Текст и перевод песни Altay Kenger feat. Hüseyin Ferhad - Şiirin ve Yüreğin Tarihini Yazmayı Deneyenlere

Şiirin ve Yüreğin Tarihini Yazmayı Deneyenlere

Trabzanlara yaslanıp şarkı söylüyor bir kadın
Anlayamadığım tuhaf bir dille ve ivmeyle

Kuru yapraklar savruluyor ıssız yamaçlara yukarı
Tansökümü öpüşüyor şehir surlarıyla ansızın

Ayaz mı, yoksa ilkyaz mı içimi acıtan böyle
Nedendir şu mememin altındaki anlamsız ağrı?

Kırgın, minareye tırmanan bir müezzin gibi dalgın
Yürüyorum gece yarılarının geç hüznüyle

Âh, nerede göğü martılarla dolu limanı aşkın
Nerede gençliğimi evlâd edinen mahir tanrı?

Bir kadın şarkı söylüyor devşirip rüzgârı
Farkında olmadan mülteci yalnızlığıma alnını dayayıp

Sokaklar bomboş, terkedilmiş tüm mahalle
Tedirginlik sinmiş evlere o keşiş yüzüyle

Azizeler koşarak çıkıyor merdivenlerini eski manastırın
Avlusunda yuvarlanışını duyuyorum bakır çanının

Ufka bir yıldız akıyor, kirpiklerim düğümleniyor
Şakaklarıma sıvaşan ışının külleriyle

İlâhiler yankılanıyor aklımda, dualar okunuyor
Ümmed hıncıyla yüreğime gömüyor hançeri bâtın

Bir kadın şarkı söylüyor yaralı sesiyle
Sesime kazıyorum kadını Türk dili Fars dili Arap diliyle

Kitapların balkonundan başka bir şey değilse cennet
Ummanında bencileyin bir muamma var elbet

Kayalar yuvarlanıyor, çiriş otları gürültüyle büyüyor
Bir cırcırböceği önüme düşüyor omuzunda liriyle

Yağmur başlıyor birden, org melekleri uçuşuyor
Ellerime dokunuyor sevda remilli bir cinayet!

Sular aydınlanıyor giderek, epriyor kutsal yangın
Keder, örtüyor günün üzerini imam cübbesiyle

İnanla ve hicrânla şarkı söylüyor bir kadın
Telleri birer birer kırılıyor inleyen kemanının

Yollar puslanıyor, ikona kuşları palazlanıyor
Mermer kaldırımlar buğulanıyor çiy taneleriyle

Perdeler çekilmiş, kapılar sürgülü, bahçe duvarları yıkık
Soluk alışı duyuluyor fidanlıktaki sarnıcın

Yürüyorum nehir boyunca dudaklarımda bir ıslık
Sanki alınyazım beni çağırıyor kuğuran sesiyle

İsa mı diriliyor? Yoksa Golgotha o yana mı devriliyor
Birden cümle mumları sönüyor göksel mihrabımın!

Samanyoluna yaslanıp şarkı söylüyor bir kadın
Dul bir sevinçle ve gücenik sevgiyle

Ay doğuyor, ümidin yıkık kuleleri doğruluyor
Mayın tarlalarına dönüşüyor acının sınırı

Bir pembe bulut oluyor zafer, eğilip yüzünü yalıyor
Âşık meydanlarında terkedilen yüce sabrın

Bir kadın şarkı söylüyor dervişip rüzgârı
Rüzgârlı uçurumlardan yalnızlığıma alnını dayayıp

Şiirinin ve yüreğinin tarihini yazmayı deneyenleriyle
Hayat böyle güleç iken ağlamak gerçekten ayıp!

To Those Who Try to Write the History of Poetry and the Heart

A woman is singing, leaning against the Trabzon mountains
In a strange language I don't understand, with such momentum

Dry leaves are swirling up towards the deserted slopes
The twilight suddenly kisses the city walls

Is it frost, or is it early summer that aches my heart so?
Why is there this meaningless pain beneath my breast?

Hurt, lost in thought like a muezzin climbing a minaret
I walk with the late sadness of the night

Oh, where is the harbor of love, filled with gulls in the sky?
Where is the skillful god who adopted my youth?

A woman is singing, gathering the wind
Unwittingly pressing her forehead against my refugee loneliness

The streets are empty, all the neighborhoods abandoned
Anxiety has crept into the houses with that monk's face

The holy women are running down the stairs of the old monastery
I hear the copper bell rolling in the courtyard

A star is flowing towards the horizon, my eyelashes knotting
With the ashes of the light plastered to my temples

Hymns echo in my mind, prayers are being read
Hope, with its rage, buries its dagger in my heart

A woman is singing with her wounded voice
I carve her into my voice, with the Turkish language, the Persian language, the Arabic language

If heaven is nothing more than the balcony of books
Then there is surely a riddle in its depths

Rocks are rolling, the chickweed is growing with a roar
A cricket falls in front of me, with a lyre on its shoulder

Rain suddenly starts, angel organs are flying
A murder touched with love touches my hands!

The waters are becoming brighter, the holy fire is fading
Grief covers the day with the imam's robe

A woman is singing with faith and longing
The strings of her moaning violin are breaking one by one

The roads are fogged, the icon birds are taking flight
The marble sidewalks are steaming with dewdrops

The curtains are drawn, the doors are sliding, the garden walls are crumbling
The breathing of the cistern in the nursery can be heard

I walk along the river with a whistle on my lips
It's as if my fate is calling me with its cooing voice

Is Jesus rising? Or is Golgotha turning over there?
Suddenly, all the candles go out in my heavenly sanctuary!

A woman is singing, leaning against the Milky Way
With a widowed joy and offended love

The moon is rising, the ruined towers of hope are straightening
The border of pain is turning into minefields

Victory becomes a pink cloud, bending down to lick the face
Of the great patience abandoned in the squares of love

A woman is singing, spinning with the wind
Pressing her forehead against my loneliness from the windy cliffs

With those who try to write the history of your poetry and your heart
While life is so laughing, it's really a shame to cry!