Текст и перевод песни Marek Grechuta - W malinowym chruśniaku

W malinowym chruśniaku

W malinowym chruśniaku, przed ciekawych wzrokiem
Zapodziani po głowy, przez długie godziny
Zrywaliśmy przybyłe tej nocy maliny.
Palce miałaś na oślep skrwawione ich sokiem.
Bąk złośnik huczał basem, jakby straszył kwiaty,
Rdzawe guzy na słońcu wygrzewał liść chory,
Złachmaniałych pajęczyn skrzyły się wisiory,
I szedł tyłem na grzbiecie jakiś żuk kosmaty.
Duszno było od malin, któreś, szepcząc, rwała,
A szept nasz tylko wówczas nacichał w ich woni,
Gdym wargami wygarniał z podanej mi dłoni
Owoce, przepojone wonią twego ciała.
I stały się maliny narzędziem pieszczoty
Tej pierwszej, tej zdziwionej, która w całym niebie
Nie zna innych upojeń, oprócz samej siebie,
I chce się wciąż powtarzać dla własnej dziwoty.
I nie wiem, jak się stało, w którym oka mgnieniu,
Żeś dotknęła mi wargą spoconego czoła,
Porwałem twoje dłonie - oddałaś w skupieniu,
A chruśniak malinowy trwał wciąż dookoła.
***
Śledzą nas... Okradają z ścieżek i ustroni,
Z trudem przez nas wykrytych. Gniew nasz w słońcu pała!
Śpieszno nam do łez szczęścia, do tchów naszych woni,
Chcemy pieszczot próbować, poznawać swe ciała.
Więc na przekór przeszkodom źrenicą bezradną
Chłoniemy się nawzajem, niby dwa bezdroża,
A gdy powiek znużonych kotary opadną,
Czujemy, żeśmy wyszli z uścisków i z łoża.
Nikt tak nigdy nie patrzał, nie bywał tak blady,
I nikt do dna rozkoszy ciałem tak nie dotarł,
I nie nurzał swych pieszczot bezdomnej gromady
W takim łożu, pod strażą takich czujnych kotar!
***
Taka cisza w ogrodzie, że się jej nie oprze
Żaden szelest, co chętnie taje w niej i ginie.
Czerwieniata wiewiórka skacze po sośninie,
Żółty motyl się chwieje na złotawym koprze.
Z własnej woli, ze śpiewnym u celu łoskotem
Z jabłoni na murawę spada jabłko białe,
Łamiąc w drodze kolejno gałęzie spróchniałe,
Co w ślad za nim - spóźnione - opadają potem.
Chwytasz owoc, zanurzasz w nim zęby na zwiady
I podajesz mym ustom z miłosnym pośpiechem,
A ja gryzę i chłonę twoich zębów ślady,
Zębów, które niezwłocznie odsłaniasz ze śmiechem.
***
Hasło nasze ma dla nas swe dzieje tajemne:
Lampa, gdy noc już zdąży świat mrokiem owionąć,
Winna zgasnąć w tej szybie, a w tamtej zapłonąć.
Na znak ten oddech tracę. Już schody są ciemne.
Czekasz z dłonią na klamce i, gdy drzwi otwiera,
Tulę tę dłoń, co jeszcze ma chłód klamki w sobie,
A ty w zamian przyciskasz moje ręce obie
Do serca, które zawsze u drzwi obumiera.
Wchodzę ciszkiem, jak gdyby krok każdy knuł zbrodnię,
Między sprzęty, co dla mnie są sprzętami czarów.
Sama ścielesz swe łóżko według swych zamiarów,
By szczęściu i pieszczotom było w nim wygodnie.
I zazwyczaj dopóty milczymy oboje,
Dopóki nie dopełnisz podjętego trudu.
Ile w dłoniach twych pieczy, miłości i cudu!
Kocham je, kocham za to, że piękne, że twoje.
***
Zazdrość moja bezsilnie po łożu się miota:
Kto całował twe piersi, jak ja, po kryjomu?
Czy jest wśród twoich pieszczot choć jedna pieszczota,
Której, prócz mnie, nie dałaś nigdy i nikomu?
Gniewu mego łza twoja wówczas nie ostudzi!
