Krkesic - 33.3 перевод на немецкий

Krkesic

Նկարեմ արև′ դեմքին ժպիտն իմ
Կարեմ ամպերը պատռված ու բացեմ գիրքն իմ
Ու բացեմ գիրքն իմ, քո մասին այնտեղ գրեմ,
Որ մի օր թաքուն կարդաս ու ավելի շատ ինձ սիրես։
Թող քեզ ու դառի շողքս, կողքս մնա
Ես եմ հուշող քեզ' թե ուր պիտի գնանք։
Հող կա, մեջը ծաղիկ, ջուր տանք, թող ծիծաղի,
Որ քամին կատաղած չգա նրան քաղի, թաղի ։
Որտեղից դու ինձ գտար։ Որտեղ գտա ես քեզ։
Ինչպես սիրտս մտար։ Ինչպես քո սիրտը մտա ես։
Որ կողմից եկար ու երբ, ցերեկով թե գիշերով,
Քայլում եմ դեպի քեզ էտ ամենը հիշելով:

Տես դառել եմ ես քեզ կես,
որ գրկես փրկես ինձ,
Էս անիմաստ կրկեսից,
Տես դառել եմ ես քեզ կես,
Որ գրկես փրկես ինձ,
Էս անիմաստ կրկեսից:

Այստեղ մաքուր ոչինչ չկա անկեղծ մարդու սուտը վկա,
Եթե կատուն շատ ուզենա հաստատ նրա մուկը կգա,
Եթե մեկին գտնես ու կորցնես մի ընկճվի,
Ուրեմն ուրիշն ա կեսը քո, ուրեմն ինքը չի:
Իսկ ես գտա ոնց որ հենց նոր արև բացվող։
Չգնացի գնացքով, որի մեջ կար քնած գող։
Նստեցի իմ սենյակում, որը արդեն մերնա,
Ու ոչ մեկին չի պատմի, գաղտնիքները մերնա:

Դառել եմ ես քեզ կես, որ գրկես փրկես ինձ,
Էս անիմաստ կրկեսից,
Տես դառել եմ ես քեզ կես,
Որ գրկես փրկես ինձ,
Էս անիմաստ կրկեսից:

Նման քամուն որ շուտ խառնումա մազերդ իրար,
Ես մոտ կգամ ու քեզ կասեմ քո բառերը սիրած։
Նման լույսի, որ բացվումա, դու կժպտաս կրկին,
Մեկնել չկա գա ու ինձ քեզանից փրկի:
Բացեց արևն իր աչքերը, ժպտաց ու քեզ տեսավ։
Անցավ գիշերը ու աստղերը կհանգեն հեսա։
Ու ծաղիկներ կբացվեն այնտեղ′ որտեղ դու ես,
Այնտեղ որտեղ ինչքան մոտ, այնքան էլ հեռու ես:

Տես դառել եմ ես քեզ կես,
որ գրկես փրկես ինձ,
Էս անիմաստ կրկեսից,
Տես դառել եմ ես քեզ կես,
Որ գրկես փրկես ինձ,
Էս անիմաստ կրկեսից:

Krkesic

Ich male die Sonne, mein Lächeln auf ihr Gesicht,
Ich nähe die zerrissenen Wolken und öffne mein Buch.
Und öffne mein Buch, um dort über dich zu schreiben,
Damit du es eines Tages heimlich liest und mich noch mehr liebst.
Lass dich selbst los, werde mein Schatten, bleib an meiner Seite.
Ich bin es, der dir zuflüstert, wohin wir gehen sollen.
Es gibt Erde, darin eine Blume, lass uns sie gießen, lass sie lachen,
Damit der wütende Wind nicht kommt, sie zu pflücken und zu begraben.
Wo hast du mich gefunden? Wo fand ich dich?
Wie bist du in mein Herz gekommen? Wie kam ich in deines?
Von welcher Seite kamst du und wann, bei Tag oder bei Nacht,
Ich gehe auf dich zu, all das erinnernd.

Sieh, ich bin deine Hälfte geworden,
damit du mich umarmst, mich rettest,
aus diesem sinnlosen Zirkus.
Sieh, ich bin deine Hälfte geworden,
damit du mich umarmst, mich rettest,
aus diesem sinnlosen Zirkus.

Hier ist nichts rein, die Lüge eines aufrichtigen Menschen ist Zeuge dafür,
Wenn die Katze es sehr will, wird ihre Maus sicher kommen.
Wenn du jemanden findest und verlierst, sei nicht entmutigt,
Dann ist ein anderer deine Hälfte, dann ist er es nicht.
Aber ich fand dich, wie eine gerade aufgehende Sonne.
Ich fuhr nicht mit dem Zug, in dem ein schlafender Dieb war.
Ich saß in meinem Zimmer, das schon unsers ist,
Und es wird niemandem erzählen, die Geheimnisse sind unser.

Ich bin deine Hälfte geworden, damit du mich umarmst, mich rettest,
aus diesem sinnlosen Zirkus.
Sieh, ich bin deine Hälfte geworden,
damit du mich umarmst, mich rettest,
aus diesem sinnlosen Zirkus.

Wie der Wind, der schnell deine Haare zerzaust,
werde ich näherkommen und dir deine Lieblingsworte sagen.
Wie das Licht, das anbricht, wirst du wieder lächeln,
Es gibt niemanden, der kommt und mich vor dir rettet.
Die Sonne öffnete ihre Augen, lächelte und sah dich.
Die Nacht verging, und die Sterne werden gleich verblassen.
Und Blumen werden dort blühen, wo du bist,
Dort, wo du, je näher, desto ferner bist.

Sieh, ich bin deine Hälfte geworden,
damit du mich umarmst, mich rettest,
aus diesem sinnlosen Zirkus.
Sieh, ich bin deine Hälfte geworden,
damit du mich umarmst, mich rettest,
aus diesem sinnlosen Zirkus.