Paroles et traduction Stanisława Celińska - Nie Strasz

Nic, to strach,
Złe myśli, w śniegu ślad.
No już, już znikł
To nic, nic i nikt.
Wnikał i przenikał
Aż tam, gdzie kulił się
Mój śmiech.

Nie strasz, od dawna się nie boję.
Zobacz-wichura, a ja stoję.
Spokój soczysty jest tak
Jak cierpki był strach,
Mój strach- życie moje.
Mogłeś mnie jednym zetrzeć gestem.
Kiedyś. Lecz to już inna przestrzeń
Z drobnych supełków byłam cała,
Lecz się wydostałam. Jestem.

Już zmierzch o krok,
Lecz w dal biegnie wzrok
Przez łąk i pól,
I lat ciemnych wzór.
Przestrzeń pełna westchnień
I rosochatych wierzb.
Czy wiesz...?

Jestem kamykiem tutaj każdym,
Drogą piaszczystą, dworkiem jasnym.
W duszy szeroko mi, gdy ten pejzaż się śni
Gdzieś tam, w miastach ciasnych.
Niskich mgieł krucha pajęczyna,
Chopin się nagle przypomina.
Trudno go teraz nie usłyszeć,
Gdy w biel zmienia ciszę zima.

Nie strasz, od dawna się nie boję.
Zobacz-wichura, a ja stoję.
Spokój soczysty jest tak
Jak cierpki był strach,
Mój strach- życie moje.
Mogłeś mnie jednym zetrzeć gestem.
Kiedyś. Lecz to już inna przestrzeń
Z drobnych supełków byłam cała,
Lecz się wydostałam. Jestem.

Ничего, это страх,
Дурные мысли, в снегу след.
Ну же, он исчез.
Это ничего, ничего и никто.
Проникал и проникал
Там, где он ковылял
Мой смех.

Не пугай, я давно не боюсь.
Смотри-ветер, а я стою.
Спокойствие сочное так
Каким терпким был страх,
Мой страх-жизнь моя.
Мог бы одним жестом стереть меня с лица.
Когда-то. Но это уже другое пространство
Из мелких узелков я была цела,
Но я выбралась. Я.

Уже сумерки на шаг,
Но вдаль бежит взгляд
Через луга и поля,
И лет темный узор.
Пространство, полное вздохов
И росохие ивы.
Знаете ли вы...?

Я камешек здесь каждый,
Песчаной дорогой, светлым двором.
В душе мне, когда этот пейзаж снится
Где-то там, в тесных городах.
Низкий туман хрупкая паутина,
Шопен вдруг вспомнил.
Трудно не слышать его сейчас,
Когда в белизне сменяется тишина зимы.

Не пугай, я давно не боюсь.
Смотри-ветер, а я стою.
Спокойствие сочное так
Каким терпким был страх,
Мой страх-жизнь моя.
Мог бы одним жестом стереть меня с лица.
Когда-то. Но это уже другое пространство
Из мелких узелков я была цела,
Но я выбралась. Я.