Текст и перевод песни Altay Kenger feat. Hüseyin Ferhad - Şiirin ve Yüreğin Tarihini Yazmayı Deneyenlere

Şiirin ve Yüreğin Tarihini Yazmayı Deneyenlere

Trabzanlara yaslanıp şarkı söylüyor bir kadın
Anlayamadığım tuhaf bir dille ve ivmeyle

Kuru yapraklar savruluyor ıssız yamaçlara yukarı
Tansökümü öpüşüyor şehir surlarıyla ansızın

Ayaz mı, yoksa ilkyaz mı içimi acıtan böyle
Nedendir şu mememin altındaki anlamsız ağrı?

Kırgın, minareye tırmanan bir müezzin gibi dalgın
Yürüyorum gece yarılarının geç hüznüyle

Âh, nerede göğü martılarla dolu limanı aşkın
Nerede gençliğimi evlâd edinen mahir tanrı?

Bir kadın şarkı söylüyor devşirip rüzgârı
Farkında olmadan mülteci yalnızlığıma alnını dayayıp

Sokaklar bomboş, terkedilmiş tüm mahalle
Tedirginlik sinmiş evlere o keşiş yüzüyle

Azizeler koşarak çıkıyor merdivenlerini eski manastırın
Avlusunda yuvarlanışını duyuyorum bakır çanının

Ufka bir yıldız akıyor, kirpiklerim düğümleniyor
Şakaklarıma sıvaşan ışının külleriyle

İlâhiler yankılanıyor aklımda, dualar okunuyor
Ümmed hıncıyla yüreğime gömüyor hançeri bâtın

Bir kadın şarkı söylüyor yaralı sesiyle
Sesime kazıyorum kadını Türk dili Fars dili Arap diliyle

Kitapların balkonundan başka bir şey değilse cennet
Ummanında bencileyin bir muamma var elbet

Kayalar yuvarlanıyor, çiriş otları gürültüyle büyüyor
Bir cırcırböceği önüme düşüyor omuzunda liriyle

Yağmur başlıyor birden, org melekleri uçuşuyor
Ellerime dokunuyor sevda remilli bir cinayet!

Sular aydınlanıyor giderek, epriyor kutsal yangın
Keder, örtüyor günün üzerini imam cübbesiyle

İnanla ve hicrânla şarkı söylüyor bir kadın
Telleri birer birer kırılıyor inleyen kemanının

Yollar puslanıyor, ikona kuşları palazlanıyor
Mermer kaldırımlar buğulanıyor çiy taneleriyle

Perdeler çekilmiş, kapılar sürgülü, bahçe duvarları yıkık
Soluk alışı duyuluyor fidanlıktaki sarnıcın

Yürüyorum nehir boyunca dudaklarımda bir ıslık
Sanki alınyazım beni çağırıyor kuğuran sesiyle

İsa mı diriliyor? Yoksa Golgotha o yana mı devriliyor
Birden cümle mumları sönüyor göksel mihrabımın!

Samanyoluna yaslanıp şarkı söylüyor bir kadın
Dul bir sevinçle ve gücenik sevgiyle

Ay doğuyor, ümidin yıkık kuleleri doğruluyor
Mayın tarlalarına dönüşüyor acının sınırı

Bir pembe bulut oluyor zafer, eğilip yüzünü yalıyor
Âşık meydanlarında terkedilen yüce sabrın

Bir kadın şarkı söylüyor dervişip rüzgârı
Rüzgârlı uçurumlardan yalnızlığıma alnını dayayıp

Şiirinin ve yüreğinin tarihini yazmayı deneyenleriyle
Hayat böyle güleç iken ağlamak gerçekten ayıp!

À ceux qui essaient d'écrire l'histoire de la poésie et du cœur

Une femme chante, s'appuyant sur les Trabzanes
Dans une langue étrange et un rythme que je ne comprends pas

Les feuilles sèches sont emportées par le vent vers les pentes désertes
Le Tansökümü embrasse soudainement les murs de la ville

Est-ce le gel ou le printemps qui me fait tant mal
Pourquoi cette douleur sans signification sous ma poitrine ?

Déprimé, comme un muezzin grimpant sur un minaret
Je marche avec la profonde tristesse du milieu de la nuit

Oh, où est le port de l'amour, plein de mouettes et de ciel ?
Où est le dieu habile qui a adopté ma jeunesse ?

Une femme chante, enlevant le vent
Sans le savoir, elle pose son front contre ma solitude de réfugié

Les rues sont vides, tout le quartier est abandonné
L'inquiétude s'est infiltrée dans les maisons avec ce visage de moine

Les saintes femmes descendent en courant les escaliers de l'ancien monastère
J'entends la cloche en cuivre rouler dans la cour

Une étoile coule vers l'horizon, mes cils se nouent
Avec les cendres de la lumière qui s'est collée à mes tempes

Les hymnes résonnent dans mon esprit, les prières sont récitées
L'espoir, avec sa rage, plante un poignard dans mon cœur

Une femme chante d'une voix blessée
Je grave la femme dans ma voix, en turc, en persan, en arabe

Si le paradis n'est rien de plus que le balcon des livres
Il y a sûrement un mystère dans ses profondeurs

Les rochers roulent, les herbes folles poussent avec fracas
Un grillon me tombe devant, une lyre sur son épaule

La pluie commence soudainement, les anges-orgues volent
Un meurtre empreint d'amour touche mes mains !

Les eaux s'illuminent de plus en plus, le feu sacré s'éteint
Le chagrin couvre la journée de sa robe d'imam

Une femme chante avec foi et séparation
Les cordes de son violon gémissant se brisent une par une

Les routes sont embrumées, les oiseaux-icônes se multiplient
Les dalles de marbre sont embuées de rosée

Les rideaux sont tirés, les portes sont coulissant, les murs du jardin sont en ruine
On entend respirer le puits du jardin d'enfants

Je marche le long de la rivière, une sifflette sur les lèvres
Mon destin semble m'appeler avec sa voix rauque

Est-ce Jésus qui ressuscite ? Ou le Golgotha se retourne-t-il ?
Soudain, toutes les bougies s'éteignent dans mon mihrab céleste !

Une femme chante, s'appuyant sur la Voie lactée
Avec une joie de veuve et un amour offensé

La lune se lève, les tours délabrées de l'espoir se redressent
La limite de la douleur se transforme en champ de mines

La victoire devient un nuage rose, elle se penche et lèche son visage
La grande patience abandonnée sur les places des amoureux

Une femme chante, enlevant le vent
Elle pose son front contre ma solitude, depuis les falaises venteuses

Avec ceux qui essaient d'écrire l'histoire de leur poésie et de leur cœur
Alors que la vie est si joyeuse, pleurer est vraiment une honte !