Текст и перевод песни Jacek Kaczmarski - Litania

Litania

Od swych ojców dojrzalsi, kiedy byli w tym wieku
Beznadziejną ich drogą podążamy - na przekór
Czasem słabsi od kurzu wstrzymujemy wichury
I stawiamy pomniki zapomnianej kultury
Czasem twardsi od skały i jak skała nieczuli
Omijamy spojrzeniem wyrywany bruk ulic

Wszechstronniejsi od mędrców myśl chowamy na potem
Nazywamy mus - łaska i światłością - ciemnotę
Bardziej godni od królów z ziemi grząskiej od potu
Ślepym siłom historii wciąż skaczemy do oczu
Lecz mądrzejsi od wodzów, z twarzą nisko spuszczoną
Podajemy im co dzień przerdzewiałe strzemiona

Śmiertelniejsi od kwiatów podnosimy się łanem
Kiedy kosa już w ruchu, a pokosy sprzedane
Sprawiedliwsi od sędziów w trybunale wysokim
Z wyuczonym spokojem przyjmujemy wyroki
Bezwzględniejsi od katów, wreszcie wielcy i sami
Na szafotach gadamy odciętymi głowami.

Litany

My who are more mature than our fathers were at our age,
Follow in their futile path - against the grain.
Sometimes weaker than dust, we stay the storms,
And raise monuments to forgotten cultures.
Sometimes harder than stone, and like stone unresponsive,
We avert our gaze from the torn-up pavements.

More versatile than sages, we put off thinking for later,
We call constraint - grace, and darkness - light.
More worthy than kings, ourselves in the muck and sweat,
We challenge the blind forces of history with angry eyes.
But more astute than chieftains, with heads humbly bowed,
Each day we offer them our rusty stirrups.

More mortal than flowers, we rise in ranks,
While the scythe is poised, the swaths already sold.
More just than judges in their lofty courts,
We accept our verdicts with practiced calm.
More ruthless than executioners, great and solitary,
We chatter from the scaffold, our heads severed.