Paroles et traduction TAU - Ul. Znaków zapytania

Ul. Znaków zapytania

Witajcie!
Wiem, że przybyliście tu ze wszystkich stron
O pomoc i radę.
Postaram się dać wam ją
Teraz proszę o zupełną ciszę

Stawiam te pytania i zostawiam
Nim przewrócą się na wietrze podnieś je i odpowiadaj
Nie mam już nic do dodania
Znaki zapytania zamykają zdania, szukam rozwiązania
Nie każ mi dłużej czekać na odpowiedź, bo od-dala-la-la-lam
I spa-la-la-la-lam, od-dala-la-la-lam się

Niewiele więcej chcę, niewiele więcej
Niż znaleźć odwagę by zanieść pytanie
Co stanie się ze mną, gdy zamknę powieki
I zasnę na wieki, bo zgasnę jak świeczki
Co mam je w źrenicach, gdy patrzę jak wielki
Gdy patrzę jak wielki jest kosmos
Wydaje się piękny jak kosmos
Zabiera mi mowę jak - nie mam pytań
Choć mam pytania, bo mi już nie odpowiada życie
Proszę Pana, nie wystarcza mi prawda, że żyję
Choć wystarcza kłamstwa by się okłamywać, że przeżyję
Niewiele więcej chcę, niewiele więcej
Zadaję pytania, bo żyję i myślę
I myślę, że żyję w perpetuum mobile
Popadłem w rutynę i się zapętliłem
Nie widzę już celu w tej całej gonitwie za... hmm?
No właśnie ten problem to polega na tym, że nie wiem już za czym
I tak wiele dałbym by wrócić do prawdy
Gdy byłbym pytany to na czym polega twój problem?
Jestem bytem, obytym z patrzeniem w siebie
Znam te triki psychiki, kończyny, mięśnie
Kończy mi się miejsce, wrócę po refrenie
Pytań jeszcze wiele mam

Stawiam te pytania i zostawiam
Nim przewrócą się na wietrze podnieś je i odpowiadaj
Nie mam już nic do dodania
Znaki zapytania zamykają zdania, szukam rozwiązania
Nie każ mi dłużej czekać na odpowiedź, bo od-dala-la-la-lam
I spa-la-la-la-lam, od-dala-la-la-lam się

Czy możesz wyprostować znaki zapytania?
Tak, by stały się wykrzyknikami do każdego zdania
Niewiele więcej chcę, niewiele wymagam
Daj mi słowa klucze, by otworzyć wrota do poznania świata
Czemu pożera mnie nostalgia
A moja pusta dusza jest tak wiecznie nienażarta?
Czemu nadal nie potrafię kochać i wybaczać?
Czemu czuję pustkę, gdy się budzę
I znów muszę stawiać te same pytania?
To takie łatwe pytania, a trudno je zadawać
To takie trudne pytania, a łatwo je zadawać
Czemu żyję? Po co żyję? Kiedy będę martwy?
Oddam życie za odpowiedź, jestem śmiertelnie poważny
Mam miliard pytań, a czas się kończy
Czemu stworzył mnie skończonym skoro jesteś nieskończony?
Ponoć masz te odpowiedzi na wszystkie pytania
Ale po co je zadawać skoro mi nie odpowiadasz?
Piątą noc siedzę już do piątej w nocy
I z balkonu pod oczami w niebo wyglądam jak zombie
Śledzę gwiazdy, ale już nie te z bilbordu
One nie pokażą prawdy, tylko cycki z silikonu
Mam w głowie chaos i znieczulam się marihuaną
Marzę tylko aby zasnąć i już nie budzić się rano
Mam w głowie równoległy wszechświat, bo to jest
Jedyny wszechświat, nad którym mogę mieć kontrolę, a nie mam

I naglę słyszę głos, jakby w głębi duszy
On nie pochodził stąd, choć był taki ludzki
Proszę, możesz odpowiedzieć?
Czy ja zwariowałem i już mówię sam do siebie?
Musisz wiedzieć czego szukasz i pragniesz
Czy zbudowałeś swoje życie na kłamstwie?
Staraj się żyć prawdą, a poznasz prawdę
Bo jeśli już nie szukasz to nie znajdziesz
Znajdź mnie

- Czy mógłby mnie pan poinformować, którędy powinnam pójść?
- To zależy w dużej mierze od tego dokąd pragnęłabyś zajść
- Chciałabym tylko... mmm... dostać się... dokądś
- Na pewno tam się dostaniesz jeśli tylko będziesz szła dość długo
- Ja... a no cóż, pójdę prosto przed siebie

Ул. Вопросительных знаков

Приветствую!
Знаю, вы пришли сюда отовсюду
За помощью и советом.
Постараюсь дать вам их.
А теперь прошу полной тишины.

