Landszaft Z Kroplą Krwi - Jacek Kaczmarski перевод на русский

Landszaft Z Kroplą Krwi

Za oknem jest łąka, jak dżungla obfita
Źdźbeł, liści i łodyg w labirynt poryta
Przez niezmordowane dżdżownice.
Za łąką - jezioro, w jeziorze dzieciaki
Pluskają się co dzień bez celu, dla draki,
By drżeć mieli o co rodzice.
Jezioro się kończy łagodnym wzniesieniem,
Na którym się pasą pod wieczór jelenie
I kosiarz się zmierzchem zachłyśnie.
Wzniesieniem przesuwa się brzytwa liliowa
I kroplą po ostrzu jej spływa krwi owal,
Gdy przetnie już słońce - jak wiśnię.
Psy milkną, dzieciaki przestają rozrabiać,
W szuwarach histeria panoszy się żabia
I tryton w akwarium zamiera...
I ty - nagle cicha - nie spuszczasz mnie z oka,
W bezruchu twych ramion jest prośba głęboka,
Bym blisko był - tutaj i teraz.
To noc tylko - mówię - nie pierwsza... - przerywasz,
Na usta dłoń kładziesz, kapłanka żarliwa,
Bym w złą czegoś nie rzekł godzinę.
Objęta - w przeczutą wsłuchujesz się grozę,
Za ścianą świat miota się w telewizorze
Na własną się łaszcząc padlinę.
Za oknem nic nie ma, nic nie ma, nic nie ma!
Więc trzymam się ciebie rękami obiema,
By wiedzieć, że chociaż ty jesteś.
I toczy nas noc po przepaściach ciemności,
Splecionych jak węże w znak nieskończoności,
Swych skór ogłuszone szelestem.
Podwójne nam tętno godziny odmierza,
Leżymy pośrodku rybiego pęcherza
I ciemne unosi nas morze.
Nie od nas zależy, co z nami się stanie,
Więc ujrzeć próbuję na drżącej membranie
Zmierzch, łąkę i dzieci w jeziorze.
Za błoną się wiją płomieni jelita,
Krtań ognia zmiażdżone dżdżownice połyka,
Aż przestrzeń od żaru drga.
I pęka nasz pęcherz, jak mydlana bańka...
Leżymy bezbronni na dłoni poranka
Nie w mocy, by cieszyć się z dnia.

Пейзаж с каплей крови

За окном луг, словно джунгли густые,
Стеблей, листьев и трав в лабиринт сплетены,
Неутомимыми дождевыми червями.
За лугом - озеро, в озере детишки
Плещутся каждый день без цели, для забавы,
Чтобы было о чем волноваться родителям.
Озеро кончается пологим возвышением,
На котором пасутся под вечер олени
И косарь, завороженный сумерками.
По возвышению скользит лиловая бритва
И каплей по лезвию стекает овал крови,
Когда разрежет солнце - словно вишню.
Стихают собаки, детишки перестают шалить,
В камышах буйствует лягушачья истерия
И тритон в аквариуме замирает...
И ты - вдруг тихая - не сводишь с меня глаз,
В неподвижности твоих рук - глубокая просьба,
Чтобы я был рядом - здесь и сейчас.
Это всего лишь ночь, - говорю я. - Не первая... - перебиваешь,
На губы кладешь ладонь, ревностная жрица,
Чтобы я не сказал чего-то плохого в этот час.
Обнявшись, ты вслушиваешься в предчувствуемый ужас,
За стеной мир мечется в телевизоре
Наслаждаясь собственной падалью.
За окном ничего нет, ничего нет, ничего нет!
Поэтому я держу тебя обеими руками,
Чтобы знать, что хотя бы ты есть.
И катит нас ночь по пропастям темноты,
Сплетенных, как змеи, в знак бесконечности,
Оглушенных шелестом собственной кожи.
Двойной пульс отмеряет нам часы,
Мы лежим посреди рыбьего пузыря
И темное море нас несет.
Не от нас зависит, что с нами будет,
Поэтому я пытаюсь увидеть на дрожащей мембране
Сумерки, луг и детей в озере.
За мембраной извиваются кишки пламени,
Гортань огня глотает раздавленных дождевых червей,
Пока пространство не дрожит от жара.
И лопается наш пузырь, как мыльный...
Мы лежим беззащитные на ладони утра
Не в силах радоваться дню.