wzdłuż ozdób na tapecie ciągną się kolczaste druty
Gdy sen nadejdzie błogi, już nie męczą żadne zmory
Wszak była we mnie miłość, dziś jest pusta złość i gorycz
Druty bym zniszczył

Przeklęta ta godzina, ten moment, chwili przelot
Gdy rzeczy się wahają na styku czernią z bielą
Gdy jeszcze półmrok toczy odwieczną wojnę z brzaskiem
Bezsenność jest cierpieniem, palącym w oczach piaskiem

A wszystko huczy w głowie i tępo kłuje w boku
Chciałbym na dobre zasnąć, nie myśleć i mieć spokój
Z łokciami na kolanach słyszę, jak łzy twoje płyną
Na życie już za późno za wcześnie, żeby ginąć

Co było jeszcze wczoraj, niepotrzebne dziś nikomu
Ostatni kawy łyk, bo nie ma więcej kawy w domu
Wszak przyjdzie, co przyjść musi, nadejdzie nieproszone
Chleb z masłem zawsze spada na posmarowaną stronę
Masło bym zniszczył

Mówisz mi o nadziei i siecią słów oplatasz
Co jak szpiegowskie sondy krążą dookoła świata
Rozebrać się z piżamy może bym i umiał jeszcze
Dwadzieścia lat mówiłem, dziś mi się już mówić nie chce

Z plakatu w ubikacji knur spasły do mnie mruga
Pędząc zabiera wszystko spienionej wody struga
Spłukuje to, co było i niesie wprost do ścieku
A mnie tu przyjdzie zostać, nim zbraknie mi oddechu

Macam się po nadgarstku, na dworze prawie świta
Zegar godziny bije i kolejnym dniem nas wita
Już na wpół czujny, na wpół złapany w nocy wnyki
Mógłbym się zaśmiać głośno, lecz mam uśmiech Myszki Miki
Miłość bym zniszczył

Budzę się szarym świtem i chwytam się za serce
Czy coś tam jeszcze bije, czyżbym miał jeszcze szczęście?
A może jest już po mnie, bo mam buty woskowane
Ku śmierci kołowrotek, bezsensowny ten sam ranek

Mickey Mouse

I wake at the gray dawn and grab my heart,
Does something still beat there, do I still have some luck?
Or maybe it's already over for me, as my shoes are polished,
The spinning wheel towards death, this same pointless morning.

There's no one, nothing to talk about, nothing to do and no way,
Nowhere to go and no reason, everyone is alone,
The skinny Don Quixote saddles his Rocinante,
And the blind God at the helm again guides our ship.

Let the phone be silent, a drama of recorded feelings,
Bad news, like the secret police, also comes in the morning,
Half awake, half caught in the night's snares,
I could laugh, but I have a Mickey Mouse smile,
I'd destroy the mornings.

Chick Corea plays on the radio, the presenter is a good man,
It's truly cheerful, like in a family grave,
I smile like a mummy, I have bags under my eyes,
The pink dawn bores me, and the new day no longer entices.

You're babbling about what you'd want to do with me again,
The bedsheets slowly cool down, the hollows after warm bodies,
Everything is clad in gray, how to determine someone's fault,
The lumberjack swung his axe, cutting the connecting rope.

Two beds like two countries are divided by border posts,
Barbed wire stretches along the decorations on the wallpaper,
When blissful sleep comes, no nightmares torment anymore,
There was love in me, now there's just empty anger and bitterness,
I'd destroy the wires.

Cursed be this hour, this moment, the fleeting instant,
When things waver on the edge of black and white,
When the half-light still wages its eternal war with dawn,
Insomnia is suffering, burning sand in the eyes.

And everything buzzes in my head and dully stings in my side,
I'd like to fall asleep for good, not think, and have peace,
With my elbows on my knees, I hear your tears flowing,
It's too late for life, too early to perish.

What was still there yesterday, is not needed by anyone today,
The last sip of coffee, because there's no more coffee at home,
For what must come, will come, uninvited,
Bread and butter always falls on the buttered side,
I'd destroy the butter.

You tell me about hope and entwine me with a net of words,
Which, like spy probes, circle the globe,
Maybe I could still manage to get out of my pajamas,
I spoke for twenty years, today I no longer want to speak.

From the poster in the toilet, a fat boar winks at me,
Rushing, it carries away everything, a stream of foamy water,
It flushes away what was and carries it straight to the drain,
And I will stay here, until I run out of breath.

I feel my wrist, it's almost dawn outside,
The clock strikes the hours and greets us with another day,
Half awake, half caught in the night's snares,
I could laugh out loud, but I have a Mickey Mouse smile,
I'd destroy love.

I wake at the gray dawn and grab my heart,
Does something still beat there, do I still have some luck?
Or maybe it's already over for me, as my shoes are polished,
The spinning wheel towards death, this same pointless morning.