Текст и перевод песни Karin Bloemen - Een klein stukkie

Een klein stukkie

Ze zet de ene voet voor de andere, dan de ander voor de een
Staat dan even wat te hijgen, op te letten
En dan weer een heel klein stukkie
Rustig aan, geen ongelukkie
Als ze valt, wie zou haar weer rechtop gaan zetten

Heeft al twee trams laten lopen, want die waren haar te vol
Ze is bang dat ze haar binnen zullen pletten
En nog twee trams laten lopen, want die deur die blijft niet open
Kan haar voet niet tijdig op de treeplank zetten

Refr.:
Want als je ouder wordt, word je een stukkie kleiner
Een heel klein stukkie, maar je merkt het toch steeds weer
Want als je ouder wordt, dan krimp je uit je kleren
En als je dood bent, past geen enkele jurk je meer

En dan is ze eindelijk binnen, staat doodstil in het gedrang
Ziet geen stoel of stang en kan niet bij de lussen
Weet niet waar ze vast moet houwen en geen rug is te vertrouwen
En misschien zit er wel een stiletto tussen

Refr.

Ziet tenslotte dan het knopje, om de tram te laten stoppen
En dan weer een knop, dan gaat ie eindelijk open
Twee haltes te veel laten lopen, ze staat in het donker weggekropen
Vreemde buurt en heel langzaam gaat ze lopen

Ik was zeven, late herfst, donker om vijf
Post jij die brief, heeft niks om het lijf
Zei m'n vader, en ik rende, met het zweet om m'n rug
Elke boom een keren, elke schaduw te veel
Brief in m'n vuistjes, hart in m'n keel
Kinderangst, komt nooit meer terug
Komt nooit meer terug

Elk jaar komt de herfst wat vroeger
Elk jaar wordt het vroeger donker
Buurt wordt vreemder, weg wordt langer met de pas
Om je heen wordt alles groter, en de cirkel is gesloten
Beetje wordt het weer zoals het heel heel vroeger was

Refr.

Want als je ouder wordt, dan krimp je uit je kleren
Je wordt zo broos en klein, ze zien je niet meer staan
Want als je ouder wordt, word je een stukkie kleiner,
Alleen het verdriet
Groeit elke dag
Een stukkie aan

A Little Bit

She puts one foot in front of the other, then the other in front of one
Stands and pants, watches out
And again a very small piece
Take it easy, no accident
If she falls, who would put her upright again

Already let two trams pass, because they were too crowded for her
She's afraid they'll crush her inside
And two more trams passed, because the door wouldn't stay open
Can't put her foot on the running board in time

Chorus:
Because as you get older, you get a bit smaller
A tiny bit, but you notice it more and more
Because as you get older, you shrink out of your clothes
And when you're dead, no dress will fit you anymore

And then she's finally inside, standing still in the crowd
Can't see a seat or a pole, can't reach the loops
Don't know where she should hold on and no back is to be trusted
And maybe there's a stiletto between

Chorus

Finally sees the button to stop the tram
And then another button, then it finally opens
Two stops too many, she stands in the dark, tucked away
Strange neighborhood and she walks very slowly

I was seven, late autumn, dark at five
Mail that letter, has nothing on its body
Said my father, and I ran, with sweat on my back
Every tree a turn, every shadow too much
Letter in my fists, heart in my throat
Childhood fear, never comes back
Never comes back

Every year autumn comes a little earlier
Every year it gets dark earlier
Neighborhood gets stranger, path gets longer with the steps
Everything around you gets bigger, and the circle is closed
It's becoming a bit like it was a long, long time ago

Chorus

Because as you get older, you shrink out of your clothes
You become so fragile and small, they don't see you anymore
Because as you get older, you get a bit smaller
Only the sadness
Grows every day
A little bit