Paroles et traduction Solmeister - Κόλαση

Κόλαση

Γράφω παράδεισος στην πρώτη σελίδα των τετραδίων
Και κόλαση επάνω στα οπισθόφυλλα
Γιατί όσο γράφω εμβαθύνω και απομακρύνομαι
Απ′ τον παράδεισο της άγνοιας ολότελα
Και γεμίζω τα τετράδια μ' αλήθεια και με πόνο
Έτσι, αποτυπώνοντας τη σκέψη το στυλό τελειώνω
Ανασύρω κι αναλύω αναμνήσεις που με διέλυσαν
Για να μπορώ να αφιερώνω τα ωραία μόνο
Κι όσο σκέφτομαι οι σελίδες μου γεμίζουν
Και την κόλαση του οπισθόφυλλου προσεγγίζουν
Φέρε μου λοιπόν τους καλύτερους αν νομίζουν
Πως στην κόλαση μου εδώ έχουν ελπίδα να κερδίσουν
Εδώ δεν έχει μέρες ηλιόλουστες
Εδώ τα τραγουδάκια του ραδιοφώνου σκάνε σα τσιχλόφουσκες
Εδώ έχω αιχμάλωτο το αληθινό
Κι όλα τα άλλα φαντάζουν φάρσες κακόγουστες

Κόλαση, απέραντη σε έκταση
Κόλαση, στίχοι γεμάτοι υπερένταση
Κόλαση, η μοναξιά κι εσωστρέφεια
Κόλαση, η γαμημένη ανάγκη για έκφραση

Κόλαση, απέραντη σε έκταση
Κόλαση, στίχοι γεμάτοι υπερένταση
Κόλαση, η μοναξιά κι εσωστρέφεια
Κόλαση, η γαμημένη ανάγκη για έκφραση

Εδώ μιλάμε πρόστυχα, ωμά και βάρβαρα
Όσοι δώσαμε ψυχή στου έρωτα τα σκλαβοπάζαρα
Εδώ πέφτεις κάτω αλλά όχι με στυλ
Γιατί εδώ είναι τα τάρταρα, θα πέσεις κάτω άχαρα
Όταν αφήσεις τις άμυνες σου να πέσουν
Κι ως την τελευταία σελίδα το πας, λέξη - λέξη το παζλ
Σχηματίζει μια εικόνα που στους πάντες δείχνει
Ποιος είσαι, τι μισείς και τι αγαπάς
Αυτό ειν′ η κόλαση, να γίνεσαι ευάλωτος
Μέσα στον πόνο σου την ομορφιά να αναζητάς
Γι' αυτό τα βάζω μ' όσους έχουν το θράσος
Να συγκρίνονται μαζί μας και να κρίνουν εμάς

"Και με τη ρομφαία θα χτυπήσει τους κακούς
Και στην κόλαση βαθιά θα τους ρίξει"

Πες μου για ρούχα και για φράγκα, βλάκα
Πες μου για clubs
Πες μου για τις χορεύτριες που γαμάς
Πες μου σε δέκα χρόνια από τώρα που θα είσαι
Μαϊντανός σε reality πως θα χαμογελάς;
Μη μιλάς, ράπαρε τα στιχάκια σου τα εύκολα
Και φρόντισε να κάνεις ότι πουν για να πουλάς
Τα παιδικά σου τραγουδάκια και τα ξέκωλα
Να κουνιούνται ξέφρενα όταν τα τραγουδάς
Εδώ στην κόλαση της τελευταίας σελίδας
Φοράμε τις πληγές μας στο στέρνο μας τατουάζ
Εδώ τα λάθη μας τα ζούμε σε replay και
Το μικρόφωνο μας γίνεται εύκολα μπαλτάς
Θύματα της δικιάς μας μοναξιάς
Η ίδια εσωστρέφεια που μας καταστρέφει
Γίνεται μελάνι και στο χαρτί επιστρέφει
Να γεμίσει με χρώμα της κόλασης ο καμβάς

