Tomaszów - Justyna Steczkowska перевод на немецкий

Tomaszów

A może byśmy tak, najmilszy, wpadli na dzień
Do Tomaszowa?
Może tam jeszcze zmierzchem złotym ta sama cisza
Trwa wrześniowa

W tym białym domu, w tym pokoju, gdzie cudze
Meble postawiono
Musimy skończyć naszą dawną rozmowę, smutnie nie
Skończoną

Więc może byśmy tak, najmilszy, wpadli na dzień
Do Tomaszowa?
Może tam jeszcze zmierzchem złotym ta sama cisza
Trwa wrześniowa

Jeszcze mi tylko z oczu jasnych spływa do warg
Kropelka słona
A ty mi nic nie odpowiadasz i jesz zielone
Winogrona

Ten biały dom, ten pokój martwy, do dziś się
Dziwi, nie rozumie
Wstawili ludzie cudze meble i wychodzili stąd w
Zadumie

A przecież wszystko tam zostało, nawet ta cisza
Trwa wrześniowa
Więc może byśmy tak, najmilszy, wpadli na dzień
Do Tomaszowa?

Jeszcze ci wciąż spojrzeniem śpiewam: du holde
Kunst...- i serce pęka
I muszę jechać... więc mnie żegnasz, lecz nie
Drży w dłoni mej twa ręka

I wyjechałam, zostawiłam, jak sen urwała się
Rozmowa
Błogosławiłam, przeklinałam: du holde Kunst! Więc
Tak? Bez słowa?

A może byśmy tak, najmilszy, wpadli na dzień do
Tomaszowa?
Może tam jeszcze zmierzchem złotym ta sama cisza
Trwa wrześniowa

Jeszcze mi tylko z oczu jasnych spływa do warg
Kropelka słona
A ty mi nic nie odpowiadasz i jesz zielone
Winogrona

Tomaszów

Wie wäre es, Liebster, wenn wir für einen Tag
nach Tomaszów führen?
Vielleicht herrscht dort noch in goldener Dämmerung dieselbe
Septemberstille.

In diesem weißen Haus, in diesem Zimmer, wo fremde
Möbel hingestellt wurden,
müssen wir unser altes Gespräch beenden, das traurig
unvollendet blieb.

Also, wie wäre es, Liebster, wenn wir für einen Tag
nach Tomaszów führen?
Vielleicht herrscht dort noch in goldener Dämmerung dieselbe
Septemberstille.

Nur noch aus meinen hellen Augen rinnt zu den Lippen
ein salziger Tropfen.
Und du antwortest mir nichts und isst grüne
Weintrauben.

Dieses weiße Haus, dieses tote Zimmer, wundert sich bis heute,
versteht nicht.
Leute stellten fremde Möbel hinein und gingen von hier
in Gedanken fort.

Und doch ist alles dort geblieben, sogar diese
Septemberstille dauert fort.
Also, wie wäre es, Liebster, wenn wir für einen Tag
nach Tomaszów führen?

Noch immer singe ich dir mit meinem Blick zu: du holde
Kunst... - und das Herz bricht.
Und ich muss fahren... also verabschiedest du mich, doch deine Hand
zittert nicht in meiner.

Und ich fuhr weg, ließ es zurück, wie ein Traum brach
das Gespräch ab.
Ich segnete, ich verfluchte: du holde Kunst! Also
so? Ohne ein Wort?

Wie wäre es, Liebster, wenn wir für einen Tag
nach Tomaszów führen?
Vielleicht herrscht dort noch in goldener Dämmerung dieselbe
Septemberstille.

Nur noch aus meinen hellen Augen rinnt zu den Lippen
ein salziger Tropfen.
Und du antwortest mir nichts und isst grüne
Weintrauben.