Текст и перевод песни Maryla Rodowicz - Nietolerancja

Nietolerancja

Nieśpiesznie wschodzi ozimina
I serce boli przed wieczorem.
Ostatni ludzie wyszli z kina,
Świecą latarnie krzywe, chore.
I na przystanku pustym, nudnym
Śpiesznie zapinam płaszcz pod szyję.
Cios był śmiertelny i okrutny,
A przecież niewątpliwie żyję.
Żyję, żyję i kwitnę,
Bliznę pokryje się blizną.
A moje oczy błękitne
Zachłysną się znów, zachłysną.
I dobrze tak, i tak trzeba,
I wolno tak, i należy.
Zanim się wejdzie do nieba,
Trzeba przez chwilę nie żyć.
Ostatni tramwaj gości zbiera,
Chyba ich było znów za dużo.
Cieć mi otwiera bramę nierad
I miłość ciągle pachnie różą.
I w mym pokoju starym, lichym,
Śpiesznie rozdziewam się z bielizny.
I w ciszy tej sposobem cichym
Znów bolą blizny, stare blizny.
Żyję, żyję i tańczę,
W sercu jeszcze ochota.
Biały kwiat pomarańczy
I tęsknota, tęsknota.
I dobrze tak, i tak można,
Kto mi to kiedyś policzy,
Że byłam tak nieostrożna,
Życie puszczając ze smyczy.
Żyję, żyję i kwitnę,
Bliznę pokryję blizną.
A moje oczy błękitne
Zachłysną się znów, zachłysną.
I dobrze tak, i tak trzeba,
I wolno tak, i należy.

Intolerance

Leisurely, the winter crop rises
And my heart aches before nightfall.
The last people left the cinema,
The streetlamps glow, crooked and sickly.
And at the empty, boring bus stop
I quickly button my coat under my neck.
The blow was deadly and cruel,
And yet, undoubtedly, I live.
I live, I live, and I blossom,
One scar will cover another.
And my blue eyes
Will choke again, will choke.
And it's good, and it's necessary,
And it's allowed, and it's right.
Before one enters heaven,
One must briefly cease to live.
The last tram collects its passengers,
I suppose there were too many of them again.
My father, unhappy, opens the gate for me
And love still smells like roses.
And in my old, meager room,
I quickly undress.
And in this silence, in a hushed manner
The scars ache again, the old scars.
I live, I live, and I dance,
My heart still yearns.
White orange blossom
And longing, longing.
And it's good, and it's possible,
Who will count it against me,
That I was so reckless,
Letting go of life's leash.
I live, I live, and I blossom,
One scar will cover another.
And my blue eyes
Will choke again, will choke.
And it's good, and it's necessary,
And it's allowed, and it's right.