Текст и перевод песни Halina Frąckowiak - Podroz z ukochana

Zielone okiennice w przydrożnych zajazdach,
Dom pod strażą szpalerów, obrosły ligustrem,
I noc niezrozumiała i świeca przy gwiazdach
I wielki cień, snujący się za mną nad lustrem.

Noc czekała tu lata, pod oknem uśpiona,
Cicho pluszcząc włosami koloru indygo,
I lustro spało nocą znajome, jak żona,
I świeca kwitła prostą, świetlistą łodygą.

I zeszliśmy się razem i razem czekamy
Kiedy przyjdziesz, nadlecisz śród szarf korowodu:
Bruk zadzwoni kopytem, zapukasz do bramy
Czarnej od wiatrów morskich i szorstkiej od jodu.

Wracaj miła, jedyna kochanko daleka,
Muzo cieniem rozsiana wysokim nade mną -
Noc się może przebudzić, ostatni raz czeka,
Wszystkie światła pogasi, aż krzykniesz: jak ciemno!

I sama nie rozeznasz się w nocnych tętentach
I nie poznasz mnie, obca, po latach rozłąki.
...Księżyc już chodzi słupem po starych okrętach
I czarne z masztów martwych wypłasza pająki

Зеленые ставни на придорожных постоялых дворах,
Дом под охраной шпалеров, оброс лигустром,
И ночь непостижимая, и свеча у звезд
И огромная тень, скользящая позади меня над зеркалом.

Ночь ждала здесь лета, под окном дремала,
Тихо плевался волосами цвета индиго,
И зеркало ночью спало знакомое, как жена,
И свеча цвела простым светящимся стеблем.

И мы сошлись вместе и вместе ждем
Когда вы придете, вы прибудете в середину театрального полотна:
Булыжник звякнет копытом, постучишь в ворота
Черной от морских ветров и грубой от йода.

Возвращайся, милая, единственная возлюбленная далекая,
Музо тенью рассеялась надо мной -
Ночь может проснуться, последний раз ждет,
Все огни погас, пока не закричишь: как темно!

И ты сама не узнаешь в ночных пульсациях
И ты не узнаешь меня, чужая, после долгих лет разлуки.
...Луна уже ходит столбом по старым кораблям
И черные с мачт мертвыми выпаливают пауки