Текст и перевод песни Jacek Kaczmarski - Odmiennych Mowa, Wiara, Obyczajem

Odmiennych Mowa, Wiara, Obyczajem

Odmiennych mową, wiarą, obyczajem
Na jednej drodze złączyły rozstaje.
W świetle tych gwiazd, co wędrowcom się jarzą,
Mogliśmy własnym przyglądać się twarzom.
Patrzeć na stopy, dłonie i kostury,
I dusze w workach z żywej, ludzkiej skóry.
Przy nocnych ogniach odpoczywał pochód -
Tam poznawaliśmy siebie po trochu.
Dziwny to widok był w błyskach płomieni -
Tacy niepełni, tacy zniekształceni:
Rysy słabości w grymasach siłaczy,
Maski uciechy na skurczach rozpaczy.
W źrenicach czujność od zmierzchu do świtu,
Na podorędziu broń kłamstwa i sprytu.
Do tego sznury, sztylety i pałki,
Lękliwe groźby, naiwne przechwałki.
Krew, któż wie czyja, przyschnięta do dłoni,
Nogi ucieczce skłonne i pogoni.
Dusze, jak zbite psy na wątłej smyczy,
Wywar wściekłości, krzywdy i goryczy.
Ale wraz z brzaskiem dalej szliśmy razem,
Niewysłowionym budzeni nakazem.
Silniejsi nawet słabszych podpierali,
By wszyscy doszli, gdzie dojść zamierzali.
Długo to trwało i zwątpiło wielu,
Aleśmy wreszcie dotarli do celu.
Czekał nas widok najzwyklejszy w świecie:
Stajenka, żłobek, ojciec, matka, dziecię.
Cud w tym był tylko, że na widok onych -
Każdy się poczuł - niedoczłowieczony,
W tym, że odchodził przejęty tęsknotą.
I tylko o to chodziło.
Tylko o to.

Differing in Speech, Faith, and Custom

Differing in speech, faith, and custom,
We were united on one path.
In the light of the stars that shine down on travelers,
We could see our own faces.
We could look at our feet, our hands, and our staffs,
And our souls in the sacks of our living, human skin.
The procession rested by the night fires,
And there we came to know each other a little.
It was a strange sight in the flickering flames,
So incomplete, so deformed were we:
Features of weakness in the grimaces of the strong,
Masks of joy on the spasms of despair.
Vigilance in our eyes from dusk till dawn,
Lies and cunning always ready.
Cords, daggers, and clubs,
Threats of fear, and naive boasts.
Blood, whose we know not, dried on our hands,
Legs ready for flight and pursuit.
Souls like beaten dogs on a thin leash,
A broth of fury, wrong, and bitterness.
But with the dawn we continued on together,
Driven by an unspoken command.
The stronger ones even supported the weaker ones,
So that all might reach their intended destination.
It took a long time, and many doubted,
But finally we reached our goal.
The sight that awaited us was a most ordinary one:
A stable, a manger, a father, a mother, a child.
The only miracle was that at the sight of them,
Each of us felt incomplete.
And that as we left, we were filled with longing.
And that was all.
Just that.