Текст и перевод песни Jacek Kaczmarski - Ostatnie Dni Norwida

Ostatnie Dni Norwida

Piękno jest na to żeby zachwycało
Nie znam piękniejszej nad piękno ojczyzny
W której - minąwszy przeznaczeń mielizny
Warto zanurzyć obolałe ciało
Pychy się wyzbyć
Grobowce Piękna - kosztowne artyzmy
Których wieczności wzór - piramid stałość
Na duszę kładą tylko plamę białą
Jak bandaż kłamstwa co owija blizny
By nie bolało
A nad Sekwaną pochylona gałąź
Żywa pod blaskiem corocznej siwizny
Wspomina drzewo układane w pryzmy
Gdy Templariuszy Król spalał wspaniałość
W czas wielkiej schizmy
Ściemniała belka w narożniku izby
W której się kiedyś na ludwiki grało
Dobrze pamięta choć wygięta w pałąk
Czas gdy Moliera psy uliczne gryzły
Z Pana pochwałą!
Tu Marsyliankę też się poznawało
Gdy wolność tłumu obwieszczały gwizdy
I bruk paryski był - jak nigdy - żyzny
Bo gilotyna grała aż chrupały
Karki w bieliźnie
Po Bonapartem ścichły echa wyzwisk
Szańce Komuny w bieg życia wessało
I świat w bezduszną obrasta dojrzałość
Knuty z jedwabiu przemysł socjalizmy
Nabite Działo!
Ręce grabieją wino całkiem kwaśne
Na rękawiczki braknie mi pieniędzy
I myśl zmarznięta nie chce płynąć prędzej
A przecież przez nią i to dla niej właśnie
Umieram w nędzy...
Więc cóż jest piękno? Wód słoneczne bryzgi?
Diament w popiołach? Pamięć? Doskonałość?
Gdyby to tylko - byłoby za mało!
Dusza rozpięta raz na Krzyżu myśli
Wyrazi - Całość!

Последние дни Норвида

Красота существует, чтобы восхищать,
Не знаю красоты прекрасней родины моей,
В которой, миновав мели судьбы своей,
Стоит погрузить изболевшее тело.
Отбросить гордыню.
Гробницы Красоты — дорогие изыски,
Чей вечности пример — пирамид незыблемость,
На душу кладут лишь пятно белизны,
Как бинт лжи, что скрывает шрамы,
Чтобы не болело.
А над Сеной склоненная ветвь,
Живая под блеском ежегодной седины,
Вспоминает дерево, сложенное в призмы,
Когда Король Тамплиеров сжигал величие
Во времена великой схизмы.
Темнела балка в углу комнаты,
Где когда-то на луидоры играли,
Хорошо помнит, хоть выгнута в дугу,
Время, когда Мольера собаки уличные кусали
Во славу Господню!
Здесь и Марсельезу узнавали,
Когда свободу толпы свист возвещал,
И мостовая парижская была — как никогда — плодородна,
Ведь гильотина играла, аж хрустели
Шеи в белье.
После Бонапарта стихли отголоски брани,
Баррикады Коммуны в поток жизни втянуло,
И мир обрастает бездушной зрелостью,
Кнуты из шелка, промышленность, социализмы —
Заряженная Пушка!
Руки мерзнут, вино совсем кислое,
На перчатки не хватает мне денег,
И мысль замерзшая не хочет течь быстрей,
А ведь из-за нее и ради нее именно
Умираю в нищете...
Так что же такое красота? Солнечные брызги волн?
Алмаз в пепле? Память? Совершенство?
Если бы только это — было бы слишком мало!
Душа, распятая однажды на Кресте мысли,
Выразит — Всё!