Текст песни Een klein stukkie - Karin Bloemen

Ze zet de ene voet voor de andere, dan de ander voor de een
Staat dan even wat te hijgen, op te letten
En dan weer een heel klein stukkie
Rustig aan, geen ongelukkie
Als ze valt, wie zou haar weer rechtop gaan zetten

Heeft al twee trams laten lopen, want die waren haar te vol
Ze is bang dat ze haar binnen zullen pletten
En nog twee trams laten lopen, want die deur die blijft niet open
Kan haar voet niet tijdig op de treeplank zetten

Refr.:
Want als je ouder wordt, word je een stukkie kleiner
Een heel klein stukkie, maar je merkt het toch steeds weer
Want als je ouder wordt, dan krimp je uit je kleren
En als je dood bent, past geen enkele jurk je meer

En dan is ze eindelijk binnen, staat doodstil in het gedrang
Ziet geen stoel of stang en kan niet bij de lussen
Weet niet waar ze vast moet houwen en geen rug is te vertrouwen
En misschien zit er wel een stiletto tussen

Refr.

Ziet tenslotte dan het knopje, om de tram te laten stoppen
En dan weer een knop, dan gaat ie eindelijk open
Twee haltes te veel laten lopen, ze staat in het donker weggekropen
Vreemde buurt en heel langzaam gaat ze lopen

Ik was zeven, late herfst, donker om vijf
Post jij die brief, heeft niks om het lijf
Zei m'n vader, en ik rende, met het zweet om m'n rug
Elke boom een keren, elke schaduw te veel
Brief in m'n vuistjes, hart in m'n keel
Kinderangst, komt nooit meer terug
Komt nooit meer terug

Elk jaar komt de herfst wat vroeger
Elk jaar wordt het vroeger donker
Buurt wordt vreemder, weg wordt langer met de pas
Om je heen wordt alles groter, en de cirkel is gesloten
Beetje wordt het weer zoals het heel heel vroeger was

Refr.

Want als je ouder wordt, dan krimp je uit je kleren
Je wordt zo broos en klein, ze zien je niet meer staan
Want als je ouder wordt, word je een stukkie kleiner,
Alleen het verdriet
Groeit elke dag
Een stukkie aan