Текст и перевод песни Małpa - Lego

Lego

Zaczynamy życie tam, u góry. Synowie i córki nieba
Za poduszki nam służą chmury, ramionami nas otula matka ziemia
Żadne z nas nie zna, póki co, żadnych barw. Nasze oczy są puste
Nasze serca to gładka powierzchnia, żadnych fal, każde kroki są słuszne
Wybieramy to co mamy w naturze, choć goni od źródeł nas, naprzód
Gdy ruszamy to wydaje się trudne, później widzisz w tym blask entuzjazmu
W końcu ten pierwsza raz, patrząc mu w twarz, karmisz oczy światem
Feeria bodźców i baw zalewa ci jaźń. Stajesz się wodospadem
Zaczynasz płynąć z czasem, błyszcząc. Słońce grzeje
I z czasem spotykasz tych, co widzą w tobie siebie
Jesteś błogosławieństwem, świat wokół Ciebie ożywa, musisz tylko być
Mimowolnie tak niesiesz nadzieję gdy wreszcie odzywa się burzy blisko błysk
I zamienia twoje dni w noce, bycie jedną z ich pociech w bycie ich wrogiem
Wylewasz z brzegów i cud życia w ich oczach zmienia się w plik wykroczeń
I w twoją stronę w końcu ktoś rzuca kamień. Serce broczy ci mocno krwią
Twoje oczy, tak pełne pytań i lęku od łez szklą... Orinoko flow
Chciałbyś móc wiecznie trwać, wyrwać się siłą
Z klatki niezmiennych praw, lecz każdy z nas żyjąc
Jest tylko jedną z fal, które przeminą
I pozostaje nam... płynąć...
Kiedy kończą się serie serpentyn i wychodzimy znowu na prostą
W pamięci mamy błędy i klęski - echa wszystkiego co nas tutaj zawiodło
Prawie kiedyś wyschnęliśmy dla kogoś, teraz to wydaje się mitem
Ale takie rzeczy to coś, co płynie już z tobą po tym jak się prawie stałeś korytem
Wspominasz z bólem chwile w których ktoś zaburzył twój nurt
Każde z tych czółen przenosiłeś tak na ląd by nie naruszyć ich burt
Ale cóż, to już surrealizm. Nawet stawia tamy Ci przykra prawda
Zalany falami starych smutków i żali sprawić umiesz już tylko by przybyło bagna
O końcu szumią coś drzewa tam w górze, kiedy przepływasz dołem
Gdzieś w głębi lądu wysychają kałuże - cienie rzek, znajome
Brzeg tyle razy poraziłeś swym prądem że musisz nieść teraz jego część
Każdy wyrwany w gniewie korzeń. Pień, co mostem był dziś ci zwalnia bieg
Dałbyś wiele żeby mieć w sobie znów świeżość i nadzieję pierwszych sekund
Setkę prób biegu pod swój prąd już podjąłeś ale nie zmienisz celu na widnokręgu
To koniec? Początek? Tu fale wody kroplą są
Twoje oczy, tak pełne pytań i lęku, od łez się szklą... Orinoko flow
Chciałbyś móc wiecznie trwać, wyrwać się siłą
Z klatki niezmiennych praw, lecz każdy z nas żyjąc
Jest tylko jedną z fal, które przeminą
I pozostaje nam... płynąć...

Lego

On commence la vie là-haut. Fils et filles du ciel
Les nuages nous servent d'oreillers, la terre mère nous enveloppe de ses bras
Aucun de nous ne connaît, pour l'instant, aucune couleur. Nos yeux sont vides
Nos cœurs sont une surface lisse, sans vague, chaque pas est juste
On choisit ce qu'on a dans la nature, même si ça nous poursuit des sources, en avant
Quand on bouge, ça semble difficile, plus tard tu vois l'éclat de l'enthousiasme dans ça
Finalement, cette première fois, en regardant dans ses yeux, tu nourris tes yeux du monde
Une féerie de stimuli et de plaisir inonde ton être. Tu deviens une cascade
Tu commences à naviguer avec le temps, brillant. Le soleil chauffe
Et avec le temps, tu rencontres ceux qui se voient en toi
Tu es une bénédiction, le monde autour de toi s'anime, il suffit d'être
Involontairement, tu portes ainsi l'espoir quand enfin la foudre se rapproche
Et transforme tes jours en nuits, être l'une de leurs consolations en étant leur ennemi
Tu débordes et le miracle de la vie dans leurs yeux se transforme en un tas de délits
Et finalement, quelqu'un lance une pierre en ta direction. Ton cœur bat fort du sang
Tes yeux, si pleins de questions et de peur, brillent de larmes... Orinoko flow
Tu voudrais pouvoir durer éternellement, t'arracher de force
De la cage des lois immuables, mais chacun de nous vivant
N'est qu'une des vagues qui passeront
Et il nous reste... à naviguer...
Quand les séries de serpentins se terminent et qu'on revient sur la bonne voie
On a en mémoire les erreurs et les défaites - l'écho de tout ce qui nous a amenés ici
Presque un jour, on s'est asséché pour quelqu'un, maintenant ça semble un mythe
Mais ce genre de choses, c'est quelque chose qui coule déjà avec toi après que tu sois presque devenu un lit
Tu te souviens avec douleur des moments où quelqu'un a perturbé ton courant
Tu as transporté chacun de ces bateaux à terre pour ne pas endommager leurs flancs
Mais bon, c'est déjà du surréalisme. Même la vérité désagréable te met des barrages
Inondé par les vagues des vieux chagrins et des regrets, tu ne peux plus faire que faire croître le marais
Les arbres là-haut murmurent quelque chose de la fin, quand tu traverses en bas
Quelque part au fond du pays, les flaques d'eau sèchent - des ombres de rivières, familières
Tu as frappé la rive tellement de fois avec ton courant que tu dois maintenant porter une partie de celui-ci
Chaque racine arrachée dans la colère. Le tronc, qui était un pont, te ralentit aujourd'hui
Tu donnerais beaucoup pour retrouver la fraîcheur et l'espoir des premières secondes
Tu as déjà tenté une centaine de fois de courir contre ton courant, mais tu ne changeras pas ton objectif à l'horizon
C'est la fin ? Le début ? Ici, les vagues de l'eau sont une goutte
Tes yeux, si pleins de questions et de peur, brillent de larmes... Orinoko flow
Tu voudrais pouvoir durer éternellement, t'arracher de force
De la cage des lois immuables, mais chacun de nous vivant
N'est qu'une des vagues qui passeront
Et il nous reste... à naviguer...