Yade Iran - Hassan Shamaizadeh перевод на немецкий

Yade Iran

نمیدونی نمیدونی چه دردی داره غربت
هوایی که نفسهامون بهش نداره عادت
نمیدونی چقد سخته دل از خونه بریدن
حرفای سرد و بیگانه از آشنا شنیدن

برا من هیچ کجا وطن نمیشه
مث روحه، جدا از تن نمیشه
من و ایران یه خاکیم و یه آبیم
بمیرمم جدا از من نمیشه
بمیرمم جدا از من نمیشه

نمیدونی نمیدونی چه دردی داره غربت
هوایی که نفسهامون بهش نداره عادت
نمیدونی چقدر سخته دل از خونه بریدن
حرفای سرد و بیگانه از آشنا شنیدن
دیگه اینجا نگاهی آشنا نیست
نشونی از رفیق و هم صدا نیست
ما از بی حرمتی سوختیم و مردیم
ولیکن بی وفایی کار ما نیست
ولیکن بی وفایی کار ما نیست

کی ما رو از همه مردم جدا کرد
من و شعر و به حال خود رها کرد
ما که فرزند این خاکیم و آبیم
کی ما رو دشمن مردم صدا کرد
کی ما رو دشمن مردم صدا کرد

دیگه نیست اون صدایی که برات مردابو میخوند
کجاست اون شاعری که تو شعر رفتن نمیموند
ترانه هامونو ما از غم مردم گرفتیم
اگه گفتیم به جز حرف دل مردم نگفتیم

برا من هیچ کجا وطن نمیشه
مث روحه، جدا از تن نمیشه
من و ایران یه خاکیم و یه آبیم
بمیرمم جدا از من نمیشه
بمیرمم جدا از من نمیشه

Erinnerung an den Iran

Du weißt nicht, du weißt nicht, welchen Schmerz die Fremde trägt
Eine Luft, an die sich unser Atem nie gewöhnt
Du weißt nicht, wie schwer das Herz sich von zu Haus' entfernt
Kalte Worte eines Fremden von Bekannten zu hören

Für mich wird kein Ort jemals Heimat sein
Wie die Seele nicht vom Körper kann getrennt sein
Ich und Iran sind ein Land und sind ein Meer
Sterb ich, wird getrennt von ihm doch nimmermehr
Sterb ich, wird getrennt von ihm doch nimmermehr

Du weißt nicht, du weißt nicht, welchen Schmerz die Fremde trägt
Eine Luft, an die sich unser Atem nie gewöhnt
Du weißt nicht, wie schwer das Herz sich von zu Haus' entfernt
Kalte Worte eines Fremden von Bekannten zu hören
Nicht mehr blickt hier ein vertrautes Auge auf
Keine Spur vom Freund, der einst mit mir zu sang
Wir verbrannten an Entwürdigung bis zum Tod
Doch Untreue liegt niemals in unsrem Gebot
Doch Untreue liegt niemals in unsrem Gebot

Wer trennte uns von allen Menschen ab ins Leid?
Mich und meine Dichtung ließ er ganz allein
Wir sind Kinder dieses Landes und des Meers
Wer schrie "Volksfeind!" zu unsrem törichten Geschick?
Wer schrie "Volksfeind!" zu unsrem törichten Geschick?

Nicht mehr tönt der Klang, der Sumpfland dir besang
Wo ist der Dichter, der im Gedicht ging ohne Abschied?
Unsere Lieder schöpften wir aus Volksleid allezeit
Sagten wir etwas, sprach fürs Volk nur unser Streit

Für mich wird kein Ort jemals Heimat sein
Wie die Seele nicht vom Körper kann getrennt sein
Ich und Iran sind ein Land und sind ein Meer
Sterb ich, wird getrennt von ihm doch nimmermehr
Sterb ich, wird getrennt von ihm doch nimmermehr