Paroles et traduction W.E.N.A. - Dalekie zbliżenia

Byłaś dziewczyną, z którą mógłby być każdy raper
Paliliśmy jointy i kochaliśmy się na kanapie
To było chwile przed tym, nim zaczęłaś operację
I nim we mnie zginęła nadzieja, że będzie łatwiej
Kurwa, jak nienawidzę szpitali
Czuje w nich zapach śmierci, zawsze mnie przerażały
Znam Boga, lecz nie rozmawiam z nim długo
Od kiedy zobaczyłem jak pozwala cierpieć ludziom
Wszyscy mówią: czas pogodzić się z tragedią
Wtedy żałuję, że to życie jest tylko jedno
Dni wciąż biegną, my żyjemy w piekle
Trzysta mil od niebios, nie wiem czy tam jest lepiej
Nie wiem jak mogę Ci pomóc
Czuje się bezsilny, samemu oglądam filmy w domu
Chce się odciąć i nie myśleć
Kiedy patrzę na spadające łzy, życie staje się przykre
Obydwoje chcemy uciec od prawdy
Ciężko ją znosimy i za często nas drażni
Znasz mnie, wiesz, że potrafię ludzi skreślać
Ale nie rozumiem życia, które ich unicestwia
Dziś nie wiem czy dźwięku nie gubisz w wersach
Co u rodziców? Chyba dalej u nich mieszkasz?
Jeden dzień zmienił całe Twoje życie
I ta świadomość, że możesz mnie nigdy nie usłyszeć
Byłaś zawsze obok mnie, nawet pod nieobecność Matki
Życie w tamtych czasach nie należało do łatwych
Godzinami mierzyłem Twoje okulary
Przed pierwszym udarem, zanim zacząłem palić
Uczyłaś mnie jak być dobrym i jak się modlić
Szanować bliźnich, mądrość życia brać od nich
Długie spacery nad Wisłą w Grudziądzu
Wyspy sentymentów i godziny trudnych rozmów
Czytam Twoje wiersze, spisane w celi
To dzięki nim należysz do nieśmiertelnych
Wybacz mi, że nie zawsze jestem wierny
Boże jeżeli jesteś to udrękę ze mnie zdejmij
Myślałem, że mnie nie poznajesz już
Tyle łez wylałem przed szpitalem, kopałem kurz
Aż Matka odebrała ten telefon
I pielęgniarka powiedziała Jej, że nie żyjesz, przez telefon
Życie i śmierć pisane razem
Pożółkłe, wyblakłe zdjęcia porozrzucane w nieładzie
Czas upływa naturalnie, pozornie
Mam tyle pytań, wierzę, że kiedyś na nie odpowiesz
Na bezdrożach przeznaczenia
Kiedy ciężaru naszych stóp nie będzie dźwigała ziemia
Powiem Ci wszystko, czego nie zdążyłem
Na szczęście nie będę czekał wiecznie na tą chwilę
Nigdy już nie spojrzysz w błękit ich łez
Choć drogi ich kres, możesz spotkać ich w śnie
A tęsknoty Twej czerń, rozjaśni ich cichy szept

Ты была девушкой, с которой мог бы быть любой рэпер
Мы курили косяки и занимались любовью на диване
Это было за несколько минут до того, как ты начала операцию.
И до того, как во мне пропала надежда, что будет легче
Бля, как я ненавижу больницы
Я чувствую в них запах смерти, они всегда пугали меня
Я знаю Бога, но я не разговариваю с ним долго
С тех пор, как я увидел, как она позволяет людям страдать
Все говорят: пора смириться с трагедией
Тогда я жалею, что эта жизнь только одна
Дни все еще бегут, мы живем в аду
В трехстах милях от небес, не знаю, лучше ли там.
Я не знаю, как я могу вам помочь
Чувствуя себя бессильным, я смотрю фильмы дома
Хочет отрезать и не думать
Когда я смотрю на падающие слезы, жизнь становится грустной
Мы оба хотим уйти от правды.
Мы тяжело переносим ее, и она слишком часто дразнит нас
Ты знаешь меня, ты знаешь, что я могу вычеркивать людей
Но я не понимаю жизни, которая уничтожает их
Сегодня я не знаю, не теряется ли звук в стихах
Как твои родители? Ты все еще живешь у них?
Один день изменил всю вашу жизнь
И это осознание того, что ты никогда не услышишь меня
Ты всегда была рядом со мной, даже в отсутствие матери.
Жизнь в те времена не была легкой
Я часами измерял твои очки
До первого инсульта, прежде чем я начал курить
Ты учила меня, как быть хорошим и как молиться
Уважать ближних, мудрость жизни брать от них
Длительные прогулки по Висле в Грудзендзе
Острова настроения и часы трудных разговоров
Я читаю твои стихи, написанные в камере
Именно благодаря им ты принадлежишь к бессмертным
Прости меня, что я не всегда верен
Боже, если ты такой, то избавь меня от мучений.
Я думал, ты меня больше не узнаешь.
Столько слез пролил перед больницей, копал пыль
Пока мать не ответила на этот звонок
И медсестра сказала ей, что ты умер, по телефону.
Жизнь и смерть, написанные вместе
Пожелтевшие, выцветшие фотографии, разбросанные в беспорядке
Время проходит естественно, казалось бы
У меня так много вопросов, я верю, что когда-нибудь ты ответишь на них
На бездорожье судьбы
Когда вес наших ног не будет нести земля
Я расскажу тебе все, что не успел.
К счастью, я не буду ждать вечно этого момента
Ты никогда больше не будешь смотреть в синеву их слез
Хотя дорогой их конец, вы можете встретить их во сне
И тоски твоей черноты, озарит их тихий шепот