Текст и перевод песни Jacek Kaczmarski feat. Przemyslaw Gintrowski & Zbigniew Łapiński - Portret zbiorowy we wnętrzu - Dom opieki

Portret zbiorowy we wnętrzu - Dom opieki

Surowo na nas patrzą szafarki dni ostatnich
W milczeniu oskarżają żeśmy się zestarzeli
Zmieniają prześcieradła wyrodne nasze matki
Nienawidzące dzieci w wykrochmalonej bieli
Jak one pomarszczonych na tle poduszek gładkich
Jak one pomarszczonych na tle poduszek gładkich

Przynoszą nam posiłek jak dar na zmarnowanie
Te kury obrażone na jajko że zepsute
I zaciskają usta gdy słyszą ust mlaskanie
Jakby musiały połknąć coś przez nas już przeżute
Skarane miłosierdziem za dawne grzechy panien
Skarane miłosierdziem za dawne grzechy panien
(Aaaaaa...)

Pensjonariusze łaski niesfornych starców grono
Nasłuchujemy z trwogą szelestu czarnych sukien
Broimy niedołężnie gdy świece pogaszono
I niedomknięte okno minuty liczy stukiem
Wzywając kolejnego na zasłużone łono
Wzywając kolejnego na zasłużone łono

Objęły nas staruchy w wieczyste dożywocie
Artystów deliryków oślepłych geografów
Bezbronnych generałów Chrystusów na Golgocie
Zbankrutowanych skąpców odkrywców innych światów
Płynących krypą pryczy po swym przedśmiertnym pocie
Płynących krypą pryczy po swym przedśmiertnym pocie
(Aaaaaa...)

Kapłanki dyscypliny bez odstępstw bez wyjątkow
Pilnują nas bez przerwy żółtymi powiekami
Byśmy nieobliczalni skąpani jak we wrzątku
Znów życiem nienażarci nie stali się chłopcami
I świata nie zaczęli urządzać od początku
I świata nie zaczęli urządzać od początku
(Aaaaaa-amen)

Групповой портрет в интерьере - Дом престарелых

Сурово на нас смотрят надзирательницы последних дней,
Молча обвиняют, что мы состарились.
Меняют простыни, наши выродившиеся матери,
Ненавидящие детей в накрахмаленной белизне,
Как они морщинистые на фоне гладких подушек,
Как они морщинистые на фоне гладких подушек.

Приносят нам еду, как дар на погибель,
Эти курицы, оскорбленные испорченным яйцом,
И сжимают губы, слыша чмоканье наших ртов,
Словно должны проглотить то, что мы уже пережевали,
Наказанные милосердием за былые девичьи грехи,
Наказанные милосердием за былые девичьи грехи.
(Аaaaaa...)

Постояльцы милости, толпа непокорных стариков,
С тревогой прислушиваемся к шелесту черных одежд,
Бунтуем бессильно, когда свечи погашены,
И неплотно закрытое окно отсчитывает минуты стуком,
Призывая следующего в заслуженное лоно,
Призывая следующего в заслуженное лоно.

Окружили нас старухи в вечном пожизненном заключении,
Артистов, безумцев, ослепших географов,
Беззащитных генералов, Христов на Голгофе,
Разорившихся скряг, первооткрывателей иных миров,
Плывущих тайником койки по своему предсмертному поту,
Плывущих тайником койки по своему предсмертному поту.
(Аaaaaa...)

Жрицы дисциплины, без отступлений, без исключений,
Стерегут нас непрерывно желтыми веками,
Чтобы мы, непредсказуемые, ошпаренные словно в кипятке,
Вновь ненасытные жизнью, не стали мальчишками,
И не начали мир устраивать с начала,
И не начали мир устраивать с начала.
(Аaaaaa-аминь)