Текст и перевод песни Halina Frąckowiak - Podroz z ukochana

Podroz z ukochana

Zielone okiennice w przydrożnych zajazdach,
Dom pod strażą szpalerów, obrosły ligustrem,
I noc niezrozumiała i świeca przy gwiazdach
I wielki cień, snujący się za mną nad lustrem.

Noc czekała tu lata, pod oknem uśpiona,
Cicho pluszcząc włosami koloru indygo,
I lustro spało nocą znajome, jak żona,
I świeca kwitła prostą, świetlistą łodygą.

I zeszliśmy się razem i razem czekamy
Kiedy przyjdziesz, nadlecisz śród szarf korowodu:
Bruk zadzwoni kopytem, zapukasz do bramy
Czarnej od wiatrów morskich i szorstkiej od jodu.

Wracaj miła, jedyna kochanko daleka,
Muzo cieniem rozsiana wysokim nade mną -
Noc się może przebudzić, ostatni raz czeka,
Wszystkie światła pogasi, aż krzykniesz: jak ciemno!

I sama nie rozeznasz się w nocnych tętentach
I nie poznasz mnie, obca, po latach rozłąki.
...Księżyc już chodzi słupem po starych okrętach
I czarne z masztów martwych wypłasza pająki

Journey with My Beloved

Green shutters on roadside inns,
A house guarded by rows of trees, overgrown with privet,
And an incomprehensible night and a candle by the stars
And a great shadow, looming behind me over the mirror.

Night waited here for years, slumbering under the window,
Softly splashing with hair the color of indigo,
And the mirror slept at night, familiar, like a wife,
And the candle bloomed with a simple, luminous stem.

And we came together and together we wait
Until you come, fly amidst the ribbons of the procession:
The pavement will ring with your hooves, you will knock on the gate
Black from sea winds and rough from iodine.

Return, my dear, my only distant lover,
My muse spread out as a high shadow above me -
Night can wake up, it waits for the last time,
It will put out all the lights, until you cry: how dark!

And you yourself will not recognize yourself in the night's clatter
And you will not recognize me, a stranger, after years of separation.
...The moon already walks like a column over old ships
And drives out black spiders from dead masts