Romanca o Trzech Siostrach Emigrantkach - Grupa MoCarta , Jacek Bonczyk перевод на немецкий

Romanca o Trzech Siostrach Emigrantkach

Były ongi trzy siostry,
Jak smętna niesie wieść,
Trzy dziewice żałobne,
Co nie miały co jeść:

Jedną była Amelia,
Druga była Ofelia,
Trzecia była Kordelia
I wszystkie chciały jeść.

Źle było, zimno było,
A tu za wszystko płać,
Wszyscy krzyczą: pieniędzy!
Lecz skąd pieniądze brać?

Nie pomagały lekcje,
Korepetycje różne,
Ciągle kieszenie siostrzyc
Były bezdennie próżne.

I ciągle nie zapłacone
To gaz, to znowu telefon.
Która dziewicom pomagasz,
Dopomóż im, Genowefo!

Aż raz, pewnego wieczoru,
Gdy księżyc był taki sam,
Ofelia o ustach sennych
Krzyknęła śmiesznie: "Już mam!"

"Cóż masz? - spytały siostrunie. -
Cóż masz, najdroższa, cóż masz?
My też się chcemy pocieszyć
I pofiglować aż".

Ofelia podnosi palce
I mówi siostrom tak:
Już wiem, co trzeba naprawić,
Już wiem, czego nam brak.

Musimy wyemigrować
Do Ameryki czy Venezueli -
Słuchajcie najstarszej siostry,
Słuchajcie siostry Ofelii!"

Jechały cztery tygodnie
Do dalekiej Venezueli
I powiększały się oczy
Amelii, Ofelii, Kordelii.

Lecz oto zbliża się koniec
Romancy katastrofalnej:
Ten dzień był tak szafirowy,
Tak srebrny i tak upalny.

Siostrzyce były białe,
Ocean zielony jak paw -
Niestety! wszystko zakończył
Najgłupszy w świecie traf.

Wybuchła burza. Złotymi
Siekierami piorunów rąbał
Posejdon, ocean nie pawiem,
Lecz był jak zielona trąba.

Marynarze biegali, biegali,
Kapitan krzyczał: "Oh yes!"
A siostry patrzyły na wszystko
Oczami pełnymi łez.

Wtem jako gwóźdź złoto-ostry
W kadłub statku uderzył piorun
I wszystko się zakończyło
Tego samego wieczoru

Ofelia w chwili ostatniej
Była tak ładną, tak ładną
I z krzykiem: "Puder w kajucie"
Jak inni poszła na dno

Romanze von drei auswandernden Schwestern

Es waren einmal drei Schwestern,
Wie traurige Kunde berichtet,
Drei schwermütige Jungfrauen,
Die nichts zu essen hatten:

Eine war Amelia,
Die zweite war Ophelia,
Die dritte war Cordelia
Und alle wollten essen.

Schlecht war es, kalt war es,
Und hier muss man für alles zahlen,
Alle schreien: "Geld!"
Doch woher Geld nehmen?

Nützten nicht der Unterricht,
Verschiedene Nachhilfestunden,
Stets blieben die Taschen der Schwestern
Bodenlos leer.

Und ständig unbezahlt
Das Gas, dann wieder das Telefon.
Die du den Jungfern hilfst,
Hilf ihnen, Genoveva!

Bis eines Abends,
Als der Mond gleich blieb,
Rief Ophelia mit schläfrigen Lippen
Lächerlich: "Jetzt hab ich's!"

"Was hast du? - fragten die Schwesterlein. -
Was hast du, Teuerste, was hast du?
Wir wollen uns auch trösten
Und ausgelassen sein, ja."

Ophelia hebt die Finger
Und spricht zu den Schwestern so:
Jetzt weiß ich, was zu ändern ist,
Jetzt weiß ich, was uns fehlt.

Wir müssen auswandern
Nach Amerika oder Venezuela -
Hört auf die älteste Schwester,
Hört auf Schwester Ophelia!"

Vier Wochen fuhren sie
Ins ferne Venezuela
Und es wurden die Augen groß
Von Amelia, Ophelia, Cordelia.

Doch da nähert sich das Ende
Der katastrophalen Romanze:
Dieser Tag war so tiefblau,
So silbern und so schwül.

Die Schwestern waren bleich,
Der Ozean grün wie ein Pfau -
Leider! Beendete alles
Der dümmste Zufall der Welt.

Ein Sturm brach aus. Mit goldenen
Äxten der Blitze hieb
Poseidon, nicht mehr Pfau, der Ozean,
Sondern war wie ein grüner Trichter.

Matrosen rannten, rannten,
Der Kapitän schrie: "Oh yes!"
Und die Schwestern sahen alles
Mit augenvollen Tränen.

Plötzlich wie ein nagelscharfer goldener
Schlug ein Blitz in den Schiffsrumpf
Und endete war alles
An ebendiesem Abend

Ophelia war im letzten Augenblick
So schön, so hübsch
Und mit Schrei: "Puder in der Kabine"
Ging sie wie andere unter.