Текст и перевод песни Kanove - Ve Kent Beyazdı

Ve Kent Beyazdı

Henüz bahsetmediğim zehirler var
Penceremde kar, yakınlaş
İçimden daha da soğuk şehirler var
Aklın ücrasındayım ki değil ucunda
Kalan kadranımsa bendi belki bir mezar başımda
Kadın naifti zarafetindeydi kaldı yaşam
Çocuk kumral parmak uçlarıydı zaman
Büyük tanrı kibirle var olan bu şarkı
Üstümüzde acıya itaat etmenin beyaz bir şartı
Alnımda parlayan çok sular aktı kanı

Paroksetin
Çeşme suyu
Paroksetin
Şair uyu
Biraz dedim fazla kaçtı merhametin yıllar geçti anlaşıldı
Yüzümde kül bir kuş ve kent beyazdı
Derisini yüzdüğüm ejderhanın sesiyle dönsem

N'için çarpılar var her suratta derim
Dönüp duruyor kahin aynı mahfil ortasında
Atıp duruyor kalbim aynı kentin aynasında
Akrebin yansımasında
Simsarın şu körlüğünde dönüp durdum işte
Tanrı kadar çığlıksızım
Ben ne yaptım?
Bulanmamış pişmanlığım
Ben ne yaptım?
Umudunda bir çukurdayım

Henüz bahsetmediğim ağrılar var
Kam kesende göz damarlarımda soyutlaşan o geçmişin rüyası
Görmek artık anlam kazandığında
Yağan kar da fark edilir üstünde kanayan evladın da
Omuzlarımda bin yıllık bir cümlenin yalanı
Dudaklarımda bir günah ve inkisar fısıltısı
Ben ne yaptım?
Duyumsanmaz işte pişmanlığım
Ben ne yaptım?
Sor bir şol culak ki anlatır

Ormanda bir köşeye göm fişeklerini
Anıları bir müzeye gönder istersen
Bunca yıl yaşadın, yakalanmadın, güzel suçlar işledin
Bi tarih oldun artık
Eğer bana sorulacak olursa
Her hüznü, her sevgiyi ayakta alkışladın
Gül kökünden bir pipo
Bir yasemin ağızlık
Yadigâr kalsın bezirganbaşı
Tüm avcılara yadigâr kalsın

And The City Was White

There are poisons I haven't yet spoken of, my love
Snow at my window, come closer
There are cities colder than my soul
I'm at the edge of my mind, or rather, beyond it
The remaining dial was perhaps my bond, at a graveside
The woman was naive, grace was her life's essence
The child was auburn fingertips, a fleeting moment
Great God, this song born of pride
A white condition of obedience to pain hangs above us
Much water flowed, blood of the shining on my forehead

Paroxetine
Tap water
Paroxetine
Poet, sleep
I asked for a little, mercy overflowed, years passed, it was understood
Ashes on my face, a bird, and the city was white
If I returned with the voice of the dragon whose skin I flayed

I'd ask, why are there crosses on every face?
The seer keeps turning, in the middle of the same assembly
My heart keeps beating, in the mirror of the same city
In the reflection of the scorpion's hand
In the broker's blindness, I kept turning
I'm as silent as God
What have I done?
My regret remains untainted
What have I done?
I'm in a pit of hope

There are pains I haven't yet spoken of
A shaman's pouch, the dream of that past abstracting in the veins of my eyes
When seeing finally makes sense
The falling snow becomes noticeable, and so does the bleeding child
The lie of a thousand-year-old sentence on my shoulders
The whisper of a sin and remorse on my lips
What have I done?
My regret remains imperceptible
What have I done?
Ask the one-eared man, he will tell you

Bury your firecrackers in a corner of the forest
Send your memories to a museum if you wish
You lived all these years, uncaught, you committed beautiful crimes
You've become history now
If I'm to be asked
You applauded every sorrow, every love, on your feet
A pipe from a rose root
A jasmine mouthpiece
Let it be a keepsake, merchant chief
Let it be a keepsake for all the hunters