Poniżam dumę ciała i uczuć przepychy,
A ty mi odpowiadasz, żem marny i lichy,
Podobny do tysiąca obrzydłych ci ludzi.
I wymykasz się naga. W przyległym pokoju
We własnym się po chwili zaprzepaszczasz łkaniu,
I wiem, że na skleconym bezładnie posłaniu
Leżysz jak topielica na twardym dnie zdroju.
Biegnę tam. Łkania milkną. Cisza niby w grobie.
Zwinięta, na kształt węża, z bólu i rozpaczy
Nie dajesz znaku życia - jeno konasz raczej,
Aż znienacka za dłoń mnie pociągniesz ku sobie.
Jakże łzami przemokłą, znużoną po walce
Dźwigam z nurtów pościeli w ramiona obłędne!
U nóg twych rozemknione pieszczotami palce
Jakże drogie mym ustom i jakże niezbędne!
***
Z dłońmi tak splecionymi, jakbyś klęcząc, spała,
W niedostępne mym oczom wpatrzona widzenie,
Płaczesz przez sen i wstrząsem wylęklego ciała
Błagasz o nagłą pomoc, o rychłe zbawienie.
Jeszcze płaczu niesytą do piersi cię tulę,
A ty goisz się we mnie, niby lgnąca rana,
A ja płacz twój całuję, biodra i kolana
I ramię i zsuniętą z ramienia koszulę.
Lecz karmiony ust twoich spłakanym oddechem,
Nie pytam o treść widzeń. Dopiero z porania
Zadaję ciemną nocą tłumione pytania.
Odpowiadasz bezładnie - ja słucham z uśmiechem.
***
Wyszło z boru ślepawe, zjesieniałe zmrocze,
Spłodzone samo przez się w sennej bezzadumie.
Nieoswojone z niebem patrzy w podobłocze
I węszy świat, którego nie zna, nie rozumie.
Swym cielskiem kostropatym kąpie się w kałuzy,
Co nęci, jak ożywczych jadow pełna misa,
Czołgliwymi mackami krew z kwiatów wysysa
I ciekliną swych mętow po ziemi się smuży.
Zwierzę, co trwać nie zdoła zbyt długo na świecie,
Bo wszystko wokół tchnieniem zatruwa i gasi,
Lecz gdy ty białą dłonią głaszczesz je po grzbiecie,
Ono, mrucząc, do stóp twych korzy się i łasi.
***
Czasami mojej ślepej posłuszny ochocie
Pragnę w tobie mieć czujną na byle skinienie
Sługę, co pieszczotami gasi me pragnienie,
A ty jesteś tak zmyślna i zwinna w pieszczocie!
Gdy twój warkocz, jak w słońcu wybujałe ziele,
Tchem rozwartych ogrodów mą duszę owionie,
Głowę twą, niby puchar, ujmuję w swe dłonie
I wargami w ślad dreszczu prowadzę po ciele.
I raduję się, śledząc tę wargę, jak zmierza
Do mej piersi kosmatej, widnej w niedomroczu,
W której marzę pierś w lesie ryczącego zwierza
I staram się, gdy pieścisz, nie tracić go z oczu.
***
Ty pierwej mgły dosięgasz, ja za tobą w ślady
Zdążam, by się w tym samym zaprzepaścić lesie,
I tropiąc twoją bladość, sam się staję blady,
I zdybawszy twój bezkres, sam ginę w bezkresie.
A potem wzieram w oczy, by zgadnąć, czy dość ci
Omdlenia, co się nogom udziela, jak szczęście,
I twe dłonie, jak w paki, mnę w zdrobniałe pięście,
By się w nich docałować twych chrząstek i kości.
A one wypukleją na dłoni przegibie,
Niby pestki owoców, zróżowionych znojem,
I nieśmiałym do ust mych garną się wyrojem,
Zatajone w swej ciepłej od pieszczot siedzibie.
Ich dotyk budzi wzruszeń zaniedbanych krocie,
A ty, tuląc je w warg mych rozrzewnioną ciszę,
Dziecinniejesz w uścisku, malejesz w pieszczocie,
Chwila - a już cię do snu z lat dawnych kołyszę.
***
Zazdrośnicy daremnie chcą pochlebić pierwsi
Czarom skrytym w twym ciele z moją o nich wiedzą!
