Текст песни Yarasanın 21 Şiiri (feat. Ahmet Erhan) - Altay Kenger

Ölüm rengine bürünmüş
Bir Ahmet Erhan portresi gibi
Dolaştım kendi kıyılarımda
Yalnızlığı çileden çıkaracak kadar yalnızdım
Elimi düğümledim ayağımla
Bir çağdaş ve müslim olarak
Kendime sığındım
Yenilgim de bu kadardı
Boğulmalarım da

Bütün aşklarım çoğul çıktı
Neden ve nasılsa
Bir sevenimi aradım
O derin ücralarda
Yoktu
Konuştular
Onlar hep konuşurlar
Çoktular
Kum tıkadım kulaklarıma
Bütün aşklarımı yalnız bıraktım
Kendi çoğulluğumda

Şimdi tekil bir yaban gibi
Dolanıp duruyorum yollarda
Yok ki sevenim
Var mı sevenim
Çoktan gömüldüğüm o uçurumda
Işık kusarak bekledim
Alkolün verdiği ayazda
Sanki. Yoktum. Bir hiçtim

Yalnızlığımla vardım
Denizimin kıyıları hep çoğuldu
Kendimdim. O kadardım
Tebdil gezdim ölümün uçurumlarında
Çoktum. O kadardım
Dizüstü oturup denizine baktım
Ayna değildi. Azı yok bir suydu
Yalnızlığımla vardım

Işığım beni bıraktı artık
Ateş böcekleri topladım karanlığıma

Aklımı bir toplasam
Bitecek son isyan. Ne?
Yenilenler bilir: Var mısın, yok musun
Sorusu hep bellidir, yanıtı yoktur
Ölümüne bağırıyorum
-Gelecek isyan! Gelecek isyan!

Yenilgime bir inansam
Çağdaş ve devrimci olarak
Gün ışığı görürdüm, sevgili dünya
Her şey çünkü bir içim su
Ve denizse bir cigara içimi uzaklığında

Sanki hayatın dipnot evresindeyim
Ve ne çok yaşlıyım
Kuru otlar fışkırıyor her yanımdan
Bir elimde ateşi, bir elimde suyu tutsam

Her ölüm kendini bekler
Bir yarasanın ömrü kadar yaşadım
-Sahi, bir yarasa ne kadar yaşar?

Işığım söndü. Kalbim dindi
Bir Anka masalıydı yaşadığım
Sondum, sonuncuydum
Yalnızlık ancak bu kadar taşardı
Fışkırırdı bazan, öyleydi
Ve usulca akardı kalbimden
Olsa olsa ömrümle yaşıttı

Beni yalnızlığımla vurdular o gece vakti
Kalbimi suyla yudular o gece vakti
Öldüğümü bile söylemediler
Bedenime sözüm vardı bir şafak üzre
Alnımı kumla ovdular o gece vakti

Tenimde ışıyan bir ışık çiçeği
Bu kadar yoracağını bilmezdim
Sevgilim... Benimle yıka ellerini

Meselâ, alfabenin 14. harfinde ölmek
Yarım kalmış bir ansiklopedinin sayfalarında kalmak
Adamım
Kendini kıran bir dal kadar yalnızım

Ne kadarsan öyle gel
Kabûlüm
Sayım suyum çok

Ben öleyim ücrâlarda
Ey şehir ulemâsı
Siz tıpış tıpış yaşayın!

Ada'da şehirli bir yarasayım
Günyüzü görmemiş ömrüm hep derinlere kaçıyor
Kalemim gitgide sararıyor

Yalnızı ve yazığıyım bu dünyanın
Mağrur bir komutan kadar mazûrum

Ellerime söz geçirmekten caydım
Yalnızlığımın beş bin nüsha kopyasını çıkardım

Tanrım, çayı demledim
Daha önce hiç bu kadar ölmemiştim

Erhan gidiyor, haydi bakalım
İyi de, yalnızlık yerinde duruyor, ölüm, acı
Bari ben yazdığımla kalayım

Ey, Yarasa
Ölüm
Yarasın sana!
Nilgün ve Adnan Azar'a, Hazal'a