Paroles et traduction Piekielny - Płonie nasz dom

Płonie nasz dom

Słyszałem plotki, że płotki chcą zjadać rekiny
Są nieistotni, ulotki mogą rozdawać mi
Gdy wokół płonie to koniec, tracimy sufit i
Składają broń, nie chcą donieść, nie jestem głupi, ty
Nie gramy dla nich, bo ranić potrafią dobrze
Nie mamy za nic, trzymamy w nich sprzymierzeńców
Nie trzymam wrogów na ogół z dala tu nigdy
Wiem o nich wszystko, nie mogą mi zrobić krzywdy
Lecz gdy za oknem świat moknie od łez ulicy
My mamy problem - to problem, że nikt nie krzyczy
Stojąc przed domem ten moment gubimy w dziczy gdzieś
Za nami płonie co domem zwiesz, co to nie liczy się?

Przecież płonie nasz dom
To przecież płonie nasz dom
Przecież płonie nasz dom
To przecież płonie nasz dom
Przecież płonie nasz dom
To przecież płonie nasz dom
Przecież płonie nasz dom
To przecież płonie nasz dom

To płonie nasz dom
I nie mów, że wcale już nie liczy się to
Kilka murów, ścian, setki wspomnień tam
Jak zapomnieć mam?
To płonie nasz dom
I nie mów, że wcale już nie liczy się to
Kilka murów, ścian, setki wspomnień tam
Jak zapomnieć mam?
Przecież każdy z nas widział jak jest tam
Nic nie leczył czas, lecz nie pogłębiał ran
Dziś ogień zjada nasze mury i to boli tak
Los jest bogiem, gadam bzdury, więc pierdolić świat
Przecież każdy z nas widział jak jest tam
Nic nie leczył czas, lecz nie pogłębiał ran
Dziś ogień zjada nasze mury i to boli tak
Los jest bogiem, gadam bzdury, więc pierdolić świat

Na ścianach wiszą nasz ulubione obrazy
I zdjęcia z tamtych czasów, kiedy nie byliśmy źli
Kiedy nie dzieliło nasz już nic prócz kilometrów
Rozmowa pozwalała leczyć dziurę w sercu
Nie mam już wcale szacunku, to już nie męczy mnie
I z dnia na dzień tracę ten pieprzony sentyment
Słowa to hmm, czyny tu mają wartość
To moja oda do każdego, kto widzi światło
Na końcu pieprzonego tunelu z toksyn
To coś jak wielka wojna i mali chłopcy
Nie jeden ginie tu w walce o promil szczęścia
By i tak skumać później, że szansę przespał
Moja armia liczy ledwie kilka osób
Lecz są w niej ci, za których polecę w ogień
Więc kiedy podrzucisz płomień to znajdę sposób
By razem z armią patrzeć jak sam płoniesz, koniec

To płonie nasz dom
I nie mów, że wcale już nie liczy się to
Kilka murów, ścian, setki wspomnień tam
Jak zapomnieć mam?
To płonie nasz dom
I nie mów, że wcale już nie liczy się to
Kilka murów, ścian, setki wspomnień tam
Jak zapomnieć mam?
Przecież każdy z nas widział jak jest tam
Nic nie leczył czas, lecz nie pogłębiał ran
Dziś ogień zjada nasze mury i to boli tak
Los jest bogiem, gadam bzdury, więc pierdolić świat
Przecież każdy z nas widział jak jest tam
Nic nie leczył czas, lecz nie pogłębiał ran
Dziś ogień zjada nasze mury i to boli tak
Los jest bogiem, gadam bzdury, więc pierdolić świat

Горит наш дом

Слышал сплетни, будто мальки мечтают сожрать акул,
Они ничтожны, пусть разносят листовки,
Когда вокруг поżar - это конец, рушится кров, и
Они сдаются, не хотят доносить, я не дурак, ты же знаешь.
Мы не играем для них, ведь ранить они умеют больно,
Нам от них ничего не нужно, держим их как союзников,
Врагов я близко не держу, никогда,
Я знаю о них все, они не причинят мне вреда.
Но когда за окном мир мокнет от слёз улиц,
У нас проблема - проблема в том, что никто не кричит,
Стоя перед домом, мы теряем этот момент где-то в дебрях,
За нами горит то, что мы зовем домом, разве это не важно?

Ведь горит наш дом,
Это же горит наш дом,
Ведь горит наш дом,
Это же горит наш дом,
Ведь горит наш дом,
Это же горит наш дом,
Ведь горит наш дом,
Это же горит наш дом.

Горит наш дом,
И не говори, что это уже не важно,
Несколько стен, сотни воспоминаний там,
Как мне забыть?
Горит наш дом,
И не говори, что это уже не важно,
Несколько стен, сотни воспоминаний там,
Как мне забыть?
Ведь каждый из нас видел, как там было,
Время не лечило, но и не бередило раны,
Сегодня огонь пожирает наши стены, и это так больно,
Судьба - это бог, несу чушь, так что к черту этот мир.
Ведь каждый из нас видел, как там было,
Время не лечило, но и не бередило раны,
Сегодня огонь пожирает наши стены, и это так больно,
Судьба - это бог, несу чушь, так что к черту этот мир.

На стенах висят наши любимые картины
И фотографии тех времен, когда мы не были злыми,
Когда нас не разделяло ничего, кроме километров,
Разговор позволял залечить дыру в сердце.
У меня больше нет уважения, это меня больше не мучает,
И день за днем я теряю этот чертов сентимент.
Слова - это хм, здесь ценятся поступки.
Это моя ода каждому, кто видит свет
В конце этого чертового туннеля из токсинов.
Это как великая война и маленькие мальчики,
Не один погибает здесь в борьбе за капельку счастья,
Чтобы потом понять, что проспал свой шанс.
Моя армия насчитывает всего несколько человек,
Но в ней те, за кого я пойду в огонь.
Поэтому, когда ты подбросишь пламя, я найду способ
Вместе с армией смотреть, как ты горишь, конец.

Горит наш дом,
И не говори, что это уже не важно,
Несколько стен, сотни воспоминаний там,
Как мне забыть?
Горит наш дом,
И не говори, что это уже не важно,
Несколько стен, сотни воспоминаний там,
Как мне забыть?
Ведь каждый из нас видел, как там было,
Время не лечило, но и не бередило раны,
Сегодня огонь пожирает наши стены, и это так больно,
Судьба - это бог, несу чушь, так что к черту этот мир.
Ведь каждый из нас видел, как там было,
Время не лечило, но и не бередило раны,
Сегодня огонь пожирает наши стены, и это так больно,
Судьба - это бог, несу чушь, так что к черту этот мир.