Текст и перевод песни Altay Kenger - Şiir Her Yerde ve Her Zamandır (feat. Erdal Alova)

Şiir Her Yerde ve Her Zamandır (feat. Erdal Alova)

Ey nesnelerin sonsuz çeşitliliği!
Sizin şiirinizi yazmak istiyorum
Işıkla biçilmiş sınırlarınızı!
Gözyaşları ve gergin bir yürek arasında
Geçiyorum yüzyılların toprağa gizlediği mırıltıyla
Şimdiki Zaman'ı ve yüzümün anlatımlarını sarsarak
Bacaklarım karışmaya giderken göktaşlarına
Defne yaprakları ve rıhtımlar yükleniyor eskimiş bir soruyu
İnsan nedir?
Sen, ey kozmos, ey gölgem!
Özsuyunuz alınırken o evrensel dizeye

Şiir her yerde ve her zamandır
Amansız kökler uyandırır gözlerimi
Ve bütün camlarıyla gelir yaşamak elçisi
Çekilir örtüsü devinimin ve yeryüzünün
Aynı şeyler anlatabilir bana
Karanlık bankalar ve ölü bir kedi
Ergimiş bir madenden dikelen gövdeme
Çarpar talazların ve rüzgârın habercileri
Gözlerken serüvenini ısrarcı bir plazmanın
Yazılır tarih adı beyinden kokularla atmosfere
Ve arılar toprağın ruhunu sözcüklere geçirir

Ey çalınan ateş!
Bütün insanlar güzeldir
Sen yandıkça gövdelerde
Buz ancak ölü balıkların gözlerini anlatır
En korkulu düştür yeryüzünün gördüğü
Örenlerden yeni kurulmuş bir kente bıraktığın sıcaklık
Taşır aklımı müziğin ve çevik adamların kızgınlığına
Seninle yönetilir aşkın geleceğe kurulmuş çeliği
Nalçaların ve intikamın yasası
Düelloda öldürülen bütün şairler
Ve karlı bir ovada seni savunmaya kalkan o adam
Bilmektedir her akşam eve gelecek olan ekmeği
Bilmektedir
Gökyüzünü hırpalamaya gidecek
Böceklerin koşturduğu o tufan bulutu
Ey çığlıkların savaşçısı!
Sonuna kadar taşıyacağız senden aldığımız ışığı
Yaraların onurlu arkadaşı!

Ey karşı durulmaz gidiş!

La Poésie Est Partout et Tout le Temps (feat. Erdal Alova)

Ô infinie variété des objets !
J’ai envie d’écrire ta poésie
Tes frontières découpées par la lumière !
Entre les larmes et un cœur tendu
Je passe avec le murmure que la terre a caché pendant des siècles
Secouant le Temps Présent et les récits de mon visage
Alors que mes jambes se mêlent aux étoiles filantes
Des feuilles de laurier et des quais chargent une question désuète
Qu’est-ce qu’un homme ?
Toi, ô cosmos, ô mon ombre !
Alors que ton essence est prise à ce vers universel

La poésie est partout et tout le temps
Des racines impitoyables réveillent mes yeux
Et le messager de la vie arrive avec tous ses verres
Le voile de mon mouvement et de la terre se retire
Les mêmes choses peuvent me raconter
Les rives sombres et un chat mort
À mon corps qui se dresse d’une fonte en fusion
Les messagers des vagues et du vent frappent
En regardant l’aventure d’un plasma persistant
L’histoire est écrite avec des odeurs du cerveau à l’atmosphère
Et les abeilles traduisent l’âme de la terre en mots

Ô feu volé !
Tous les hommes sont beaux
Alors que tu brûles dans les corps
La glace ne raconte que les yeux des poissons morts
C’est le rêve le plus effrayant que la terre ait jamais vu
La chaleur que tu as laissée à une ville nouvellement construite à partir de ruines
Déborde mon esprit de la musique et de la colère des hommes agiles
Avec toi, l’acier de l’amour est dirigé vers l’avenir
La loi des sabots et de la vengeance
Tous les poètes tués en duel
Et cet homme qui se tient à ta défense dans une plaine enneigée
Il sait que le pain qui reviendra à la maison chaque soir
Il sait
Qu’il ira déchirer le ciel
Ce nuage de tempête où les insectes courent
Ô guerrier des cris !
Nous porterons jusqu’à la fin la lumière que nous avons reçue de toi
L’ami honorable de tes blessures !

Ô départ irrésistible !