Текст и перевод песни Fatih Kısaparmak - Hayat Bana Yalan Söyledi

Hayat Bana Yalan Söyledi

İlk kez hesaplaşıyorum kendimle
Tuhaftır kalemi, kağıdı ve seni onca sevmeme rağmen
Sana ilk kez yazıyorum
Şimdi sen yoksun, seni düşünmek var
Çocukken de seni düşünürdüm her gece
Radyo dinler, şiir yazardım

Her çarşamba pazara giderdik annemle
Babam maaş aldığında baklava yerdik
Dondurmayı da çok severdik
Ablam üç top yerdi, ben iki top
Yalnızca bu yüzden kavga ederdik
Oysa, oysa hayatımın vazgeçilmeziydi ablam

Onun da yüzü hiç gülmedi
Hayırsızın birine kaçıp mahvetti hayatını
Aklımdan hiç çıkmaz gittiği günkü karanlıklar
Hüznümü büyüttüm o günden beri, kendimi değil
Gözlerimde hâlâ bir çocuk ağlar

Düşlerimi gezdirdiğim bulutlar
Bir tohumun özlemiydi çiçeğe
Ve hâlâ kulaklarımda annemin sesi
Bitirsen şu okulu, bir işe girsen
Şiirle karın doymadığı doğruydu

Bak Cemil okudu, mühendis oldu
En güzel kızıyla evlendi Üsküdar'ın
Evini de aldı, arabasını da
Bense bağlama çalardım kendi halimce
Sesim güzelmiş öyle derlerdi
Nereden bilirdim hep hüzün türküleri söyleyeceğimi
Hayat bana yalan söyledi

Hayat bana yine yalan söyledi
Hayat bana yine yalan söyledi
O en güzel yıllarım
Acılara yenildi

Mektuplar yazardım Almanya'daki abime
Okulu bitireceğime söz verirdim
Masum düşlerimin o en sürgün adasında
Bakışları uzaklara dalıp giden şarkılar
Ve mevsimsiz solmuş bir çiçek gibi
Ayaklar altında nasıl ezilirse umut
Benim de güneşimi işte öyle çaldılar

Öyle tutsak aldılar sevinçlerimi
Sensiz geçen her günü hesabıma yazdılar
Şimdi öyle uzak ki
Çay içip, simit yediğimiz o günler
Kardeşine karne hediyesi uçurtma yaptığım günler
Öyle uzak ki

Oysa saçaklarda titreyen bir serçenin
Ekmek tanesine kanat çırpması
Ve bir anne duası kadar içten sevmiştim seni
Fener stadında beşiktaş maçı
Ve parasızlığımız devam ederken
Bütün mavilerimi sana vermiştim
Kaybetmek alnıma yazılmış sanki
Olmadı bitanem
Hayat bana yalan söyledi

Hayat bana yine yalan söyledi
Hayat bana yine yalan söyledi
O en güzel yıllarım
Acılara yenildi

Babanın tayini çıkıp da gittiğiniz o kış
Yine pençe yaptırmıştık ayakkabılarımıza
Sana söyleyemedim ama
İşten ayrılmıştı babam
Kapanmıştı çalıştığı lokanta
Senet zamanları daha bir çökerdi omuzları
Ve akşam trenlerinin işçi yorgunluğuyla
Daha bir uzardı raylar

Sitemlerim bile eğlenmişti hayata
Öfkeli bir yanardağ isyanlara uyanmıştı
Üstelik, üstelik sen de yoktun artık
Oysa yalnızca sen öpmüştün gözlerimi
Bir yanı hep eksik kalmış çocukluğumun

Aslında her insan biraz yenikti hayata
Ve biraz küskün
Son tren de kaçınca son istasyondan
Öyle kalakalırdık yorgun ve üzgün
Kendime düşmanlığım bu yüzden
Hep kendime pişmanlığım
Şimdi her şeyim yarım
Fotoğrafının arkasına ne yazdığımı bile
Çoktan unuttum

Bir silahım olsaydı, bir silahım
Yoksulluğu şakağından, kaybetmeyi kalbinden
Ve sensizliği alnının tam ortasından vururdum

Düzmece duygular harcım değildi
Uzak denizlerin fırtınasıydım
Karlı dağların kekliği
Yoksuldum yoksul olmasına, ama onurluydum

