Текст и перевод песни Jarosław Jar Chojnacki - Pomarańcze w Jeruzalem

Pomarańcze w Jeruzalem

To miało być tylko na chwilę
Zwyczajny przystanek w podróży
Rozmowa w dworcowej kafejce
O tak, by się czas nam nie dłużył
Był wieczór i każde z nas gnało
Daleko gdzieś tam do swych domów
I nagle czas stanął zdumiony
A świat pobiegł szybko do przodu

Pomarańcze w Jeruzalem
Miały ciepły zapach zmierzchu
A my w sobie zasłuchani
W hoteliku na przedmieściu
Zaskoczeni, że tak nagle
Że we dwoje gdzieś w nieznane
Twoje oczy były wtedy tak cudownie niekochane

Wszystko było takie proste
Każdy uśmiech, każde słowo
Po raz pierwszy od tak dawna
Byłem sobą, tylko sobą
Stary landszaft, zapach wosku
A na oknie kilka kwiatów
Twoje dłonie były wtedy
Jak przeczucie innych światów

To miało być tylko na chwilę
I miało przeminąć bez echa
Bo gdzieś tam za górą, za morzem
Na ciebie i na mnie ktoś czekał
I nagle głos jakiś powiedział
Że czasu niewiele zostało
A ja rozmarzony wciąż miałem
I nocy i ciebie za mało

Pomarańcze w Jeruzalem
Nagle miały smak agrestu
W głowie czułem tylko zamęt
Dzień się budził na przedmieściu
Później było krótkie 'żegnaj'
A po chwili zrozumiałem
Że bez ciebie już nie umiem
Zimno było w Jeruzalem

Biegłem cały pogubiony
Ponad ziemią, ponad niebem
Uciekałem, uciekałem i od ciebie, i od siebie
Biegłem cały pogubiony
Ponad ziemią, ponad niebem
Uciekałem, uciekałem i od ciebie, i od siebie

Czas zaciera tamte chwile
Z każdym dniem jesteśmy dalej
Może kiedyś cię odnajdę
Na uliczkach Jeruzalem

Pomarańcze w Jerozolimie

It was supposed to be just for a moment
A normal stop on the journey
A conversation in a café at the station
So yes, so that the time would not seem long to us
It was evening and each of us was rushing
Far away somewhere to our homes
And suddenly time stood astonished
And the world ran quickly forward

Oranges in Jerusalem
Had a warm scent of twilight
And we, entranced by each other
In a small hotel on the outskirts
Surprised that so suddenly
That together somewhere into the unknown
Your eyes were then so wonderfully unloved

Everything was so simple
Every smile, every word
For the first time in so long
I was myself, only myself
Old landscape, smell of wax
And a few flowers on the window
Your hands were then
Like a premonition of other worlds

It was supposed to be just for a moment
And to pass without an echo
Because somewhere behind the mountain, beyond the sea
Someone was waiting for you and for me
And suddenly a voice said
That there was little time left
And I, still lost in reverie, had
Both the night and you too little

Oranges in Jerusalem
Suddenly tasted like gooseberries
In my head I felt only confusion
The day was waking up on the outskirts
Later there was a short 'goodbye'
And after a moment I understood
That without you I can no longer
It was cold in Jerusalem

I ran all confused
Above the earth, above the sky
I was running away, running away from both you and from myself
I ran all confused
Above the earth, above the sky
I was running away, running away from both you and from myself

Time erases those moments
With each day we are farther away
Maybe someday I will find you again
On the streets of Jerusalem