Oczy, co się rzęsami nie tknęły twych piersi,
Czyliż pustym domysłem te czary wyśledzą?
Kto w chwili pocałunków nie zagrzał swej dłoni
Na twych bioder nawrzałej żądzą przegięcinie.
Nie potrafi określić upojeń tej woni,
Co z ciebie, jako z róży, snem potartej, płynie.
Kto ustami w nóg twoich nie wdumał się dreszcze,
Nigdy dość nie wysłowi twych oczu omdlenia,
A choćby je dzień cały badał bez wytchnienia,
Nie wypatrzy z nich tego, co ja z nich wypieszczę!
***
Zmienionaż po rozłące? O, nie, nie zmieniona!
Lecz jakiś kwiat z twych włosów zbiegł do stóp ołtarzy,
A, choć brak tego zbiega nie skalał twej twarzy
Serce me w tajemnicy przed twym sercem kona...
Dusza twoja śmie marzyć, że, w gwiezdne zamiecie
Wdumana, będzie trwała raz jeszcze i jeszcze -
Lecz ciało? Któż pomyśli o nim we wszechświecie,
Prócz mnie, co tak w nie wierzę i kocham, i pieszczę?
I gdy ty, szepcząc słowa, z ust zrodzone znoju,
Dajesz pieszczotom ujście w tym szepcie, co pała,
Ja, zamilkły wargami u piersi twych zdroju,
Modlę się o twojego nieśmiertelność ciała.

In the Raspberry Patch

In the raspberry patch, hidden from curious eyes,
Lost in the foliage, for long hours,
We picked the raspberries that had ripened overnight.
Your fingers were blindly stained with their juice.
The bumblebee buzzed its bass, as if frightening the flowers,
A sickly leaf basked its rusty bumps in the sun,
Festoons of ragged cobwebs glistened,
And a furry beetle walked backwards on its back.
The air was thick with the raspberries you picked, whispering,
And our whispers only subsided in their scent,
When I scooped the berries from your outstretched palm with my lips,
Fruits imbued with the fragrance of your body.
And the raspberries became instruments of caress,
That first, astonished caress, which in all of heaven
Knows no other delight than itself,
And wants to repeat itself for its own wonder.
And I don't know how it happened, in which blink of an eye,
That your lips touched my sweaty forehead,
I grabbed your hands - you surrendered in concentration,
And the raspberry patch continued to surround us.
***
They watch us... They rob us of paths and shelters,
Barely discovered by us. Our anger burns in the sun!
We long for tears of happiness, for the scent of our breaths,
We want to explore caresses, to know each other's bodies.
So, despite obstacles, with helpless pupils,
We absorb each other, like two pathless roads,
And when the curtains of weary eyelids fall,
We feel that we have emerged from embraces and from the bed.
No one ever looked like this, was so pale,
And no one reached the depths of pleasure with their body,
And did not immerse their homeless flock of caresses
In such a bed, under the guard of such watchful curtains!
***
Such silence in the garden that no rustle can resist,
Which willingly hides and disappears within it.
A reddish squirrel jumps on the pine tree,
A yellow butterfly sways on the golden dill.
Of its own free will, with a melodious thud at its destination,
A white apple falls from the apple tree onto the grass,
Breaking rotten branches one by one on the way,
Which then - belatedly - fall after it.
You grab the fruit, sink your teeth into it to explore,
And offer it to my lips with loving haste,
And I bite and absorb the traces of your teeth,
Teeth that you immediately reveal with laughter.
***
Our password has its secret history for us:
The lamp, when night has already enveloped the world in darkness,
Should go out in this window and light up in that one.
At this sign, my breath catches. The stairs are already dark.
You wait with your hand on the doorknob, and when it opens,
I embrace that hand, still cool from the doorknob,
And in return, you press both my hands
To your heart, which always dies at the door.
I enter quietly, as if each step were plotting a crime,
Among the furniture, which for me are instruments of magic.
You make your bed yourself according to your intentions,
So that happiness and caresses can be comfortable in it.
And we usually remain silent,
Until you have completed your undertaken task.
How much care, love, and miracle in your hands!
I love them, I love them because they are beautiful, because they are yours.
***
My jealousy thrashes helplessly on the bed:
Who kissed your breasts, like me, secretly?
