Текст и перевод песни Jacek Kaczmarski - Zbroja

Zbroja

Dałeś mi Panie zbroję, dawny kuł płatnerz ją
W wielu pogięta bojach, w wielu ochrzczona krwią
W wykutej dla giganta potykam się co krok
Bo jak sumienia szantaż uciska lewy bok
Lecz choć zaginął hełm i miecz
Dla ciała żadna w niej ostoja
To przecież w końcu ważna rzecz
Zbroja
Magicznych na niej rytów dziś nie odczyta nikt
Ale wykuta z mitów i wieczna jest jak mit
Do ciała mi przywarła, przeszkadza żyć i spać
A tłum się cieszy z karła, co chce giganta grać
Lecz choć zaginął hełm i miecz
Dla ciała żadna w niej ostoja
Bo przecież w końcu ważna rzecz
Zbroja
A taka w niej powaga dawno zaschniętej krwi
Że czuję jak wymaga i każe rosnąć mi
Być może nadaremnie, lecz stanę w niej za stu
Zdejmij ją Panie ze mnie, jeśli umrę podczas snu
Bo choć zaginął hełm i miecz
Dla ciała żadna w niej ostoja
To w końcu życia warta rzecz
Zbroja
Wrzasnęli hasło "wojna", zbudzili hufce hord
Zgwałcona noc spokojna ogląda pierwszy mord
Goreją świeże rany, hańbiona płonie twarz
Lecz nam do obrony dany pamięci pancerz nasz
Choć, choć za ciosem pada cios
I wróg posiłki śle w konwojach
Nas przed upadkiem chroni wciąż
Zbroja
Wywlekli pudła z blachy, natkali kul do luf
I straszą sami w strachu, strzelają do ciał i słów
Zabrońcie żyć wystrzałem, niech zatryumfuje gwałt
Nad każdym wzejdzie ciałem pamięci żywej kształt
Choć słońce skrył bojowy gaz
Choć żołdak pławi się w rozbojach
Wciąż przed upadkiem chroni nas
Zbroja
Wytresowali świnie, kupili sobie psy
I w pustych słów świątyni stawiają ołtarz krwi
Zawodzi przed bałwanem półślepy kapłan-łgarz
I każdym nowym zdaniem hartuje pancerz nasz
Choć krwią zachłysnął się nasz czas
Choć myśli toną w paranojach
Jak zawsze chronić będzie nas
Zbroja
Choć krwią zachłysnął się nasz czas
Choć myśli toną w paranojach
Jak zawsze chronić będzie nas
Zbroja
Zbroja
Zbroja!

Доспехи

Ты дала мне, любимая, доспехи, старый кузнец ковал их,
Во многих битвах погнутые, во многих кровью крещёные.
В выкованных для гиганта, спотыкаюсь на каждом шагу,
Ведь как угрызения совести давит левый бок.
Но хоть пропал шлем и меч,
Для тела никакой в них опоры,
Всё же, в конце концов, важная вещь —
Доспехи.
Магических на них рун сегодня не прочтёт никто,
Но выкованы из мифов и вечны, как миф.
К телу моему приросли, мешают жить и спать,
А толпа смеётся над карликом, что хочет гиганта играть.
Но хоть пропал шлем и меч,
Для тела никакой в них опоры,
Всё же, в конце концов, важная вещь —
Доспехи.
А в них такая тяжесть давно засохшей крови,
Что чувствую, как требует и велит мне расти.
Быть может, напрасно, но встану в них за сотню,
Сними их, любимая, с меня, если умру во время сна.
Ведь хоть пропал шлем и меч,
Для тела никакой в них опоры,
Это, в конце концов, жизни достойная вещь —
Доспехи.
Взвизгнул клич "война", разбудили полчища орд,
Осквернённая ночь спокойная видит первое убийство.
Горят свежие раны, опозоренное лицо пылает,
Но нам для защиты дан панцирь памяти нашей.
Хоть, хоть удар за ударом следует
И враг подкрепление шлёт конвоями,
Нас от падения хранят всё ещё
Доспехи.
Вытащили ящики из жести, набили пулями стволы
И пугают сами в страхе, стреляют в тела и слова.
Запретите жить выстрелом, пусть восторжествует насилие,
Над каждым восстанет образом памяти живой облик.
Хоть солнце скрыл боевой газ,
Хоть солдат упивается разбоем,
Всё ещё от падения хранят нас
Доспехи.
Выдрессировали свиней, купили себе собак
И в пустом храме слов воздвигают алтарь крови.
Служит перед идолом полуслепой жрец-лжец
И каждым новым словом закаляет доспехи наши.
Хоть кровью захлебнулось наше время,
Хоть мысли тонут в паранойе,
Как всегда защищать будут нас
Доспехи.
Хоть кровью захлебнулось наше время,
Хоть мысли тонут в паранойе,
Как всегда защищать будут нас
Доспехи.
Доспехи.
Доспехи!