Текст и перевод песни Fatih Kısaparmak - Zeynep

Zeynep

Rüzgarın önünü kestiler bugün
Halaya zincir vurdular
Yaprakların bahara borçlu gününü Cerrahpaşa Hastanesi'ne uğurladılar

Yürüdü topal rüzgar gündüzlerin üstüne
Kanatları kırıldı ak bulutlu sabahın
Dilinde türkülerle ve dirençle geceye karşı
Yürüdü yalın ayak ben bahar demiştim sana

Sen son bahar oldun gençliğimin
Eğri çarkın eğrileri çoktu
Oysa eğrinin yanında doğruya yer yoktu
Rüzgarın önünü kestiler bugün

Halaya zincir vurdular sersefil zamanın
Kırık dökük kızıydın tohumların özlem yüklü bulutundasın şimdi
Ağlasan toprak çatlar utancından
Sabahın alacası tükenir sırıl sıklam uyanır yürüdüğümüz yollar
Bilmeyiz saatler kaça kurulur yarınlara sancılanır şafaklar
İçimdeki yangın korkutur seni Edirne Kapı'da bir grup vakti

İçimde yem yeşil bir dal kırılır otuz bahar sonra da olsa
Adı sensizlikde olsa yılların bir ambulans sireninde
Ve sedyesinde çaresizliğin hatırlarım seni
Yaşamak türküsü erken bitince
Ömür son limana demirleyince
Anlatacak çok şey kalır doğmamış bebeklere

İşte böyle Zeynep kim bilir kaç sabah bekledi
Benim seni beklediğim kadar
Bir çocuğun ölümü kadar hazin bir seyyah taksimi kadar yaralı
Ve öylesine açki her taze mezar

Kalem olsa dünyadaki bütün ağaçlar
Ve bütün denizler mürekkep olsa
Senin şiirini yazamam yine de
Rüzgarın önünü kestiler bugün
Halaya zincir vurdular
Görecek göz olmayınca
Işığın ne anlamı var

Zeynep

They stopped the wind today
They put chains around the dance
They sent the foliage's day of debt to the spring to Cerrahpaşa Hospital

The limping wind walked over the days
The wings of the cloudy morning were broken
With songs and resistance on his tongue against the night
You walked barefoot, I told you the spring

You became the last spring of my youth
The curves of the crooked wheel were too many
Yet there was no place for the right next to the curve
They stopped the wind today

They put chains around the dance, the wretched time
You were the broken girl, you are now in the longing cloud of the seeds
If you cry, the soil will crack for shame
The morning's twilight will be exhausted, the roads we walk will wake up soaking wet
We do not know what time the hours are set for; the dawns are plagued by tomorrow
The fire in me scares you, a group time at Edirne Gate

A green branch will break in me, even thirty springs later
Even though its name is loneliness in the years, in an ambulance siren
And on its stretcher, helplessness, I will remember you
When the song of living ends early
When life anchors at the last port
There will be much to tell the unborn babies

This is how Zeynep, who knows how many mornings waited
As much as I have waited for you
As sad as a child's death, as wounded as a Taksim of a traveler
And so hungry for every fresh grave

If all the trees in the world were pens
And all the seas were ink
I still cannot write your poem
They stopped the wind today
They put chains around the dance
When there is no eye to see
What is the meaning of light