Текст и перевод песни Jacek Kaczmarski - Przyczynek do legendy o Sw. Jerzym

Przyczynek do legendy o Sw. Jerzym

Zabił święty Jerzy smoka
W płaszcz z atłasu wytarł miecz.
Czarna zdobi go posoka:
Smocza śmierć - rycerska rzecz.
Odrąbanym skrzydłem gadzim
Mąż opędza się od much;
Dowód tryumfu w sakwę wsadził:
Komplet świeżych smoczych kłów.
Święty Jerzy! Święty Jerzy!
Smok bezzębną paszczę szczerzy,
Chociaż już się nic mu nie śni -
Zabić gada los ci każe,
Żebyś trafił na ołtarze,
Ale to nie koniec pieśni!
Zasłużoną karmił sławą
Smokobójcę wdzięczny lud
I podziwiał sakwę krwawą,
Z której snuł się smoczy smród.
Rycerz pocił się w purpurach
Wśród koronowanych głów
I nie było trubadura,
Co nie śpiewałby tych słów:
Święty Jerzy! Święty Jerzy!
Gadzi zewłok w prochu leży,
Dla robactwa żer i pleśni.
Zabić smoka los ci kazał
Byś się znalazł na ołtarzach,
Ale to nie koniec pieśni!
Wszędzie swą postawił stopę,
Wszędzie dowiózł gadzi swąd.
Pokrył świat swym świętym tropem
Aż posiwiał, schudł i zwiądł.
A z rozprutej sakwy ronił
Krok po kroku kieł za kłem
I odrastał smoczy pomiot
Z tryumfu dobra drwiąc nad złem.
Święty Jerzy! Święty Jerzy!
Święty sen ci się należy,
Wymęczyli cię współcześni!
Bo uprawiać smokobicie
Łatwiej, niźli walczyć z życiem,
Ale to nie koniec pieśni!
Umarł rycerz, a w Kościele
Rozprawiano parę lat,
Jak podzielić jego szkielet,
Bo relikwii żąda świat.
Smoków się wyraja mrowie,
Za to świętych nigdy dość!
Sprawiedliwie! - ktoś podpowie:
Mit za mit! I kość za kość!
Święty Jerzy! Święty Jerzy!
Liczą kości buchalterzy
Ile w nich się wiary zmieści -
Niepisany sen twym szczątkom,
Musisz zacząć od początku
I nie będzie końca pieśni...

A Contribution to the Legend of Saint George

Saint George killed the dragon
Wiping his sword on his satin cloak.
It is adorned with black blood,
A knightly thing - slaying a dragon.
The man wards off flies
With the severed wing of the reptile;
Into his satchel he put the token of triumph:
A set of fresh dragon teeth.
Saint George! Saint George!
The dragon grins with its toothless maw,
Though it dreams of nothing now,
Your fate is to slay dragons,
To be enshrined on altars,
But that is not the end of the song!
With his well-earned fame,
The dragon slayer was feasted by the grateful people;
And they admired the bloody satchel,
From which emanated the stench of dragons.
The knight sweated in purple robes
Amidst crowned heads,
And there was no troubadour,
Who would not sing these words:
Saint George! Saint George!
The remains of the reptile lie in dust,
Food and mold for insects.
Your fate was to slay dragons,
To be enshrined on altars,
But that is not the end of the song!
Everywhere he set foot,
Everywhere he brought the stench of reptiles.
He covered the world with his holy tread,
Until he turned gray, thin, and withered.
And from his ripped satchel he dropped
Fang after fang,
And the dragon's brood grew again,
Mocking the triumph of good over evil.
Saint George! Saint George!
You deserve your holy slumber,
Your contemporaries have worn you out!
Because it is easier to slay dragons
Than to fight with life,
But that is not the end of the song!
The knight died, while in the Church
They discussed for a few years,
How to divide his skeleton,
For relics are sought after by the world.
A swarm of dragons arises,
But there are never enough saints!
Fairly! - someone suggests,
A myth for a myth! And a bone for a bone!
Saint George! Saint George!
Accountants count the bones,
How much faith can fit into them,
Your remains are not allowed to rest,
You must start over,
And there will be no end to the song...