Текст и перевод песни Buka feat. Skor - Już nie (Kris rmx)

Już nie (Kris rmx)

Nie chcę świata bez uczuć, skał w bezruchu
I bez fali mórz, burz obdartych z huku.
Nie chcę dławić już martwych pieśni buntu,
Zaciśniętych pięści, żołnierzy bez mundurów
Ani róż, wyrwanych przez czarną zawiść
Przez cierni aksamit w kielni łez przeplatanych
Przez nasze błędy i mętlik w nas samych
I którędy wracamy, gdy nas więzi pętlami.
Nie chcę patrzeć już na krwawy księżyc bez bieli,
Blady zenit i kurz naszych pragnień i celi.
Chcemy wierzyć już, chcemy być sobą na zawsze znów
Gdy obok krocząc na kartce upadnie wróg.
Chcemy nadziei, skazani na porażkę
W świecie poemy odzianej czarnym zamszem,
W dekadencji tonie, biec po szczęście - to my
Kwiaty na betonie, których nie zdepczesz!

Nie chcę kosmosu bez planet i nocy bez gwiazd
Nie chcę grać muzyki bez duszy, bez nas
Bez nazw uśpieni, bez imion, bez łez,
Wtuleni w poezje i w biel aż po kres.
Oddycham, a powietrze wbija w płuca ostrza
Księżyc rozpływa się pośród bólu doznań
Tak bardzo chce poznać cię - zanika wszechświat,
Rozrywam pustynie chwil, by znaleźć ziarno szczęścia.
Oddycham, esencja dni ucieka po wskazówkach,
Zanikam, parują łzy w atramencie jutra,
Szaleje pustka, wieją wichry przeznaczenia,
Rzucam kamień, pęka zwierciadło i zmieniam się
I tli nadzieja się, a ja kocham ten świat,
Jest tak zimno a ja wielbię tą ciemność
Znika wszystko co miałem ci dać
I nie pamiętam już nic wszystko jedno...

Already Not (Kris rmx)

I don't want a world without emotions, motionless rocks
And without waves of the seas, storms deprived of thunder.
I don't want to strangle the already dead songs of rebellion,
clenched fists, soldiers without uniforms
Nor roses torn out by black envy
Through the velvet of thorns in the trowel of interwoven tears
By our mistakes and the muddle within ourselves
And by which way we come back when it binds us with bonds.
I don't want to look at the bloody moon without white anymore,
the pale zenith and dust of our desires and goals.
We want to believe already, we want to be ourselves forever again
When an enemy falls on the page walking beside us.
We want hope, doomed to failure
In a world of poetry dressed in black suede,
Drowning in decadence, to run after happiness - that's us
Flowers on concrete that you won't trample!

I don't want space without planets and nights without stars
I don't want to play music without soul, without us
Without names we are put to sleep, without names, without tears,
Cuddled up in poetry and in white until the end.
I breathe, and the air drives sharp blades into my lungs
The moon dissolves amidst the pain of sensation
I want to get to know you so badly - the universe is fading away,
I tear open deserts of moments to find a grain of happiness.
I breathe, the essence of days runs away after the hands,
I fade away, tears evaporate in the ink of tomorrow,
Emptiness rages, the winds of fate blow,
I throw a stone, the mirror cracks and I change
And hope lingers, and I love this world,
The darkness is so cold, and I love it
Everything I had to give you is gone
And I don't remember anything anymore, it's all the same...