Текст и перевод песни Jacek Kaczmarski - Jan Kochanowski

Jan Kochanowski

Tak nas Panie obdarzasz, wżdy nam zawsze mało
Za nic mamy co mamy, więcej by się chciało
A przecież ni nam życia, ni geniuszu starcza
By skorzystać z bogactwa jeno duszy skarbca
Za to ciało gnębimy, jakby wieczne było
Krwią wojenny trud płaci, potem zrasza miłość
Aż i w końcu niezdatne do snu ni kielicha
Trzeszczy, cieknie i tęchnie, wzdyma się i wzdycha
Nie zachwycą już nas wtedy szczodre dary Boże
Bośmy kochać to nawykli, z czego czerpać możem
Późno mądrość przychodzi
Czego pragnąć się godzi
Ale próżno żałować
Czego nie szło zachować
Późno mądrość przychodzi
Czego pragnąć się godzi
Ale próżno żałować
Czego nie szło zachować
Przypomina pergamin i cielęca skóra
Że i drzewiej wiedziano, co dziś skrobią pióra
Krom grosiwa i jadła i chybkiej obłapki
Zawżdy człeka kusiły te same zagadki
Po swojemu się każdy ze Stwórcą pasował
A co siebie nadręczył, innym krwi popsował
Własnym myślom nie ufał, życie sobie zbrzydził
Bał się swojego strachu i wstydu się wstydził
Lubo jako my się cieszył, czym? nie miał pojęcia
I umierał taki mądry, jak był w czas poczęcia
Żak profesorom krzywy
Martwych nie słucha żywy
Nie wyciągają wnuki
Z życia dziadów nauki
Żak profesorom krzywy
Martwych nie słucha żywy
Nie wyciągają wnuki
Z życia dziadów nauki
Kto cnotami znudzony, nieufny nadziei
Swoich kroków niepewny, do dworu się klei
Tam wśród podobnych sobie może się wyszumieć
A przy tym w nic nie wierzyć, niczego nie umieć
Prałat karci opojów, sam jeszcze czerwony
Złodziej potrząsa kluczem do skarbca Korony
Kanclerz wspiera sojusze na ościennym żołdzie
A mędrcy przed głupotą łby schylają w hołdzie
Wiem, bo byłem sekretarzem u króla do czasu
Gdy wolałem się pokłonić władzy Czarnolasu
Dwór ma swoje zalety
Po komnatach, kobiety
W radach szlachta zasiada
Jeno nie ma z kim gadać
Dwór ma swoje zalety
Po komnatach, kobiety
W radach szlachta zasiada
Jeno nie ma z kim gadać
Kto i bawić się umiał i nie bał się myśleć
Temu starość niestraszna pod lipowym liściem
Miło dumać wśród brzęku pszczół nad bytowaniem
Czy się zboża wykłoszą, a czy kuśka stanie!
Czy w powszechnej niezgodzie kraj się znów pogrąży
Czy się księgę ostatnią w druku ujrzeć zdąży
Która gwiazda na niebie moja, ta co spada
Czy ta nad widnokręgiem, co jutrzenką włada?
Tylu bliskich i dalekich dzień po dniu odchodzi
A ja żyję w lat bogactwie, co mi schyłek słodzi
Im mniej cię co dzień, miodzie
Tym mi smakujesz słodziej
I słońcem i księżycem
Rozkoszą nienasyceń
Szczodrością moich dni
Dziękuję Ci
Im mniej cię co dzień, miodzie
Tym mi smakujesz słodziej
Szczodrością moich dni
Dziękuję Ci

Jan Kochanowski

You give us so much, Lord, yet we always crave more,
We take for granted what we have, desiring even more.
But truly, neither life nor genius do we possess,
To make use of the wealth, just the soul's treasure chest.
We torment our bodies, as if they were eternal,
With blood, war pays its toll, with sweat, love is infernal.
Until at last, unfit for sleep or a cup of cheer,
It creaks, leaks, and decays, swelling with sigh and tear.
No longer will God's generous gifts delight our eyes,
For we've grown accustomed to love what we can utilize.
Wisdom comes too late,
What's worthy to desire,
But it's futile to regret,
What we could not acquire.
Wisdom comes too late,
What's worthy to desire,
But it's futile to regret,
What we could not acquire.
Parchment and calfskin remind,
That what pens now inscribe, was known in times behind.
Apart from money, food, and fleeting pleasure's hold,
Man has always been tempted by the same riddles of old.
Each in their own way with the Creator did contend,
And whoever harmed themselves, also spoiled another's end.
They distrusted their own thoughts, making life abhorred,
Feared their own fear and felt ashamed of being ignored.
Although they rejoiced like us, in what, they had no clue,
And died as wise as they were at the moment of conception, it's true.
The student scoffs at professors old,
The living don't listen to stories told,
Grandchildren do not glean,
Life lessons from ancestors' scene.
The student scoffs at professors old,
The living don't listen to stories told,
Grandchildren do not glean,
Life lessons from ancestors' scene.
He who's bored with virtues, distrustful of hope's embrace,
Unsure of his steps, clings to the court's space.
There, among his own kind, he may find his release,
And with it, believe in nothing, and have no expertise.
The prelate chastises drunkards, himself still flushed red,
The thief shakes the key to the Crown's treasury instead.
The Chancellor supports alliances on a neighboring payroll,
And wise men bow their heads in homage to the fool's role.
I know, for I was the king's secretary for a time,
Until I preferred to bow to Czarnolas's sublime.
The court has its own merits,
In chambers, ladies reside,
In councils, the gentry preside,
But there's no one to confide.
The court has its own merits,
In chambers, ladies reside,
In councils, the gentry preside,
But there's no one to confide.
He who knew how to enjoy and wasn't afraid to think,
For him old age holds no fear beneath the linden's blink.
It's pleasant to ponder amidst the bees' gentle hum,
Whether the grains will ear, and whether desire will come!
Whether the country will again sink in discord's wide sway,
Whether the last book will be printed before I fade away.
Which star in the sky is mine, the one that falls from grace,
Or the one over the horizon, ruling the dawn's embrace?
So many near and far depart day by day,
And I live in the richness of years, sweetening my decay.
The less of you each day, my dear,
The sweeter you taste to me, it's clear,
With sun and moon's soft light,
A delight that knows no end in sight.
For the generosity of my days,
I thank You in countless ways.
The less of you each day, my dear,
The sweeter you taste to me, it's clear,
For the generosity of my days,
I thank You in countless ways.