Текст и перевод песни Dursun Ali Erzincanlı - Gül Gecesi

Gül Gecesi

Gülü anmak için Allah'a sığınıyorum
Ve yüzümü dönüyorum O'nun gül elçisine
Zaten ne zaman dönsem yüzümü
Kelimelerle gül dokuyorum
Gülü andıkça da, gül kokuyorum

Ey gece
Kalbinden geçenleri sustur
Çünkü bu şiir yorumsuzdur
Bu şiirde gül vardır, gül
Ben gül deyince sen gül, ama güle bakma

Kıpkızıl bir gonca iken tanıdım onu
Sanki meltem esse, uçacak gibiydi
Ani bir ses duysa, sekerata düşecek gibi
Oysa kaç kasırgaya dur dediğini
Hadi ey kader oku
Vuracaksan vur dediğini
Yanımdan esip geçen rüzgardan öğrendim

Gül dünyanın en güzel hecesiymiş
İşte bu yüzden Fecr'e kadar her gece
Gül gecesiymiş
Ben gül deyince sen gül ama güle bakma

Kızıl bir gonca iken tanıdım onu
Utanır ve çeker başını
Çeker yaprakları arasına sonra fidan halini alır
Sanki hiç açmamış gibi

Ve tedirgindir
Sahile ilk kez vuracak küçücük bir dalga gibi
Cennete düşen ilk yağmur damlası gibi
Bir ceylan gibi
Ürken serçe kanadından
Oysa tüm ceylanlar onun gözlerine iner susayınca

Gelincik çiçeği karanlıkta fazla kalınca
Onsuzluğa tutunur
Dalga dalga görürsün onu sen
Üzerine ve sonsuzluğa gül kokusu eser
Ben gül deyince sen gül, ama gözlerime bakma

Gülün gözlerine döndü gözlerim
Sen onun kokusuna dayanamazsın
Ben de ayarlayamam bakışlarımı
Ebediyen gülü bir daha anamazsın

Ey gül
Siyah ve derin yani gözlerin
Soru ve alev hani gözlerin
Hem kirpiklerine üzülüyorum, hem kendime
Birbirlerinden ayrılınca kirpiklerin
Gözlerinle doluyorum
Onlar kavuşunca ben gözlerinden oluyorum

Gözlerin kıymettir
Gözlerin kıyamet
Gözlerin şekillenmiş İbrahim'in narında
Gözlerin ah
Gözlerin İsrafil avuçlarında

İlk sur kapanmasıdır kirpiklerinin
İkinci sur açılması
Öldüren ve dirilten Allah'ın adıyla
Bir sürme çekilmiş gözlerine
Mikail'in sofrası gibidir gözlerin
Varlık ruhunu doyurur ve kalkar

Sonra sevgili çıkagelir
Sevgiliye ayrı ikram göz bebeklerin
Ve Cebrail'in sesi olur dalga dalga nefesin
Sen alırsın canı gider alemin
Gözlerin kadim sevdaları dokumuş
Gözlerin Peygamber kıssaları okumuş
Meryem'in iffetinde kalmış gözlerin

Ey gül
Ayrılıktan yorgunum
Bu yüzden gölgene uzanmak istiyorum
Uyumadan uzanmak istiyorum
Islanmak istiyorum şebnemlerinle
Nuh'un tufanına rastlamış gibi
Ve düşmek istiyorum gölgenin kuyusuna

Senin için ölmek istiyorum
Hücrelerime varıncaya kadar dağılmak istiyorum
Her hücrede sen
Ne kadar çok senim olur o zaman
Belki de, tüm senler benim olur o zaman

Ey Rabbim
Ölüm meleği bana gelirken gülle gelsin
Beni güldürsün ve gülün gözleriyle baksın bana
Sonra öldürsün

Night of the Rose

I seek refuge in Allah to remember the rose,
And I turn my face towards His rose messenger.
Whenever I turn my face,
I weave words of roses,
And as I remember the rose, I smell its fragrance.

Oh night,
Silence the thoughts that pass through your heart,
For this poem is beyond interpretation.
In this poem, there is a rose, a rose...
When I say "rose," you smile, but do not look at the rose.

I met her when she was a crimson bud,
As if a gentle breeze could make her fly away.
As if a sudden sound would make her fall into a swoon.
Yet, I learned from the wind that passed by me,
How she stood against many storms,
Saying, "Oh fate, read me,
If you're going to strike, strike now."

The rose is the most beautiful syllable in the world,
That's why every night until dawn,
Is the night of the rose.
When I say "rose," you smile, but do not look at the rose.

I met her when she was a crimson bud,
She would blush and lower her head,
Retreating between her petals, then taking the form of a sapling,
As if she had never bloomed.

And she is anxious,
Like a tiny wave about to hit the shore for the first time,
Like the first raindrop falling into paradise,
Like a gazelle,
Frightened by the wing of a sparrow,
Yet all gazelles descend to her eyes when they are thirsty.

When the poppy flower stays too long in the darkness,
It clings to her absence,
You see her in waves,
The scent of roses blows upon you and into eternity.
When I say "rose," you smile, but do not look into my eyes.

My eyes have turned towards the eyes of the rose,
You cannot withstand her fragrance,
And I cannot control my gaze.
You can never mention the rose again, eternally.

Oh rose,
Your eyes, black and deep,
Your eyes, question and flame,
I pity both your eyelashes and myself.
When your eyelashes part from each other,
I am filled with your eyes,
When they meet, I am lost from your eyes.

Your eyes are precious,
Your eyes are apocalyptic,
Your eyes are shaped in the pomegranate of Abraham,
Your eyes, oh...
Your eyes are in the palms of Israfil.

The first closing of the trumpet is your eyelashes,
The second opening.
In the name of Allah, who gives life and takes it,
Kohl is drawn upon your eyes,
Your eyes are like the table of Michael,
The soul of existence is fed and rises.

Then the beloved appears,
Your pupils are a separate feast for the beloved,
And your breath, wave after wave, becomes the voice of Gabriel.
You take the life, and the world departs.
Your eyes have woven ancient loves,
Your eyes have read the stories of prophets,
Your eyes have remained in the chastity of Mary.

Oh rose,
I am weary of separation,
That's why I want to lie down in your shadow,
I want to lie down without sleeping,
I want to be soaked with your dew,
As if I have encountered Noah's flood,
And I want to fall into the well of your shadow.

I want to die for you,
I want to dissolve into my very cells,
You in every cell,
How much more yours would I be then,
Perhaps, all of you would be mine then.

Oh my Lord,
When the angel of death comes to me, let him come with the rose,
Let him make me laugh and look at me with the eyes of the rose,
Then let him take my life.