Paroles et traduction W.E.N.A. - Dalekie zbliżenia

Dalekie zbliżenia

Byłaś dziewczyną, z którą mógłby być każdy raper
Paliliśmy jointy i kochaliśmy się na kanapie
To było chwile przed tym, nim zaczęłaś operację
I nim we mnie zginęła nadzieja, że będzie łatwiej
Kurwa, jak nienawidzę szpitali
Czuje w nich zapach śmierci, zawsze mnie przerażały
Znam Boga, lecz nie rozmawiam z nim długo
Od kiedy zobaczyłem jak pozwala cierpieć ludziom
Wszyscy mówią: czas pogodzić się z tragedią
Wtedy żałuję, że to życie jest tylko jedno
Dni wciąż biegną, my żyjemy w piekle
Trzysta mil od niebios, nie wiem czy tam jest lepiej
Nie wiem jak mogę Ci pomóc
Czuje się bezsilny, samemu oglądam filmy w domu
Chce się odciąć i nie myśleć
Kiedy patrzę na spadające łzy, życie staje się przykre
Obydwoje chcemy uciec od prawdy
Ciężko ją znosimy i za często nas drażni
Znasz mnie, wiesz, że potrafię ludzi skreślać
Ale nie rozumiem życia, które ich unicestwia
Dziś nie wiem czy dźwięku nie gubisz w wersach
Co u rodziców? Chyba dalej u nich mieszkasz?
Jeden dzień zmienił całe Twoje życie
I ta świadomość, że możesz mnie nigdy nie usłyszeć
Byłaś zawsze obok mnie, nawet pod nieobecność Matki
Życie w tamtych czasach nie należało do łatwych
Godzinami mierzyłem Twoje okulary
Przed pierwszym udarem, zanim zacząłem palić
Uczyłaś mnie jak być dobrym i jak się modlić
Szanować bliźnich, mądrość życia brać od nich
Długie spacery nad Wisłą w Grudziądzu
Wyspy sentymentów i godziny trudnych rozmów
Czytam Twoje wiersze, spisane w celi
To dzięki nim należysz do nieśmiertelnych
Wybacz mi, że nie zawsze jestem wierny
Boże jeżeli jesteś to udrękę ze mnie zdejmij
Myślałem, że mnie nie poznajesz już
Tyle łez wylałem przed szpitalem, kopałem kurz
Aż Matka odebrała ten telefon
I pielęgniarka powiedziała Jej, że nie żyjesz, przez telefon
Życie i śmierć pisane razem
Pożółkłe, wyblakłe zdjęcia porozrzucane w nieładzie
Czas upływa naturalnie, pozornie
Mam tyle pytań, wierzę, że kiedyś na nie odpowiesz
Na bezdrożach przeznaczenia
Kiedy ciężaru naszych stóp nie będzie dźwigała ziemia
Powiem Ci wszystko, czego nie zdążyłem
Na szczęście nie będę czekał wiecznie na tą chwilę
Nigdy już nie spojrzysz w błękit ich łez
Choć drogi ich kres, możesz spotkać ich w śnie
A tęsknoty Twej czerń, rozjaśni ich cichy szept

Close-Ups

You were the girl any rapper could be with
We smoked joints and made love on the couch
Those were moments before you started the surgery
And before the hope in me died, that it would be easier
Damn, how I hate hospitals
I smell death in them, they've always scared me
I know God, but I don't talk to him for long
Ever since I saw how he lets people suffer
Everyone says: it's time to come to terms with the tragedy
That's when I regret that this life is only one
Days keep running, we live in hell
Three hundred miles from heaven, I don't know if it's better there
I don't know how I can help you
I feel helpless, watching movies alone at home
I want to cut myself off and not think
When I look at the falling tears, life becomes bitter
We both want to escape the truth
We find it hard to bear and it irritates us too often
You know me, you know I can write people off
But I don't understand the life that destroys them
Today I don't know if you're losing the sound in the verses
What about your parents? I guess you still live with them?
One day changed your whole life
And the awareness that you may never hear me
You were always by my side, even in Mother's absence
Life in those days wasn't easy
I measured your glasses for hours
Before the first stroke, before I started smoking
You taught me how to be good and how to pray
To respect others, to take the wisdom of life from them
Long walks by the Vistula in Grudziądz
Islands of sentiment and hours of difficult conversations
I read your poems, written in the cell
Thanks to them you belong to the immortals
Forgive me that I'm not always faithful
God, if you exist, take this torment from me
I thought you didn't recognize me anymore
I shed so many tears in front of the hospital, kicking the dust
Until Mother answered that phone call
And the nurse told her you were dead, over the phone
Life and death written together
Yellowed, faded photos scattered in disarray
Time passes naturally, seemingly
I have so many questions, I believe you will answer them someday
On the paths of destiny
When the weight of our feet will no longer be carried by the earth
I'll tell you everything I didn't have time for
Fortunately, I won't wait forever for that moment
You will never look into the blue of their tears again
Though their paths end, you can meet them in a dream
And the blackness of your longing will be brightened by their quiet whisper