Текст и перевод песни Jacek Kaczmarski - Landszaft Z Kroplą Krwi

Landszaft Z Kroplą Krwi

Za oknem jest łąka, jak dżungla obfita
Źdźbeł, liści i łodyg w labirynt poryta
Przez niezmordowane dżdżownice.
Za łąką - jezioro, w jeziorze dzieciaki
Pluskają się co dzień bez celu, dla draki,
By drżeć mieli o co rodzice.
Jezioro się kończy łagodnym wzniesieniem,
Na którym się pasą pod wieczór jelenie
I kosiarz się zmierzchem zachłyśnie.
Wzniesieniem przesuwa się brzytwa liliowa
I kroplą po ostrzu jej spływa krwi owal,
Gdy przetnie już słońce - jak wiśnię.
Psy milkną, dzieciaki przestają rozrabiać,
W szuwarach histeria panoszy się żabia
I tryton w akwarium zamiera...
I ty - nagle cicha - nie spuszczasz mnie z oka,
W bezruchu twych ramion jest prośba głęboka,
Bym blisko był - tutaj i teraz.
To noc tylko - mówię - nie pierwsza... - przerywasz,
Na usta dłoń kładziesz, kapłanka żarliwa,
Bym w złą czegoś nie rzekł godzinę.
Objęta - w przeczutą wsłuchujesz się grozę,
Za ścianą świat miota się w telewizorze
Na własną się łaszcząc padlinę.
Za oknem nic nie ma, nic nie ma, nic nie ma!
Więc trzymam się ciebie rękami obiema,
By wiedzieć, że chociaż ty jesteś.
I toczy nas noc po przepaściach ciemności,
Splecionych jak węże w znak nieskończoności,
Swych skór ogłuszone szelestem.
Podwójne nam tętno godziny odmierza,
Leżymy pośrodku rybiego pęcherza
I ciemne unosi nas morze.
Nie od nas zależy, co z nami się stanie,
Więc ujrzeć próbuję na drżącej membranie
Zmierzch, łąkę i dzieci w jeziorze.
Za błoną się wiją płomieni jelita,
Krtań ognia zmiażdżone dżdżownice połyka,
Aż przestrzeń od żaru drga.
I pęka nasz pęcherz, jak mydlana bańka...
Leżymy bezbronni na dłoni poranka
Nie w mocy, by cieszyć się z dnia.

Landscape with a Drop of Blood

Outside the window is a meadow, like a teeming jungle,
A labyrinth woven with blades of grass, leaves, and stems
By tireless earthworms.
Beyond the meadow is a lake, where children play each day,
Splashing about for no reason, for the thrill,
To give their parents something to worry about.
The lake ends in a gentle slope,
Where deer graze at dusk
And a mower drowns in the twilight.
A lilac razor blade slides across the slope,
And a drop of blood trickles down its edge,
When the sun pierces it - like a cherry.
Dogs fall silent, children stop playing,
Hysteria reigns in the reeds,
And the newt in the aquarium stops breathing...
And you - suddenly quiet - don't take your eyes off me,
In the stillness of your arms is a profound plea,
That I be near - both now and in time.
It's just another night - I say - but you interrupt,
You put your hand on my lips, a fervent priestess,
So that I won't say something evil at the wrong time.
Embraced - you listen to the prophesied horror,
Beyond the wall, the world is on television,
Feasting on its own carrion.
Outside the window there is nothing, nothing, nothing!
So I cling to you with both hands,
To know that at least you exist.
And the night carries us through the abyss of darkness,
Entwined like snakes in a sign of infinity,
Muffled by the rustling of our own skin.
Our double pulse measures the hours,
We lie in the middle of a fish bladder
And a dark sea raises us.
It is not up to us what will become of us,
So I try to see on the trembling membrane
The twilight, the meadow and the children in the lake.
Behind the membrane, flames writhe,
A throat of fire devours the crushed earthworms,
Until space trembles with heat.
And our bubble bursts like a soap bubble...
We lie defenseless in the palm of the morning
Unable to enjoy the day.