Текст и перевод песни Horytnica - Sen Powstańca

Sen Powstańca

. Walczy serce, choć już utęsknione, na broczących od krwi barykadach
W górę sztandar z Orłem w koronie, a mój duch ku najbliższym powracał
Do tych chwil wśród kwitnących jabłoni, do tych chwil wśród bawiących się dzieci
Sen przerwany przez zimny szok pobudki, pada strzał, twarz blada nagłej śmierci
Za marzeniem, o tej która nadejdzie... Do ataku! Wprost w ogień kartaczy
A na imię jej jest Niepodległość, dla niej przyszło się w walce wykrwawić
Padał śnieg i zrobiło się ciemno, w dłoniach stygł parujący karabin
Czy to Ty biegniesz ku mnie córeczko, by na grób mój położyć pęk kwiatów?
Tak to Ty, już nie płaczesz lecz szepczesz, patrząc w dal- "tutaj leży mój tatuś"
Czy to Ty wstęgą biało-czerwoną zdobiłaś mogiły polskich powstańców?
Więc oczka zmruż, pójdziemy aleją i powiedzie nas prosto do sadu
Krew spłynęła barwiąc biel śniegu, oddział ruszał z polskim sztandarem
Jeszcze w dali biły równo werble, a pod lasem trwała dzika szarża
Gasły myśli, a w nich bliskich obrazy, zgasło życie styczniowego powstańca

Rêve d'un insurgé

. Le cœur se bat, bien que déjà nostalgique, sur les barricades tachées de sang
En haut, l'étendard avec l'aigle couronné, et mon esprit retournait vers les plus proches
Vers ces moments parmi les pommiers en fleurs, vers ces moments parmi les enfants qui s'amusent
Un rêve interrompu par le choc froid du réveil, un coup de feu, un visage pâle de mort subite
Pour un rêve, de celle qui viendra... À l'attaque ! Droit dans le feu des mitrailles
Et son nom est Indépendance, c'est pour elle qu'il faut se vider de son sang dans le combat
La neige tombait et il faisait nuit, dans les mains, le fusil fumant se refroidissait
Est-ce toi qui cours vers moi ma fille, pour déposer un bouquet de fleurs sur ma tombe ?
Oui, c'est toi, tu ne pleures plus mais tu murmures, en regardant au loin - "ici repose mon papa"
Est-ce toi qui as décoré de rubans blancs et rouges les tombes des insurgés polonais ?
Alors, ferme les yeux, nous allons marcher dans l'allée et elle nous mènera droit au verger
Le sang a coulé en colorant la neige blanche, le détachement partit avec le drapeau polonais
Encore au loin, les tambours battaient régulièrement, et sous la forêt, la charge sauvage se poursuivait
Les pensées s'éteignaient, et en elles les images des êtres chers, la vie s'éteignait d'un insurgé de janvier