Текст и перевод песни Jacek Kaczmarski - U Wrót Doliny

U Wrót Doliny

Po deszczu gwiazd
Na łące popiołów
Zebrali się wszyscy pod strażą aniołów
Z ocalałego wzgórza
Można objąć okiem
Całe beczące stado dwunogów
Naprawdę jest ich niewielu
Doliczając nawet tych którzy przyjdą
Z kronik bajek i żywotów świętych
Ale dość tych rozważań przenieśmy się wzrokiem
Do gardła doliny z którego dobywa się krzyk
Po świście eksplozji
Po świście ciszy
Ten głos bije jak źródło żywej wody
Jak nam wyjaśniają
Krzyk matek od których odłączają dzieci
Gdyż jak się okazuje
Będziemy zbawieni pojedynczo
Aniołowie stróże są bezwzględni
I trzeba przyznać mają ciężką robotę
Ona prosi - schowaj mnie w oku
W dłoni w ramionach
Zawsze byliśmy razem
Nie możesz mnie teraz opuścić
Kiedy umarłam i potrzebuję czułości
Starszy anioł
Z uśmiechem tłumaczy nieporozumienie
Staruszka niesie
Zwłoki kanarka
(Wszystkie zwierzęta umarły trochę wcześniej)
Był taki miły - mówi z płaczem
Wszystko rozumiał
Kiedy powiedziałam -
Jej głos ginie wśród ogólnego wrzasku
Nawet drwal
Którego trudno posądzić o takie rzeczy
Stare zgarbione chłopisko
Przyciska siekierę do piersi
- Całe życie była moja
Teraz też będzie moja
żywiła mnie tam
Wyżywi tu
Nikt nie ma prawa
- Powiada -
Nie oddam! nie oddam!
Nikt nie ma prawa
- Powiadam -
Nie oddam!
Ci którzy jak się zdaje
Bez bólu poddali się rozkazom
Idą spuściwszy głowy na znak pojednania
Ale w zaciśniętych pięściach chowają
Strzępy listów wstążki włosy ucięte
I fotografie
Które jak sądzą naiwnie
Nie zostaną im odebrane
Które jak sądzą naiwnie
Nie zostaną im odebrane
Tak to oni wyglądają
Na moment
Przed ostatecznym podziałem
Na zgrzytających zębami
I śpiewających psalmy

У Врат Долины

После дождя из звёзд,
На лугу из пепла,
Собрались все под охраной ангелов.
С уцелевшего холма,
Можно охватить взглядом,
Всё блеющее стадо двуногих.
На самом деле их немного,
Даже если считать тех, кто придёт
Из хроник, сказок и житий святых.
Но довольно этих размышлений, перенесём свой взор,
К устью долины, откуда доносится крик.
После свиста взрывов,
После свиста тишины,
Этот голос бьёт, как источник живой воды.
Как нам объясняют,
Крик матерей, от которых отнимают детей.
Ибо, как выясняется,
Мы будем спасены поодиночке.
Ангелы-хранители безжалостны,
И нужно признать, у них тяжёлая работа.
Она просит: "Спрячь меня в глазах,
В ладони, в объятиях.
Мы всегда были вместе,
Ты не можешь меня сейчас оставить,
Когда я умерла и нуждаюсь в нежности".
Старший ангел,
С улыбкой объясняет недоразумение.
Старушка несёт,
Труп канарейки.
(Все животные умерли немного раньше.)
"Он был такой милый", - говорит со слезами.
"Всё понимал,
Когда я сказала..."
Её голос тонет в общем крике.
Даже дровосек,
Которого трудно заподозрить в таких вещах,
Старый сгорбленный мужик,
Прижимает топор к груди.
"- Всю жизнь была моя,
Теперь тоже будет моя.
Кормила меня там,
Прокормит и здесь.
Никто не имеет права!"
- Говорит он.
"Не отдам! Не отдам!"
Никто не имеет права,
- Повторяет он.
Не отдам!
Те, кто, как кажется,
Без боли подчинились приказам,
Идут, опустив головы в знак смирения.
Но в сжатых кулаках прячут
Клочки писем, ленточки, отрезанные волосы
И фотографии,
Которые, как они наивно полагают,
У них не отберут.
Которые, как они наивно полагают,
У них не отберут.
Так они выглядят,
На мгновение,
Перед окончательным разделением.
На скрежещущих зубами
И поющих псалмы.