Текст и перевод песни Dingo - Kirjoitan

Kirjoitan

Aavikolta tuulee lyöden saluunan ovet kii.
On nurkassa piano, sen äärellä aaveet tanssivat balettii.
On seinään naulittu ässä, naula on läpi sydämen.
Ja minä seison tässä, kun aaveet tarttuvat käsiini kuiskien.

Ne vievät mut baaritiskille tarjoten iloliemiään.
Juovun ja pyydän pianistia soittamaan sävelmää,
Jossa on tuuli ja vesi, niitty ja omenapuu.
Aavikon laidalta tuulee.
On kaunista se, mitä muistoissain tapahtuu.

Kirjoitan seiniin autiotalojen.
Kirjoitan, kuinka sinua tarvitsen.
Kirjoitan rappukäytäviin yksinäisten.
Kirjoitan, kirjoitan, kirjoitan.

Sammun ja uneksin intiaanista, joka mua opettaa,
Että ihmisillä on siivet ja rakastavaisilla luvattu maa.
Tuo vanha intiaaninainen rukoilee unessa puolestani.
Se sirottaa liekkeihin tuhkaa, ja minä näen sinun kasvosi edessäni.

Herään siihen, kun saluunastani juoksee joku pois.
Se ei ole aave, joka mieltäni kiusata vois.
Minä tiedän, että olit täällä jossakin.
Ei ole niittyä eikä vettä, joka omenapuutamme kastelisi kauemmin.

Kirjoitan seiniin autiotalojen.
Kirjoitan, kuinka sinua tarvitsen.
Kirjoitan rappukäytäviin yksinäisten.
Kirjoitan, kirjoitan, kirjoitan.

Kirjoitan seiniin autiotalojen.
Kirjoitan, kuinka sinua tarvitsen.
Kirjoitan rappukäytäviin yksinäisten.
Kirjoitan, kirjoitan, kirjoitan.

Пишу

С пустыни ветер дует, хлопая дверьми салуна.
В углу стоит пианино, вокруг него танцуют призраки свой балет.
К стене прибит туз, гвоздь сквозь его сердце.
И я стою здесь, пока призраки хватают меня за руки, шепча.

Они ведут меня к барной стойке, предлагая свои радостные зелья.
Я пьян и прошу пианиста сыграть мелодию,
Где есть ветер и вода, луг и яблоня.
С края пустыни веет ветер.
Как прекрасно то, что происходит в моих воспоминаниях.

Я пишу на стенах заброшенных домов.
Пишу о том, как ты мне нужна.
Пишу в подъездах одиноких сердец.
Пишу, пишу, пишу.

Я угасаю и вижу сон об индейце, который учит меня,
Что у людей есть крылья, а у влюблённых есть своя обетованная земля.
Старая индианка молится во сне за меня.
Она бросает пепел в пламя, и я вижу перед собой твои глаза.

Я просыпаюсь от того, что кто-то убегает из моего салуна.
Это не призрак, который мог бы меня мучить.
Я знаю, что ты была здесь где-то рядом.
Нет больше ни луга, ни воды, чтобы наша яблоня могла цвести дольше.

Я пишу на стенах заброшенных домов.
Пишу о том, как ты мне нужна.
Пишу в подъездах одиноких сердец.
Пишу, пишу, пишу.

Я пишу на стенах заброшенных домов.
Пишу о том, как ты мне нужна.
Пишу в подъездах одиноких сердец.
Пишу, пишу, пишу.