Przypowieść o ślepcach - Jacek Kaczmarski перевод на русский

Przypowieść o ślepcach

- Potykam się, więc ręce w przód, do góry twarz, w dół lecę!
O, ciemny Boże mego życia, miej mnie w swej opiece!
Nie puścić kija! Paść na wznak! Plecami na kamienie!
To tylko rów, przydrożny rów, już po przerażeniu...

- Gdzie wleczesz nas, przeklęty kpie? Gdzie jesteś głupcze ślepy?
Giń sam, jak chcesz, a nas ze sobą nie zabieraj w przepaść!
W ręku mam twego płaszcza kłąb... Chryste! I ja padam!
Z twarzy ucieka ciepło dnia! Biada nam, ginę! Biada!

- Puść kij, którym mnie ciągniesz w dół! Upadliście, Ja stoję!
Puść kij, my dalej chcemy iść! Przeklęte nogi twoje!
Nie puszcza! Ciągnie tam, gdzie garby poplątanych ciał!
Ach, gdybym oczy miał!

- Krzyk, hałas, co się dzieje tam? Bark tego co przede mną
Twardnieje pod palcami, odgłosów pełna ciemność,
Szum drzew, kroki, własny oddech, co słuchaniu wadzi...
Cóż z groźnych przeczuć? Pójdę tam, gdzie ślepiec poprowadzi!

- Z ręką na cudzych plecach iść - poniżenie i męczarnia!
Każdy z nich inną kryje myśl, w inną się stronę garnie.
Przy żarciu też - ten pierwszy syty się poczuje,
Kto szybciej zmaca gdzie jest chleb i szybciej go przeżuje!

- Ciężko na końcu iść, tłum gnojem cię obrzuci,
Lecz zawsze będę tym, który ostatni się przewróci.
O, tak ja teraz! Padam na nich, kłębią się pode mną,
A każdy swoje ciało ma i własną w ciele ciemność!

- Cóż nam zostało, kiedy świata zabrakło dookoła?
Kije i sakwy i kapoty i palce w oczodołach!
Powiewy wiatru, słońca promień na chciwe twarze brać,
Padać i wstawać, padać i wstawać, padać i wstawać, padać i wstawać...
I wstać!

Притча о слепцах

- Спотыкаюсь, и руки вперёд, лицо кверху, лечу вниз!
О, темный Бог моей жизни, сохрани меня под своей защитой!
Не выпускать посох! Упасть навзничь! Спиной на камни!
Это всего лишь канава, придорожная канава, страх уже позади...

- Куда ты тащишь нас, проклятый глупец? Где ты, слепец никчемный?
Пропадай сам, если хочешь, а нас с собой в пропасть не бери!
В руке у меня край твоего плаща... Боже! И я падаю!
С лица уходит тепло дня! Горе нам, погибаем! Горе!

- Брось посох, которым ты тянешь меня вниз! Вы упали, а я стою!
Брось посох, мы хотим идти дальше! Проклятые твои ноги!
Не отпускает! Тащит туда, где груда сплетенных тел!
Ах, если бы у меня были глаза!

- Крики, шум, что там происходит? Плечо того, кто передо мной,
Твердеет под пальцами, темнота полна звуков,
Шум деревьев, шаги, собственное дыхание, что мешает слушать...
Что толку в мрачных предчувствиях? Пойду туда, куда слепец ведет!

- Идти, держась за чужие спины - унижение и мука!
Каждый из них скрывает иную мысль, в другую сторону стремится.
И за едой - первым насытится тот,
Кто быстрее нащупает, где хлеб, и быстрее его проглотит!

- Тяжело идти последним, толпа тебя грязью закидает,
Но я всегда буду тем, кто упадет последним.
О, да, я сейчас! Падаю на них, они копошатся подо мной,
А у каждого свое тело и своя собственная тьма внутри!

- Что нам осталось, когда мир вокруг исчез?
Посохи и сумки, и плащи, и пальцы в глазницах!
Ловить дуновения ветра, лучи солнца на жадные лица,
Падать и вставать, падать и вставать, падать и вставать, падать и вставать...
И встать!