Текст и перевод песни 3.33 - Katun

Katun

Ում ես հավատում, ում դատում, ում ատում
Եթե սոված ես, ու անտուն կատու թաթդ տուր
Իհարկե լավա տունը, որտեղ քեզ հավատում են
Բայց դուրս եկար, ու հասկացար որ քեզ ատում են
Հաչում են շները, ուզում են բզկտեն
Տերերդ քեզ էլ չեն սիրում, ճաշի մեջ են մազ գտել
Վազքդ էլ արդեն էն չի, մկները ծիծաղում են
Դարդից ձագեր ունեցար, բայց նրանց էլ ծախում են
Մլավում էր կատուն, քնից հանում բոլորին
Ուզում էր, որ նորից ինքը ստեղծի կոլորիտ
Բայց տարբերակ չկա, արդեն ծեր ես ու անպետք
Չի էլ ստացվի մարդկանց նման խմել ու հարբել
Մլավում էր կատուն, ու բոլորին ատում
Տնից հետո փողոցում, կարծես բանտում լիներ նա
Ստացած ցմահ դատավճիռ, մաքուր փողոցում, կատուն կարծես լիներ կնճիռ

Դուռը բացա հեռացի, նմանվել ես մեռածի
Էլ չես ուտելու մեր հացից, արդեն անպետք ես վերացի
Դուռը բացա հեռացի, նմանվել ես մեռածի
Էլ չես ուտելու մեր հացից, արդեն անպետք ես վերացի

Կատուն քաշ էր գալիս շենքերի բակերով
Ինչպես մարդիկ, որ դռները թակելով
Փող են մուրում, ու անիծում չտվողներին
Փնտրում նրան, ով մի քիչ պիտի փող բերի
Մարդ ես թե կատու, քանի կյանք ունես
Շուն էլ չես դառնա, որ ինչ-որ տան...
Քեզ ուժեղ ես զգում, խաբում, որ ճանկ ունես
Բայց հոգու խորքում նույն անտեր կատուն ես
Կատուն փակեց աչքերը, երևի քնեց
Մեկն էլ էդ պահին նրա ձագերին գնեց
Որ մեծանան դառնան մոր նման անտեր
Մեկը բռներ ու հիվանդ ուղեղները քանդեր
Ու ով է իր խոսքերը դեպի հայր ուղղում
Նա չգիտեր պառկել էր կենտրոնում մայրուղղու
Մի քանի ակնթարթ ու մի հարբած վարորդ
Բոլոր կյանքերդ կտանի մնաս բարով

Դուռը բացա հեռացի, նմանբել ես մեռածի
Էլ չես ուտելու մեր հացից, արդեն անպետք ես վերացի
Դուռը բացա հեռացի, նմանվել ես մեռածի
Էլ չես ուտելու մեր հացից, արդեն անպետք ես վերացի

Մարդ էս, թե՞ կատու,քան՞ի կյանք ունես
Դղյակ դպրոց, խանութ թե՞ քարի հանք ունես
Քնած էս, վազում էս, գրում էս, թե կարդում
Մնա մաքուր, որ չդառնաս անտուն կատու

Դուռը բացա հեռացի, նմանվել ես մեռածի
Էլ չես ուտելու մեր հացից, արդեն անպետք ես վերացի
Դուռը բացա հեռացի, նմանվել ես մեռածի
Էլ չես ուտելու մեր հացից, արդեն անպետք ես վերացի

Кошка

Кому ты веришь, кого судишь, кого ненавидишь?
Если голоден, и бездомный, как кошка, дай лапу.
Конечно, хорош дом, где тебе верят,
Но ты вышел, и понял, что тебя ненавидят.
Лают собаки, хотят разорвать,
Хозяева тебя больше не любят, в еде нашли волос.
Бег твой уже не тот, мыши смеются,
От горя котят родил, но и их продают.
Мяукал кот, будил всех ото сна,
Хотел, чтобы снова он создал колорит,
Но выхода нет, уже стар и никому не нужен,
Не получится, как люди, пить и напиваться.
Мяукал кот, и всех ненавидел,
После дома на улице, словно в тюрьме он был.
Получив пожизненный приговор, на чистой улице, кот словно был морщиной.

Дверь открой, уходи, стал похож на мертвеца,
Больше не будешь есть наш хлеб, уже никому не нужен, исчезни.
Дверь открой, уходи, стал похож на мертвеца,
Больше не будешь есть наш хлеб, уже никому не нужен, исчезни.

Кот бродил по дворам,
Как люди, что стуча в двери,
Деньги просят, и проклинают не дающих,
Ищут того, кто немного денег принесет.
Человек ты или кот, сколько жизней у тебя,
Даже собакой не станешь, чтобы в каком-то доме...
Ты чувствуешь себя сильным, обманываешь, что когти есть,
Но в глубине души ты тот же бездомный кот.
Кот закрыл глаза, наверное, уснул,
Кто-то в этот момент его котят купил,
Чтобы выросли, стали как мать бездомными,
Кто-то бы поймал и больной мозг разбил.
И кто свои слова к отцу направляет,
Он не знал, лежал на главной дороге в центре,
Несколько мгновений и один пьяный водитель,
Все твои жизни заберет, прощай.

Дверь открой, уходи, стал похож на мертвеца,
Больше не будешь есть наш хлеб, уже никому не нужен, исчезни.
Дверь открой, уходи, стал похож на мертвеца,
Больше не будешь есть наш хлеб, уже никому не нужен, исчезни.

Человек ты или кот, сколько жизней у тебя?
Дворец, школа, магазин или каменный карьер у тебя?
Спишь, бежишь, пишешь или читаешь?
Оставайся чистым, чтобы не стать бездомным кошкой.

Дверь открой, уходи, стал похож на мертвеца,
Больше не будешь есть наш хлеб, уже никому не нужен, исчезни.
Дверь открой, уходи, стал похож на мертвеца,
Больше не будешь есть наш хлеб, уже никому не нужен, исчезни.