Κόλαση, απέραντη σε έκταση
Κόλαση, στίχοι γεμάτοι υπερένταση
Κόλαση, η μοναξιά κι εσωστρέφεια
Κόλαση, η γαμημένη ανάγκη για έκφραση

Κόλαση, απέραντη σε έκταση
Κόλαση, στίχοι γεμάτοι υπερένταση
Κόλαση, η μοναξιά κι εσωστρέφεια
Κόλαση, η γαμημένη ανάγκη για έκφραση

Κόλαση, απέραντη σε έκταση
Κόλαση, στίχοι γεμάτοι υπερένταση
Κόλαση, η μοναξιά κι εσωστρέφεια
Κόλαση, η γαμημένη ανάγκη για έκφραση

Κόλαση, απέραντη σε έκταση
Κόλαση, στίχοι γεμάτοι υπερένταση
Κόλαση, η μοναξιά κι εσωστρέφεια
Κόλαση, η γαμημένη ανάγκη για έκφραση

"Τη Μοναξιά σου είδα και φοβήθηκα"

Hell

I write "paradise" on the first page of my notebooks,
And "hell" on the back covers.
Because the more I write, the deeper I dive, and the further I stray
From the paradise of ignorance, completely.
And I fill the notebooks with truth and pain,
Thus, perfecting my pen by imprinting my thoughts.
I recall and analyze memories that have broken me,
So I can dedicate myself only to the beautiful things.
And the more I think, the more my pages fill up,
And approach the hell of the back cover.
So bring me your best, if they think
They have any hope of winning here, in my hell.
Here, there are no sunny days.
Here, the radio songs burst like soap bubbles.
Here, I hold captive the truth,
And everything else feels like malicious farce.

Hell, boundless in its expanse.
Hell, verses filled with intensity.
Hell, loneliness and introversion.
Hell, the goddamn need for expression.

Hell, boundless in its expanse.
Hell, verses filled with intensity.
Hell, loneliness and introversion.
Hell, the goddamn need for expression.

Here we speak vulgarly, raw and barbaric,
Those of us who gave our souls to the slave markets of love.
Here you fall down, but not with style,
Because this is Tartarus, you'll fall down gracelessly.
When you let your defenses fall,
And as you reach the last page, word by word, the puzzle
Forms an image that shows everyone
Who you are, what you hate, and what you love.
This is hell, to become vulnerable,
To seek beauty within your pain.
That's why I confront those who have the audacity
To compare themselves to us, and to judge us.

"And with the sword, He will strike down the wicked
And cast them into the depths of hell"

Tell me about clothes and money, fool.
Tell me about clubs.
Tell me about the dancers you're screwing.
Tell me where you'll be in ten years,
Smiling like a parsley garnish on a reality show?
Don't speak, just rap your easy verses,
And make sure you do whatever they say so you can sell
Your childish and outrageous little songs,
To make them shake wildly when you sing them.
Here in the hell of the last page,
We wear our wounds as tattoos on our chests.
Here, we relive our mistakes on replay, and
Our microphone easily becomes a weapon.
Victims of our own loneliness,
The same introversion that destroys us
Becomes ink and returns to the paper,
To fill the canvas with the colors of hell.

Hell, boundless in its expanse.
Hell, verses filled with intensity.
Hell, loneliness and introversion.
Hell, the goddamn need for expression.

Hell, boundless in its expanse.
Hell, verses filled with intensity.
Hell, loneliness and introversion.
Hell, the goddamn need for expression.

Hell, boundless in its expanse.
Hell, verses filled with intensity.
Hell, loneliness and introversion.
Hell, the goddamn need for expression.

Hell, boundless in its expanse.
Hell, verses filled with intensity.
Hell, loneliness and introversion.
Hell, the goddamn need for expression.

"I saw your Loneliness and I was afraid"