Текст и перевод песни Altay Kenger - Yarasanın 21 Şiiri (feat. Ahmet Erhan)

Yarasanın 21 Şiiri (feat. Ahmet Erhan)

Ölüm rengine bürünmüş
Bir Ahmet Erhan portresi gibi
Dolaştım kendi kıyılarımda
Yalnızlığı çileden çıkaracak kadar yalnızdım
Elimi düğümledim ayağımla
Bir çağdaş ve müslim olarak
Kendime sığındım
Yenilgim de bu kadardı
Boğulmalarım da

Bütün aşklarım çoğul çıktı
Neden ve nasılsa
Bir sevenimi aradım
O derin ücralarda
Yoktu
Konuştular
Onlar hep konuşurlar
Çoktular
Kum tıkadım kulaklarıma
Bütün aşklarımı yalnız bıraktım
Kendi çoğulluğumda

Şimdi tekil bir yaban gibi
Dolanıp duruyorum yollarda
Yok ki sevenim
Var mı sevenim
Çoktan gömüldüğüm o uçurumda
Işık kusarak bekledim
Alkolün verdiği ayazda
Sanki. Yoktum. Bir hiçtim

Yalnızlığımla vardım
Denizimin kıyıları hep çoğuldu
Kendimdim. O kadardım
Tebdil gezdim ölümün uçurumlarında
Çoktum. O kadardım
Dizüstü oturup denizine baktım
Ayna değildi. Azı yok bir suydu
Yalnızlığımla vardım

Işığım beni bıraktı artık
Ateş böcekleri topladım karanlığıma

Aklımı bir toplasam
Bitecek son isyan. Ne?
Yenilenler bilir: Var mısın, yok musun
Sorusu hep bellidir, yanıtı yoktur
Ölümüne bağırıyorum
-Gelecek isyan! Gelecek isyan!

Yenilgime bir inansam
Çağdaş ve devrimci olarak
Gün ışığı görürdüm, sevgili dünya
Her şey çünkü bir içim su
Ve denizse bir cigara içimi uzaklığında

Sanki hayatın dipnot evresindeyim
Ve ne çok yaşlıyım
Kuru otlar fışkırıyor her yanımdan
Bir elimde ateşi, bir elimde suyu tutsam

Her ölüm kendini bekler
Bir yarasanın ömrü kadar yaşadım
-Sahi, bir yarasa ne kadar yaşar?

Işığım söndü. Kalbim dindi
Bir Anka masalıydı yaşadığım
Sondum, sonuncuydum
Yalnızlık ancak bu kadar taşardı
Fışkırırdı bazan, öyleydi
Ve usulca akardı kalbimden
Olsa olsa ömrümle yaşıttı

Beni yalnızlığımla vurdular o gece vakti
Kalbimi suyla yudular o gece vakti
Öldüğümü bile söylemediler
Bedenime sözüm vardı bir şafak üzre
Alnımı kumla ovdular o gece vakti

Tenimde ışıyan bir ışık çiçeği
Bu kadar yoracağını bilmezdim
Sevgilim... Benimle yıka ellerini

Meselâ, alfabenin 14. harfinde ölmek
Yarım kalmış bir ansiklopedinin sayfalarında kalmak
Adamım
Kendini kıran bir dal kadar yalnızım

Ne kadarsan öyle gel
Kabûlüm
Sayım suyum çok

Ben öleyim ücrâlarda
Ey şehir ulemâsı
Siz tıpış tıpış yaşayın!

Ada'da şehirli bir yarasayım
Günyüzü görmemiş ömrüm hep derinlere kaçıyor
Kalemim gitgide sararıyor

Yalnızı ve yazığıyım bu dünyanın
Mağrur bir komutan kadar mazûrum

Ellerime söz geçirmekten caydım
Yalnızlığımın beş bin nüsha kopyasını çıkardım

Tanrım, çayı demledim
Daha önce hiç bu kadar ölmemiştim

Erhan gidiyor, haydi bakalım
İyi de, yalnızlık yerinde duruyor, ölüm, acı
Bari ben yazdığımla kalayım

Ey, Yarasa
Ölüm
Yarasın sana!
Nilgün ve Adnan Azar'a, Hazal'a

21 Poems of the Bat (feat. Ahmet Erhan)

I wandered my own shores,
like a portrait of Ahmet Erhan,
cloaked in the color of death.
I was so alone,
it would drive loneliness crazy.
As a contemporary and a Muslim,
I took refuge in myself.
That was the extent of my defeat.
And my drownings too.

All my loves turned out to be plural.
Why and how,
I searched for a lover
in those deep outlands.
She wasn't there.
They spoke.
They always speak.
There were many.
I stuffed my ears with sand.
I left all my loves alone
in my own plurality.

Now, like a singular wild animal,
I wander the roads.
Is there a lover of mine?
Was there ever a lover of mine?
In that abyss where I had long been buried,
I waited, spewing light,
in the chill of alcohol.
As if. I was not. I was nothing.

I arrived with my loneliness.
The shores of my sea were always plural.
I was myself. That's all I was.
I roamed through the abysses of death.
I was many. That's all I was.
I sat on my knees and looked at my sea.
It wasn't a mirror. It was simply water.
I arrived with my loneliness.

My light has abandoned me now.
I collected fireflies for my darkness.

If I could just gather my wits,
the final rebellion would end. What?
The defeated know: are you here or not,
the question is always clear, the answer is not.
I shout to the death,
"-The rebellion will come! The rebellion will come!"

If I could just believe in my defeat,
as a contemporary and revolutionary,
I would see the light of day, dear world.
Because everything is a mouthful of water,
and the sea is a cigarette's distance away.

It's as if I'm in the endnote stage of life,
and how old I am.
Dry grass sprouts from all around me.
If I held fire in one hand, and water in the other,

Every death awaits itself.
I lived as long as a bat's life.
-How long does a bat live anyway?

My light went out. My heart stopped.
The life I lived was a Phoenix fable.
I ended, I was the last.
Loneliness could only be so overflowing.
It would sometimes gush forth, that's how it was.
And it would gently flow from my heart.
If anything, it matched my lifespan.

They struck me with my loneliness that night.
They sipped my heart with water that night.
They didn't even tell me I died.
I had a word with my body over a dawn.
They rubbed my forehead with sand that night.

A flower of light glowing on my skin.
I didn't know it would tire you so much.
My love... Wash your hands with me.

For example, dying in the 14th letter of the alphabet.
Being left on the pages of a half-finished encyclopedia.
My man,
I am as lonely as a broken branch.

Come as you are.
I accept.
My count and my water are many.

May I die in the outlands,
Oh, scholars of the city.
Live on, one step at a time!

I am a city bat on the island.
My life, never having seen daylight, is always running deep.
My pen is turning yellow little by little.

I am the lonely and the wretched of this world.
I am as burdened as a proud commander.

I gave up trying to control my hands.
I made five thousand copies of my loneliness.

God, I brewed the tea.
I have never died this much before.

Erhan is leaving, let's go.
Well, loneliness is in place, death, pain.
At least I'll stay with what I've written.

Oh, Bat,
Death,
May it wound you!
To Nilgün and Adnan Azar, Hazal.