Is there among your caresses even one caress,
Which, besides me, you have never given to anyone?
Your tears will not cool my anger then!
I humiliate the pride of the body and the excesses of feelings,
And you answer that I am wretched and miserable,
Similar to a thousand people you loathe.
And you slip away naked. In the next room
You lose yourself in your own sobs after a while,
And I know that on the carelessly made bed
You lie like a drowning woman on the hard bottom of a spring.
I run there. The sobs fade. Silence as in a grave.
Curled up, like a snake, from pain and despair
You show no sign of life - you rather just die,
Until suddenly you pull me towards you by the hand.
How drenched in tears, exhausted after the fight
I lift you from the depths of the bedding into my delirious arms!
At your feet, your toes, opened by caresses,
How dear to my lips and how essential!
***
With your hands clasped as if you were sleeping on your knees,
Gazing into a vision inaccessible to my eyes,
You cry in your sleep and with the trembling of your frightened body
You beg for sudden help, for quick salvation.
Still insatiate with tears, I hold you close to my chest,
And you heal within me, like a clinging wound,
And I kiss your tears, your hips, and knees,
And your shoulder and the shirt slipping off your shoulder.
But nourished by your tearful breath,
I do not ask about the content of your visions. Only in the morning
Do I ask questions suppressed by the dark night.
You answer incoherently - I listen with a smile.
***
A blind, autumnal creature emerged from the forest,
Self-generated in sleepy thoughtlessness.
Unfamiliar with the sky, it stares at the clouds
And sniffs a world it does not know, does not understand.
It bathes its bony body in puddles,
Which attract, like a bowl full of life-giving poison,
It sucks the blood from flowers with its crawling tentacles
And smears its foul liquid on the ground.
A creature that will not last long in the world,
Because everything around it poisons and extinguishes with its breath,
But when you stroke its back with your white hand,
It purrs and bows at your feet.
***
Sometimes, obedient to my blind desire,
I want to have in you a servant, attentive to my every whim,
Who extinguishes my desire with caresses,
And you are so resourceful and agile in caresses!
When your braid, like grass swaying in the sun,
Surrounds my soul with the breath of open gardens,
I take your head, like a chalice, in my hands
And lead my lips along your body in the wake of shivers.
And I rejoice, watching my lip as it goes
To my hairy chest, visible in the dim light,
In which I imagine the chest of a beast roaring in the forest
And try not to lose sight of it when you caress.
***
You reach the fog first, I follow in your footsteps
I hurry to disappear in the same forest,
And tracking your paleness, I myself become pale,
And having found your infinity, I myself disappear in infinity.
And then I look into your eyes, to guess if you've had enough
Of the faintness that spreads to your legs, like happiness,
And I squeeze your hands, like bundles, into tiny fists,
To kiss your cartilage and bones in them.
And they bulge on the curve of my palm,
Like fruit pits, pink from the heat,
And they shyly nestle against my lips,
Hidden in their warm, caress-filled abode.
Their touch awakens a multitude of neglected emotions,
And you, nestling them in the moved silence of my lips,
Become childlike in the embrace, smaller in the caress,
A moment - and I am already lulling you to sleep from past years.
***
The envious ones try in vain to be the first to flatter
The charms hidden in your body with my knowledge of them!
Eyes that have not touched your breasts with their lashes,
Will they discover these charms with empty guesses?
Whoever did not warm their hand at the moment of kisses
On the curve of your hips, inflamed with desire.
Cannot define the delights of this fragrance,
That flows from you, as from a rose, rubbed in a dream.
Whoever did not ponder the shivers of your legs with their lips,
Will never fully express the fainting of your eyes,
And even if they examined them all day long without respite,
They will not see in them what I caress out of them!
***
Changed after the separation? Oh, no, not changed!
But some flower from your hair has fled to the foot of the altars,
And, although the absence of this escapee did not mar your face,
My heart dies in secret from your heart...
Your soul dares to dream that, lost in a starry blizzard,
It will endure again and again -
But the body? Who will think of it in the universe,
Except for me, who believes in it, and loves it, and caresses it so much?
And when you, whispering words born from the sweat of your lips,
Give vent to caresses in this burning whisper,
I, silent with my lips at the source of your breasts,
Pray for the immortality of your body.