Я задаю эти вопросы и оставляю их здесь.
Прежде чем они упадут на ветру, подними их и ответь.
Мне больше нечего добавить.
Вопросительные знаки завершают предложения, я ищу решение.
Не заставляй меня дольше ждать ответа, ведь я удаля-ля-ля-юсь
И засыпа-ля-ля-ля-ю, удаля-ля-ля-юсь.

Мне нужно не так много, совсем немного,
Лишь найти в себе смелость задать вопрос:
Что станет со мной, когда я закрою веки
И усну навеки, погасну, как свеча?
Зачем мне эти огоньки в зрачках, когда я вижу, какой огромный,
Когда я вижу, какой огромный космос?
Он кажется прекрасным, как космос.
Он лишает меня дара речи, словно... у меня нет вопросов.
Хотя вопросы есть, потому что жизнь мне больше не отвечает.
Господи, мне недостаточно правды, что я жив,
Хотя хватает лжи, чтобы обманывать себя, что выживу.
Мне нужно не так много, совсем немного.
Я задаю вопросы, потому что живу и думаю.
И думаю, что живу в вечном двигателе.
Погряз в рутине и зациклился.
Не вижу больше цели во всей этой гонке за... хмм?
Вот именно, проблема в том, что я уже не знаю, за чем гонюсь.
И так много бы отдал, чтобы вернуться к правде,
Когда бы меня спросили: "В чем твоя проблема?"
Я существо, привыкшее смотреть в себя.
Знаю эти трюки психики, конечности, мышцы.
У меня заканчивается место, вернусь после припева.
У меня ещё много вопросов.

Я задаю эти вопросы и оставляю их здесь.
Прежде чем они упадут на ветру, подними их и ответь.
Мне больше нечего добавить.
Вопросительные знаки завершают предложения, я ищу решение.
Не заставляй меня дольше ждать ответа, ведь я удаля-ля-ля-юсь
И засыпа-ля-ля-ля-ю, удаля-ля-ля-юсь.

Можешь ли ты выпрямить вопросительные знаки,
Чтобы они стали восклицательными в каждом предложении?
Мне нужно не так много, я немногого прошу.
Дай мне ключи-слова, чтобы открыть врата к познанию мира.
Почему меня пожирает ностальгия,
А моя пустая душа так вечно ненасытна?
Почему я до сих пор не умею любить и прощать?
Почему я чувствую пустоту, когда просыпаюсь
И снова должен задавать те же вопросы?
Это такие простые вопросы, но их так трудно задавать.
Это такие сложные вопросы, но их так легко задавать.
Почему я живу? Зачем я живу? Когда я умру?
Отдам жизнь за ответ, я смертельно серьёзен.
У меня миллиард вопросов, а время истекает.
Почему ты создал меня конечным, если сам бесконечен?
Говорят, у тебя есть ответы на все вопросы,
Но зачем их задавать, если ты мне не отвечаешь?
Пятую ночь я уже сижу до пяти утра
И с балкона под глазами смотрю в небо, как зомби.
Слежу за звёздами, но уже не теми, что на билбордах.
Они не покажут правды, только силиконовые сиськи.
В моей голове хаос, и я обезболиваю себя марихуаной.
Мечтаю только заснуть и больше не просыпаться утром.
В моей голове параллельная вселенная, потому что это
Единственная вселенная, над которой я могу иметь контроль, но не имею.

И вдруг я слышу голос, словно в глубине души.
Он не был отсюда, хотя звучал так по-человечески.
Прошу, можешь ответить?
Я что, сошёл с ума и уже говорю сам с собой?
Ты должен знать, чего ищешь и желаешь.
Ты построил свою жизнь на лжи?
Старайся жить правдой, и познаешь правду,
Потому что если ты уже не ищешь, то не найдешь.
Найди меня.

— Не могли бы вы мне подсказать, в какую сторону мне идти?
— Это во многом зависит от того, куда бы вы хотели попасть.
— Мне бы хотелось просто… ммм… добраться… куда-нибудь.
— Вы обязательно туда доберётесь, если только будете идти достаточно долго.
— Я… ну что ж, пойду прямо.