Şimdi ne sen varsın, ne o eski sevdalar
Olsun üstüme devrilse de bu sağır karanlık
Akşam olur şairlere gün doğar
Bir kerecik söyle demiştin
Söyleyememiştim hani
İşte şimdi söylüyorum
Seni seviyorum

Hayat bana yine yalan söyledi
Hayat bana yine yalan söyledi
O en güzel yıllarım
Acılara yenildi

Hayat bana yine yalan söyledi
Hayat bana yine yalan söyledi
O en güzel yıllarım
Acılara yenildi

Hayat bana yine yalan söyledi
Hayat bana yine yalan söyledi
O en güzel yıllarım
Acılara yenildi

Hayat bana yine yala-

Life Lied to Me

For the first time, I'm reckoning with myself.
It's strange, despite loving the pen, the paper, and you so much,
I'm writing to you for the first time.
Now you're gone, all that's left is to think of you.
I used to think of you every night as a child too.
I'd listen to the radio and write poems.

Every Saturday, we'd go to the market with my mother.
When my father got paid, we'd eat baklava.
We loved ice cream too.
My sister would have three scoops, I'd have two.
That's all we'd fight about.
But, oh, my sister was indispensable in my life.

She never smiled either.
She ran away with a good-for-nothing and ruined her life.
The darkness of the day she left never leaves my mind.
Since that day, I haven't let myself grow, only my sorrow.
There's still a child crying in my eyes.

The clouds where I wander my dreams,
Like a seed longing for the flower,
And my mother's voice still in my ears,
"Finish this school, get a job," she'd say.
It's true, you can't fill your stomach with poems.

"Look at Cemil, he studied, became an engineer,"
"Married the most beautiful girl in Üsküdar,
"Bought his house, his car."
But I played my bağlama, lost in my own world,
"He's got a beautiful voice," they used to say.
How could I know that I would only ever sing songs of sorrow?
Life lied to me.

Life lied to me again.
Life lied to me again.
Those best years of mine
Succumbed to pain.

I used to write letters to my brother in Germany,
Promising I'd finish school.
On that most desolate island of my innocent dreams,
Songs with gazes lost in the distance,
And like a flower withered out of season,
Just like hope is trampled underfoot,
That's how they stole my sunshine.

That's how they took my joys captive,
Marked down each day that passed without you on my account.
Now it's so far away,
Those days we'd drink tea and eat simit,
Those days I'd make a kite as a gift for my brother's good grades,
So far away.

But like a sparrow trembling on the eaves,
Flapping its wings for a crumb of bread,
I loved you as purely as a mother's prayer.
The Beşiktaş game at the Fenerbahçe Stadium,
And while our poverty lingered,
I gave you all my blues.
It was as if losing you was written on my forehead.
It didn't work out, my love.
Life lied to me.

Life lied to me again.
Life lied to me again.
Those best years of mine
Succumbed to pain.

That winter your father got transferred,
We had our shoes patched up again.
I couldn't tell you, but
My father had lost his job.
The restaurant he worked at had closed down.
His shoulders slumped even more when it was time to pay the bills.
And with the worker's fatigue of the evening trains,
The rails seemed to stretch even longer.

Even my complaints were entertained by life,
A furious volcano awakened to rebellion.
And what's more, what's more, you weren't there anymore.
But you were the only one who had ever kissed my eyes.
My childhood was always missing a part of itself.

In truth, every person is a little defeated by life,
And a little resentful.
When the last train left the last station,
We'd be left there, tired and sad.
That's why I'm my own enemy,
Always regretting myself.
Now everything I have is incomplete.
I've even forgotten what I wrote on the back of your photo.
Long forgotten.

If I had a gun, a gun,
I'd shoot poverty in its temple, loss in its heart,
And your absence right between the eyes.

Counterfeit emotions weren't my style.
I was the storm of distant seas,
The partridge of snowy mountains.
I was poor, yes, but I was honorable.

Now neither you nor those old loves remain.
Even if this deaf darkness collapses upon me,
When evening falls, the sun rises for poets.
"Say it just once," you had said.
I couldn't say it then.
But now I'm saying it.
I love you.

Life lied to me again.
Life lied to me again.
Those best years of mine
Succumbed to pain.

Life lied to me again.
Life lied to me again.
Those best years of mine
Succumbed to pain.

Life lied to me again.
Life lied to me again.
Those best years of mine
Succumbed to pain.

Life lied to me agai-