Текст и перевод песни Bubbi Morthens - Stúlkan sem starir á hafið

Stúlkan sem starir á hafið

Ég kom í þorpið kvöld eitt um sumar
Klukkan tólf í miðnætursól,
ég fékk herbergi upp á verbúð, það virtist í lagi
Með vask, borði og stól.

Um morguninn gekk ég út á götuna að skoða,
Sá gömul vélhræ liggja útá lóð,
ég sá hús sem áttu sögu og sum voru að deyja,
það seytlaði ú gluggunum blóð.

Það er stelpa sem starir á hafið
Stjörf með augun mött
Hún stendur öll kvöld og starir á hafið
Stóreyg, dáldið fött.

Ég sá hana dansa með döpur græn augu,
Dansa líkt og hún væri ekki hér,
Hún virtist líða um í sínum lokaða heimi,
Læstum fyrir þér og mér.

Hver hún var vissi ég ekki en alla ég spurði
Sem áttu leið þar hjá
þar til mér var sagt að einn svartan vetur
Hefði sjórinn tekið manninn henni frá.

Þetta er stelpan sem starir á hafið
Stjörf með augun mött
Hún stendur öll kvöld og starir á hafið
Stóreyg, dáldið fött.

Þessi starandi augu, haustgræn sem hafið,
ég horfði ofan í djúpið eitt kvöld,
þau spegluðu eitthvað sem aðeins hafið skildi
Angurvær, tælandi og köld.

Uppi á hamrinum stóð hún og starði yfir fjörðinn
Stundum kraup hún hvönninni í,
þar teygaði hún vindinn og villt augun grétu
Meðan vonin hvarf henni á ný.

Þetta er stelpan sem starir á hafið
Stjörf með augun mött
Hún stendur öll kvöld og starir á hafið
Stóreyg, dáldið fött.

Þetta sumar var fallegt, ég fékk nóg að vinna,
það fiskaðist og tíðin var góð.
En ég stóð og hugsaði og starði út um glugga
Um stelpuna sem var talin óð.

Eina nótt hrökk ég upp í skelfingu og skildi
Hvað skreið um í hjarta mér.
Það sem virtist vera í fyrstu bara forvitni hjartans
Hafði fundið ástina hér.

Í stelpunni sem starir á hafið
Stjörf með augun mött
Hún stendur öll kvöld og starir á hafið
Stóreyg, dáldið fött.

Daginn eftir fór ég með fyrsta bílnum
Sem flutti mig suður á leið.
Ég leit aldrei til baka, ég bölvaði í hljóði
Og í brjóstinu var eitthvað sem sveið.

Er ég les það í blaði að bátur hafi farist
þá birtist mynd í huga mér
þar sem hún stendur og starir á hafið
Starir þar til birtu þver.

Ég man stelpuna sem starði á hafið
Stjörf með augun mött
Hún stendur öll kvöld og starir á hafið
Stóreyg, dáldið fött.

The Girl Who Stares at the Sea

I arrived in the village one summer evening
At twelve o'clock under the midnight sun,
I got a room up in a bunkhouse, it seemed alright
With a sink, a table, and a stool.

In the morning I walked out on the street to explore,
Saw old machines lying on the ground,
I saw houses that had stories and some were dying,
Blood oozed from the windows.

There's a girl who stares at the sea
Rigid, with dull eyes
She stands every evening and stares at the sea
Wide-eyed, a little pale.

I saw her dance with sad green eyes,
Dance like she wasn't here,
She seemed to drift in her closed world,
Locked away from you and me.

Who she was I didn't know, but I asked everyone
Who passed by
Until I was told that one black winter
The sea had taken her man away.

This is the girl who stares at the sea
Rigid, with dull eyes
She stands every evening and stares at the sea
Wide-eyed, a little pale.

Those staring eyes, autumn-green like the sea,
I looked into the depths one evening,
They reflected something that only the sea understood
Melancholy, seductive, and cold.

Up on the cliff she stood and stared across the fjord
Sometimes she knelt down in the moss,
There she tasted the wind and her wild eyes wept
While hope vanished from her again.

This is the girl who stares at the sea
Rigid, with dull eyes
She stands every evening and stares at the sea
Wide-eyed, a little pale.

This summer was beautiful, I got plenty of work,
There was good fishing and the weather was good.
But I stood and thought and stared out the window
About the girl who was considered mad.

One night I woke up in terror and understood
What was creeping around in my heart.
What seemed at first to be just the heart's curiosity
Had found love here.

In the girl who stares at the sea
Rigid, with dull eyes
She stands every evening and stares at the sea
Wide-eyed, a little pale.

The next day I took the first car
That took me south on my way.
I never looked back, I cursed silently
And in my chest there was something that burned.

When I read in the paper that a boat has been lost
An image appears in my mind
Where she stands and stares at the sea
Stares until darkness falls.

I remember the girl who stared at the sea
Rigid, with dull eyes
She stands every evening and stares at the sea
Wide-eyed, a little pale.