Paroles et traduction Solmeister - Σκόνη

Σκόνη

Για τον χρόνο που περνά
Τον έρωτα που γερνά
Για όποιον με αναμνήσεις και με τύψεις ξενυχτά
Για τις παλιές φωτογραφίες που τις σκέπασε σκόνη
Γράφω ακόμη κομμάτια τέσσερα χρόνια μετά
Τι με τραβάει σε σένα, σε σένα τι με γύρνα
Τι ήταν τόσο διαφορετικό με σένα
Έχω ένα ψέμα που βολεύει και το λέω συχνά
Μα απόψε ανοίγω την πληγή ανοίγοντας αυτό το θέμα
Δεν είμαι εντάξει, μα δεν σε σκέφτομαι
Το χέρι μου μόνο του που και που θα ψάξει
Να χαϊδέψει τα μαλλιά σου μες τον ύπνο μου
Αλλά πάνω στο δίπλα μαξιλάρι θα αράξει
Το είδωλο μου στον καθρέφτη διαφέρει από τις φωτογραφίες μας πολύ
Λες ναι μπορεί, μα λενε ο χρονος γιατρεύει, δεν συγχωρεί
Και έχει περάσει ένα για πάντα από το τελευταίο φιλί
Έξω από την πόρτα σου και αυτό είναι για όλες τις φορές
που πέρασα από κάτω και είδα να χεις ανοιχτά τα φώτα σου
Για κάθε νύχτα
Που το φεγγάρι παρακάλαγα να σου ψιθυρίσει μια καληνύχτα
Αν σε ρωτήσουν πες πως δεν με γνώρισες ποτέ
Θέλω να είμαι μια ανάμνηση δική σου
Μη με μοιράζεσαι, απλά θυμήσου
με τα βράδια που νιώθεις μόνη κι αποκοιμίσου

Είναι οι ματιές μας, είναι το χθες μας
Είναι οι στιγμές μας, η στάχτη κι η σκόνη μας
Οι ενοχές μας και οι πληγές μας
Είναι οι δρόμοι που βαδίσαμε μόνοι μας
Είναι το αντίο, είναι το κρύο
Είναι μια καρδιά που έμεινε μισή
Να σφυρίζει μελωδίες του χειμώνα που πέρασε
Μελωδίες που πια έχουν ξεχαστεί

Έχω έναν φίλο που μου είπε μεθυσμένος μια
φορά, το πρωί πως τον ξυπνά μια ηλιαχτίδα
Την ηλιαχτίδα αυτή την φώναζε ελπίδα
Μα τα παντζούρια τα δικά μου είναι κλειστά
Το παρελθόν είναι μια νύχτα που δεν
έχει ξημέρωμα, είναι το καταφύγιο κάθε έρωτα
Είναι ένα δωμάτιο σκοτεινό που ταξιδεύει
και στο σκοτάδι του όλα μοιάζουν υπέροχα
Το παρελθόν είναι η πιο ωραία ζάλη
Μέσα στην νυχτα που ανέμελα τριγυρνάς, με την ανάμνηση μεθάς, παραπατα
ς, χαμογελάς και όταν στο σήμερα ξυπνάς,
να κοιμηθείς ζητάς και πάλι
Μα πες μου εσύ πως κοιμάσαι όταν χρωστάς
ένα συγνώμη και όταν τόσα στο κεφαλι κουβαλάς
Μετάνιωσες που πλήγωσες αυτόν που αγαπάς ή
προτιμάς να παριστάνεις πως ξεχνάς όσα σου δωσα
Λίγα κράτησα, λίγα άφησα
Λίγο βούρκωσα, λίγο δάκρυσα
Ίσως να νιώσω καλύτερα που στα είπα
Ίσως τα λάθη μου αύριο να ναι διπλάσια
Αυτά από μένα, τα ξέρεις όλα πια
Είχα δεν είχα την πληγή μου την ξανάνοιξα
Γιατί τα μυστικά μας τα κρύβουμε στην καρδιά μας
Και γω αν θυμάσαι την δικιά μου σου την χάρισα
Είναι οι ματιές μας, είναι το χθες μας
Είναι οι στιγμές μας, η στάχτη κι η σκόνη μας
Οι ενοχές μας και οι πληγές μας
Είναι οι δρόμοι που βαδίσαμε μόνοι μας
Είναι το αντίο, είναι το κρύο, είναι μια καρδιά μου έμεινε μισή
Να σφυρίζει μελωδίες του χειμώνα που
πέρασε, μελωδίες που πια έχουν ξεχαστεί

Dust

For the time that passes by
For the love that grows old
For anyone who remembers and regrets all night
For the old photographs covered in dust
I'm still writing songs four years later
What draws me to you, what brings me back to you
What was so different about you
I have a convenient lie and I say it often
But tonight I'm opening the wound by opening this subject
I'm not okay, but I'm not thinking about you
My hand will only reach out now and then
To caress your hair in my sleep
But on the next pillow it will rest
The reflection in my mirror is different from the photographs of us
You say yes, maybe, but they say that time heals, it doesn't forgive
And a lifetime has passed since our last kiss
Outside your door, and that's for all the times
that I passed under and saw your lights on
For every night
That I begged the moon to whisper goodnight to you
If they ask you, say you never knew me
I want to be a memory for you
Don't share me, just remember me
on the nights when you feel alone and fall asleep

It's our eyes, it's our past
It's our moments, our ashes and dust
Our guilt and our wounds
It's the roads we walked alone
It's the goodbye, it's the cold
It's a heart that was left half
Whistling melodies of the winter that passed
Melodies that are now forgotten

I have a friend who once told me when he was drunk
That in the morning he is awakened by a ray of sunshine
He called this ray of sunshine hope
But my blinds are closed
The past is a night that doesn't
have a dawn, it is the refuge of every love
It's a dark room that travels
and in its darkness everything seems wonderful
The past is the most beautiful intoxication
In the night you wander carelessly, drunk on memories, staggering
smiling, and when you wake up in the present
you ask to sleep again
But tell me how do you sleep when you owe
an apology and when you carry so much in your head
Did you regret hurting the one you love
or do you prefer to pretend to forget what I gave you
I kept a few, I left a few
I cried a little, I shed a few tears
Maybe I'll feel better after telling you
Maybe tomorrow my mistakes will double
That's all from me, you know everything now
Whether I had it or not, I opened my wound again
Why do we hide our secrets in our hearts
And I gave you mine if you remember
It's our eyes, it's our past
It's our moments, our ashes and dust
Our guilt and our wounds
It's the roads we walked alone
It's the goodbye, it's the cold, it's a heart left half
Whistling melodies of the winter that
passed, melodies that are now forgotten