Текст и перевод песни Kake Randelin - Kirje kotiin

Kirje kotiin

Mä kodin lämpöisen kerran vaihdoin kylmään maailmaan
Pois lähdin uutta pikitietä pitkin
Vaik' siitä vuosia on, muistan aamuharmaan pihamaan
Ja myös sen kuinka mennessäni hiljaa itkin

Mut kyyneleet kun kuivui poskilleni katsoin eteenpäin
Ja ehkä uuden elämän mä edessäni näin
Ja aivan pakko oli lähteä mun, muuta voinut en
Liian monta nälkäistä kun oli suuta

Niin kyydin kaupunkiin sain, töitä etsin, viimein onnistuin
Sain homman tehtaassa ja huoneen pienen
Ja vaikka sopeutua koitan, peitän tunteet naurusuin
Mä teitä kaipaan, sekä kuusta portin pielen

Ja iltaisin, kun ikkunastain kirkkaan tähtitaivaan näin,
Niin silloin tuntuu että varmaan kuolen ikävään
Kai aivan pakko oli mun lähteä maalta kaupunkiin,
Koska vaihtoehtoa ei ollut muuta

Niin tänne kaupunkiin jouduin, kylmään kivihelvettiin
On monet jutut täällä perinjuurin toisin
Vain maalaismaisemaa mä kaipaan hieman rakkauttakin
Myös teille kaikille mä itse sitä soisin

Mua täällä yksinäisyys ahdistaa, töin tuskin toimeen tuun
Mut pikkuhiljaa outoon rytmiin ehkä mukaudun
Ja vaikka harvoin kirjoitan ja joskus käydä voisin kai
Ei pidä luulla, että unohtanut oisin

Письмо домой

Я променял тепло домашнего очага на холодный мир,
Ушел по новой, короткой дороге.
Хотя прошли годы, я помню серый рассвет во дворе
И как я тихо плакал, уходя.

Но когда слезы высохли на моих щеках, я посмотрел вперед
И, возможно, увидел перед собой новую жизнь.
И я просто должен был уйти, ничего другого не мог сделать,
Ведь слишком много голодных ртов нужно было кормить.

Мне удалось добраться до города, я искал работу и, наконец, преуспел.
Получил место на фабрике и маленькую комнату.
И хотя я пытаюсь приспособиться, скрываю свои чувства за улыбкой,
Я скучаю по вам и по луне у калитки.

И вечерами, когда я вижу яркое звездное небо из своего окна,
Мне кажется, что я умру от тоски.
Наверное, я должен был уехать из деревни в город,
Потому что другого выбора не было.

Так я оказался в городе, в этом холодном каменном аду.
Здесь многое совсем по-другому.
Я просто скучаю по деревенским пейзажам и немного по любви,
И желаю ее всем вам.

Меня здесь угнетает одиночество, я еле свожу концы с концами,
Но постепенно, наверное, привыкну к новому ритму.
И хотя я редко пишу и, возможно, иногда смогу навестить вас,
Не думайте, что я забыл.