Cut - Ali Sorena перевод на немецкий

Cut

این آخرین لحظه توی قابم کمین کن بگیر
منو از خودم تا که رها شم شبیه مرده
تو این همه نقطه چی بود بی انتها جملگی
شهامت بعد عشق، رقابت بعد بزدلی
من چی ام، خطر؟
کل نامم همین شد، ببین
نقابم خمید و له
زیر پامم زمین مرده، چی بود دستاورد دستامون تو پوچی؟
زخم حنجره و فریاد فروشی

من هنوز آتیش مذابم و مستم
شما که هیچ تا گناه منو خط زد
انزوا شد شروع هزار توی جریان
درا وا شد همین در اتاقمو بستم
اونطرف در کلی پاشیده در انتظار آزادی تو آستین زمان به شعبده
من فریاد کشیدم کافیه لباس
با تیغ کلام زدم تو آستین جهان
همون، لحظه ها که نمی گیریشون
وقتی کارد واقعه تا دِ میره فرو
مرگ اول لمس ریزش بناها بود
مرگ دوم وقتیه که بنویسیشون
تو غرورمو دوست نداری واسه تیغ جنجالام
نفستو حبس کن تو سینه، کنار چیره دستا، صاف واستا
کی به دریا سد زد؟ گفتم اینو محکم
هر چی آجر بریزه منم می کشم بالا
من قانونو رعایت نکردم شبیه سرفه
همه ویروس شهرو کشیدم از عمقش
تو عفونت مرگم همه پرده شب شد رنگ
هر تهدیدی روی من یه طرح شکست خورده است
هرگز اجبار رو همیشه دستم
مرگ سازه ها بود بعد دریچه قلبم
پیروز شدم تو زمین شکستم
تا شکست عقلم زیر اندیشه مستم
من آواز شدم حقیقت یار بی وصال
حاصل پارگی دار
زور جاذبی که پامو
از تو عابری که راه می رفت
رو خوابی بی مثال
کشید به سمت سیاه چاله ای که وا شد
تو شاهراه رسیدن به معجزه ی تو
خالی ترین خالی می شد مومن به پر ترین خالی از هر معجزه بریم
واسه تصویری از عمر
وا کن عمق لنزتو

جاده تو پیچ بد گم شد
دامنه از شیر شب پر
طوفان رسید، زن شد
زن شدی تو، تو ناگهان من شد
کات
نگاهت روشن بود
خنده تو بی نظیرترین وطن بود
دست کشیدی روی گونه ام
کشیدی ترمز جنونم رو
کات
کودکی در حال بازیه
طبیعت خوشحاله از شکار قافیه
ما شدیم شعر بداهه جبر و زندگی
من چشمامو بستم تو فکرم آزادیه
کات
قول می دم ترک می کنم
تو همون پاییزای زرد، زرد می شدم
آخرین روز ترک با آرامش
تو ایستادی دم در آسایشگاه
کات
پنجره قاب خالیه
تکون رو تاب خالیه
زردی نیمی از حیاط رو گرفته
این پاییز عجب آشغالیه
کات
بطری از روی میز قل خورد
قل خورد
قل خورد
قل
قل
قل
مردی از روی صندلی یهو ول شد
رو زمین
کات

Schnitt

Verweile im Rahmen deines letzten Augenblicks und fass
Befrei mich von mir selbst, bis ich wie ein Toter bin
Was war in all diesen Punkten das endlose Ganze
Mut nach Liebe, Wettstreit nach Feigheit
Was bin ich, eine Gefahr?
Mein ganzer Name wurde dies, sieh
Meine Maske beugte sich und zerbrach
Unter meinen Füßen ist toter Boden, was war der Ertrag unseres Tuns in der Leere?
Halsschmerz und verkaufter Schrei

Ich bin noch glühendes Feuer und berauscht
Ihr, die ihr meine Schuld mit nichts ausgelöscht habt
Isolierung wurde zum Beginn verwirrender Strömungen
Die Tür öffnete sich, ich schloss mein Zimmer
Jenseits der Tür verstreut wartet Freiheit im Zeitspiegel der Magie
Ich schrie, genug der Masken
Mit der Klinge meiner Worte schlug ich durch den Weltraum
Jene Momente, die du nicht einfängst
Wenn das Messer der Wahrheit bis zum Heft dringt
Erster Tod war das Spüren der Brüche in den Fundamenten
Zweiter Tod wenn du sie dokumentierst
Du magst meinen Stolz nicht für die Klinge meiner Skandale
Halt den Atem zurück in der Brust, neben den Meisterhänden, ruhig und bereit
Wer baute den Staudamm im Meer? Ich schwört's fest
Jeden Ziegelstein der fällt, erhöhe ich
Ich befolgte das Gesetz nicht, wie einen Husten
Zog alle Viren der Stadt aus ihren Tiefen
In meinem todbringenden Färben wurde der Vorhang der Nacht
Jede Bedrohung gegen mich ist ein gescheiterter Plan
Nie die Zwangsläufigkeit normal, stets meine Hand
Tod der Konstrukte folgte dem Fenster meines Herzens
Ich siegte am Boden meiner Niederlage
Bis mein Verstand brach unter meinem trunknen Denken
Ich wurde Gesang, Wahrheit Gefährte ohne Verbindung
Frucht des Risses
Gewalt der Anziehung die meinen Fuß
Von dir Passant der schreitet
Auf einem unvergleichlichen Traum
Zog in den Schlund des sich öffnenden schwarzen Lochs
Auf deiner Hauptstraße zur Wunder-Erlangung
Der Leerste wusste, dass jede Leere voller Glaube war samt jedem Wunder bar
Für ein Bild von Zeit
Öffne die Tiefe deiner Linse

Die Straße verlor dich in der schlechten Kurve
Die Luft erfüllt von Milch der Nacht
Der Sturm kam, wurde Weib
Du wurdest Frau, wurdest plötzlich Ich
Schnitt
Dein Blick war klar
Dein Lachen einzigartigste Heimat
Legtest Hand auf meine Wange
Zogst die Bremse meines Wahnsinns
Schnitt
Ein Kind spielt weiter
Die Natur freut sich jagt die Reime
Wir wurden Impro-Gedicht Schicksal Leben
Ich schloss die Augen mein Denken Freiheit
Schnitt
Ich schwöre ich höre auf
In jenen Herbsten goldgelb vergilbt ich
Der letzte Tag des Gehens friedlich
Du standest vor der Tür des Heims
Schnitt
Das Fenster ein leeres Bild
Die Schaukel ein leerer Schwung
Gelbität nahm den halben Hof ein
Dieser Herbst ist ein übler Schund
Schnitt
Die Flasche rollte vom Tisch
Rollte
Rollte
Roll
Roll
Roll
Ein Mann fiel vom Stuhl plötzlich
Zu Boden
Schnitt